Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

Βεγγαλικό

Όταν δεν ξέρεις που βρίσκεσαι... απλά δεν βρίσκεσαι πουθενά.
Ζω για πρώτη φορά στιγμές απτές, χειροπιαστές και ψάχνω τα κομμάτια μου που χάθηκαν.
Τι άλλαξε σε μένα και ποιά είμαι τώρα πια. Τόσο διαφορετική και τόσο ίδια. Περπατώ συνεχώς μπροστά και κάτι μένει πίσω. Κλεφτές ματιές στο παρελθόν για να μην ξεχνώ. Δεν ξεχνώ τα όνειρα στο μαξιλάρι. Δεν ξεχνώ την σιωπή των χρόνων, μια σιωπή αιχμηρή να σκίζει το πάτωμα.
Ανάμεσα στις λέξεις του ομερτά, αναζητώ εμένα και εσένα. Το ψέμα που έγινε όνειρο ή το όνειρο που έγινε ψέμα. Στιγμές δυνατές, σιωπές και ανάσες πρώτες. Να κρατήσω ό,τι αξίζει προσπαθώ... μα ξέρω πως ό,τι αξίζει κρατάει μονάχο, χωρίς να το δαμάσω και να του δείξω το δρόμο, χωρίς να το πείσω ή να του πω το όνομα μου. Στέκεται εκεί σιωπηλά και κοιτάζει ανέκφραστο και περιμένει να ενωθούν τα βλέμματα.
Ό,τι σκάει και χάνεται σαν βεγγαλικό... απλά είναι βεγγαλικό. Θόρυβος και χρώμα. Χρυσόσκονη για να υγραίνει τα μάτια. Και μετά ουρανός. Σκοτεινός και ατάραχος.
Μα κάτι μου λέει βαθειά μου, πως τα βεγγαλικά δεν πετούν μόνο για να κερδίζουν εντυπώσεις. Είναι και για να θυμίζουν, πως υπάρχει ακόμα λίγη λάμψη να σπάει την μονοτονία των αστεριών. Τα δεδομένα, τα σίγουρα, τα σταθερά εκεί.
Υπήρξα και εγώ βεγγαλικό, υψώθηκα ένα βράδυ σε έναν άγνωστο ουρανό, για λίγο, για ελάχιστα και ύστερα πνίγηκα σε κάποια θάλασσα. Μια υγρασία να σου κατατρώει το δέρμα, να σου ρημάζει τη λάμψη.
Αλλάζω. Μα δεν θέλω να χάσω τον εαυτό μου. Πνίγω τις σκέψεις και τις αναλύσεις μα ένα όνειρο στέκεται πάντα στη γέφυρα να περιμένει βεγγαλικά χρωματιστά... να υψωθούν και ας σωριαστούν γλυκά στο βυθό μιας αγάπης περαστικής ή ενός παιδικού ενθουσιασμού. Σαν μικρό παιδί, θα χειροκροτά μόνο την πτώση τους... Στο πέταγμα σωπαίνει, μένει ακόμα με το στόμα ανοιχτό και ρωτάει ακόμα το "πού βρίσκομαι;"

5 σχόλια:

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ειναι περιεργο καθε που αντιλαμβανομαστε τις αλλαγες μας...
καθομαστε εκστατικοι μπροστα τους και φοβισμενοι μηπως χαθει κατι απο εμας οπως μας ξερουμε...
ομως οχι δεν χανεται τιποτα...απλα εμπλουτιζεται...παλι εμεις ειμαστε μονο πιο γεματοι απο χαρες,πονους,στιγμες...

νεραιδενια φιλακια!!!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Δεν ξέρω αν είναι ο κρότος, δεν ξέρω αν είναι το χρώμα...

Σαν τα βεγγαλικά κι οι άνθρωποι που ξεχύνονται μέσα μας, πετούν ψηλά κι ύστερα σβήνουν. Η αίσθηση μένει μονάχα, η αίσθηση της έκπληξης και το πρωτόγνωρο της συγκίνησης κάθε φορά.

Κι από βεγγαλικά πολλά... αρκεί να υπάρχει δύναμη να αντικρίζουμε καινούριους ουρανούς, σαν τελειώσει η μαγεία των παλιών.

Κι αυτό δεν είναι κακό, μήτε εγωιστικό, μήτε προδοσία για ό,τι παλιό αγαπήσαμε. Αγάπη σημαίνει προς τον εαυτό μας.

Σε φιλώ εκρηκτικά, βεγγαλικό που σκάει και γίνεται χαμόγελο.

Adam The Sinner είπε...

καλησπέρα,έχω αφήσει κατι για εσας στο blog μου "ταξιδευτης και ονειρευτης"

καλο βραδυ.

Άρτεμις είπε...

"ό,τι αξίζει κρατάει μονάχο..."

Πόσο αλήθεια είναι αυτό τελικά ?
Όταν σου λένε πως δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για κανένα μέρος που αξίζει να πάει κανείς...
Κι είναι όλα μια προσπάθεια τελευταία...

Ίσως όπως έγραψε ο Καζαντζάκης, "ότι δεν καταφέραμε να ζήσουμε, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά...". Ίσως...

Ανώνυμος είπε...

Που είσαι πάλι χαμένο; Τι θα γίνει; Σε βραβεύουμε απουσία. Σου γράφουμε το ίδιο. Πέρνα να μας πεις οτι περνάς καλά έστω