Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Ο Κύκλος με τη Διάφανη Κιμωλία



Και ντύθηκα τα ρούχα της αλήθειας μου, αυτά που είχα αφήσει καιρό στα συρτάρια της σιωπής. Και βγήκα έξω, στον κόσμο, στις φωνές, και περπάτησα ξυπόλυτη, γιατί η αλήθεια δεν σου αφήνει πληγές. Και ένιωσα ελεύθερη απο σένα και απο μένα, απο περασμένα και περαστικά. Κάηκα σε μια άυλη φλόγα, τότε, θυμάσαι; Κοίτα τα χέρια μου, αγνά ακόμη είναι. Δεν σε φοβούνται πια. Και αν τα αγγίξεις δεν θα σε νιώσουν, έμαθαν και αυτά, να ξεχωρίζουν τις μάσκες απο τα φωτεινά πρόσωπα, να διακρίνουν τους υποκριτές απο τους κριτές, τους ερωτευμένους από τους τυφλωμένους, την νίκη απο την συνθήκη, την αποπλάνηση απο την περιπλάνηση, την αίτηση απο την παραίτηση, την αίσθηση απο την παραίσθηση, το χαμόγελο απο τον περίγελο...
Γέλασα και γελάστηκα, βίωσα το διωγμό από μια γη που δεν μου άνηκε ποτέ. Προς τι η λύπη τότε, αγαπημένε μου; Μια συνάντηση ήμασταν, τυχαία μες στο πλήθος. Δυό λέξεις γίναμε στον αιθέρα, έτσι μόνο συναντήθηκαν τα χείλη μας. Εγώ το "καλώς ήρθες" και εσύ το "Αντίο".
Το τυχαίο ποτέ δεν έγινε μοιραίο. Παρέμεινε λαθραίο βλέμμα μεταξύ δύο αγνώστων στο μονοπάτι του αναπάντεχου και ύστερα πλάτη, βήματα... που δεν κατάλαβα ακόμη αν ήταν αργά και λιθόστρωτα ή γρήγορα και ανάλαφρα. Μα δεν έχει πια σημασία. Όταν κλείνει ο κύκλος, δεν έχει σημασία τι χρώμα είναι η κιμωλία, σου αρκεί το σχήμα. Και βάζεις στο κέντρο του μια σπίθα και προσμένεις να γίνει πυρκαγιά και να τον κάψει.
Ένας κύκλος, λένε, αποτελείται απο άπειρα σημεία. Ο δικός μας είναι μετρημένος στα δάχτυλα. Καταδικασμένος απο την σύλληψη του. 'Αλλο λίγο μένει για να κλείσει ο κύκλος μας... τα χέρια μας θα κρατήσουν την ίδια κιμωλία και θα σχεδιάσουν την μοίρα μας. Το τέλος θα βρεί την αρχή, θα μας μπερδέψει τόσο πολύ αυτό το παιχνίδι που δεν θα γυρίσουμε ποτέ ξανά σε αυτό.
Ύστερα θα βάλουμε τα κρύα μας δερμάτινα γάντια και θα δώσουμε τα χέρια, σαν σύμμαχοι. Σύμμαχοι στην ψυχρή εκτέλεση του ονείρου. Δεν είναι πια δικό μας, μην φοβάσαι. Κλείσε τα μάτια για να καταφέρεις να νιώσεις τις στιγμές σου απο δω και πέρα. Σου άρεσε πάντα να κλείνεις τα μάτια και εγώ σου φώναζα να βλέπεις το φως, το ηλιοβασίλεμα, τα χρώματα.
Σβήσε το φως, είναι αργά για θαύματα. Ο κύκλος δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος... μόνο κλείνει.