Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Ένας Αιώνας μετά το Χθες...



Απόψε χάθηκα ανάμεσα στο χολ και στα υπνοδωμάτια. Ένιωσα το χάος της ψυχής μου. Χαμογέλασα με το πόσο αστεία δείχνω. Εύθραυστη εδώ και χρόνια. Σκληρή εδώ και καιρό. Ηθοποιός της αδιαφορίας. Κοιμήθηκα με το βιβλίο του Μικρού πρίγκηπα και πάλι στα χέρια και στα όνειρα μου γαντζώθηκα σε ένα αερόστατο όλο χρώματα και σύννεφα.
Περνάω μια περίοδο που άλλοι έχουν περάσει ήδη. Ήμουν πάντα εκτός τόπου και χρόνου, το ξέρω. Ώριμη για μικρή. Παιδί για μεγάλη. Πρώτα μίλησα ορθολογιστικά και μετά περπάτησα δειλά. Η θεωρία μου προηγείται της πράξης μου, αυτό είναι το κάρμα μου.
Ακόμα κάνω σχήματα στον τοίχο με τα χέρια, παπάκια, αλογάκια και κύκνους, πάντα ερωτευμένα. Ακόμα γελάω δυνατά σε δημόσιους χώρους και χαζεύω τα χρωματιστά βεγγαλικά με το στόμα ανοιχτό. Ακόμα ζωγραφίζω σπιτάκια και ακόμα και τώρα δεν κοιμάμαι αν δεν κοιτάξω τα αστέρια που έχω κολλήσει στον τοίχο. Φαντάζομαι ακρογυαλιές για να κοιμηθώ και σχέδια στην άμμο. Γυμνά πόδια να παίζουν στα βότσαλα και το φεγγάρι να τρεμοπαίζει σε καθαρά νερά.
Και τώρα είναι που θα μιλήσω για σένα. Αν ήξερες τι περνάνε τα όνειρα μου απο τότε... ίσως και να μην έφευγες ποτέ. Αυτή που αγάπησες διαλύεται μέρα με τη μέρα. Ξεχνάει τα παιδιάστικα και θυμάται των μεγάλων.
Θέλω να βρεθούμε στο παγκάκι των ονείρων μας και πάλι. Να με πάρεις απο το χέρι και να μου πεις που να πατήσω για να φτάσω πιό ψηλά. Αν ήταν αληθινά όλα αυτά, πώς γίνεται να τα ξεχνάς; Και αν ήταν ψέμα πώς δεν γίναν αλήθεια αφού ήταν τόσο δυνατά;

Με εξάντλησαν οι καφέδες με τους δήθεν. Οι λέξεις "φάση", "περνάμε καλά", "ότι κάτσει"...
Με βάρυνε η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους.
Φοράω λοιπόν τα φτερά μου και σε περιμένω. Ένα χρόνο μετά και δύο αιώνες. Οι ψυχές μένουν ίδιες. Τα όνειρα ζουν κάπου ψηλά. Διαβάζω τα greeklish σου, ενός Σεπτέβρη του 07...
ελπίδες που σκορπίσαν... πήρα καλάθι και τις μαζεύω απο τους χάρτες... Οι καρδιές δεν ξεχνούν. Δεν ζητώ τον μεγάλο έρωτα. Ζητώ ένα χέρι γνώριμο. Ένα χαμόγελο που μου δινόταν πάντα. Ζητάω πολλά;
Μόνο μια χάρη... μη με πεις φαντασμένη... λέγε με απλά ονειροπόλα... Μόνο έτσι θα γυρίσω στο πλήθος. Εγώ η ονειροπόλα και εσύ το όνειρο. Πώς να υπάρξω χωρίς να με εμπνεύσεις; Πώς να αναπνεύσεις αν δεν σε ζωντανέψω στα κλειστά μου μάτια;
Αν δεν σε είχα μυρίσει θα έλεγα οτι είσαι ένα τριαντάφυλλο σαν όλα τα άλλα.
Αν δεν είχα πληγωθεί απο τα αγκάθια σου θα έλεγα πως όλες οι πληγές είναι ίδιες.

Ξαναγεννιέμαι απο τις στάχτες μου με μια σου εικόνα, είναι τόσο δυνατή η ανάμνηση τελικά... Και να φανταστείς οτι κάηκα απο τα δικά σου χέρια.

Θα σε περιμένω απόψε στο γνωστό παγκάκι... Δύο φτερουγίσματα απο την πύλη των ονείρων. Θα κρατώ την καρδιά μου στα χέρια για να με αναγνωρίσεις.
Θα μου χαμογελάσεις όταν έρθεις τρυφερά και θα μου κρατήσεις το χέρι.
Μη με ρωτήσεις που θα πάμε απόψε, παραλία ή πλαγιά με θέα, ηλιοβασίλεμα ή γλυκειά βραδιά καλοκαιριού. Διάλεξε εσύ. Εμένα μου αρκεί που ήρθες.