Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Φως στη Σκόνη

Έπαιζα καιρό στη σκηνή με τα φώτα σβηστά.

Αθόρυβα βήματα.

Αόρατα βλέμματα.

Ένιωθα πως περπατάς κοντά μου.

Πίστευα πως με βλέπεις.

Πως σε βλέπω.

Χόρευα αιώνες στη σκηνή με υγρά όνειρα.

Χαμογελούσα στις φιγούρες.

Πίστεψα πως συνοδεύεις.

Πως Υπάρχεις.

Ανέπνεες χαιδεύοντας τα μαλλιά μου.

Ψηλαφίζοντας το κορμί μου.

Μη ρωτάς για μένα.

Έδωσα πολύ περισσότερα.



Ήταν αργά.



Κάποιος άναψε τα φώτα.



Στη σκηνή εγώ και τα σανίδια.

Μόνη στη σκηνή.



Εσύ στους θεατές.

Είχες συντροφιά.



Εγώ Μόνη.

Γυμνή σαν Την Αλήθεια.



Σιωπή.

Μόνο αυτή αρμόζει και ας μοιάζει ξένη.



Χειροκρότησες.



Υποκλίνομαι.

Στο φεγγάρι που έγινε μαγικό μονάχα για μια βραδυά.

Για ένα ταξίδι...

Όσο κρατάει ένα φιλί, που θέλει μόνο ο ένας.



Σκόνη.



Η αυλαία κλείνει.








Αχ η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη

αχ η ζωή που χάθηκε στη σκόνη

Αχ το φεγγάρι που έσβησε

τ' ασημένιο φεγγάρι

η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη

Η μέρα μου έρημη κίτρινη μέρα

χαρές που βουλιάξατε

πνιγμένες χαρές μου

Ζωή μου που καίγεσαι

στον κίτρινο αέρα

η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη

η ζωή που χάθηκε στη σκόνη