Το Όνομα μου...

Είναι στιγμές που μου τελειώνουν οι λέξεις... στο χω πει.
Κάτι ηλεκτρισμένες ανάσες που εσύ περιμένεις την απάντηση μου με θέα το λιμάνι.
Και εγώ δεν έχω λαλιά, δεν έχω φωνή να σου πω.
Μοιάζουν οι λέξεις τόσο μικρές στα χείλη μου.
Νιώθω πως δεν έχω κορμί να σου δείξω με χάδια αυτά που νιώθω.
Δεν έχω δικαίωμα.

Το "θέλω" μου φοράει κόκκινα. Έχει ντυθεί γιορτινά. Έχει στηθεί στη πόρτα και περιμένει... να ανοίξεις, να ανοίξω. Να μπει ή να φύγει δεν έχει σημασία.
Ένα ανεκπλήρωτο "θέλω" στέκεται κάθε πρωι στην πόρτα μου.
Να βγεί.Να τρέξει στους δρόμους μια ματωμένης πόλης.
Να σου χτυπήσει την πόρτα. Να σου φιλήσει τα μάτια.
Δεν του επιτρέπω.
Δεν έχει δικαίωμα.

Μπορεί η στιγμούλα να ήταν τόσο δυνατή αν δεν νιώσαν δύο;
Μου λένε μπορεί.
Τους λέω όχι.
Μπορεί η νύχτα να ήταν τόσο φωτεινή αν δεν νιώσαν δύο;
Μου λένε μπορεί.
Τους λέω όχι.
Γιατί πως να ζεσταθεί η ψυχή μου αν δεν είσαι... εσύ;
Γιατί πως να χαιδέψω τα αστέρια αν δεν είσαι να μου δείξεις;
Μου λένε μπορώ.
Τους λέω όχι.

Τα βρήκες παιδιάστικα όλα αυτά.
Δεν έχω άλλα.
Ένα παιδί πεισματάρικο είναι η καρδιά μου.
Κρύβεται μέσα μου και δείχνει σκληρό.
Παγιδεύεται στα ρούχα μου.
Φοραέι κραγιόν και ντύνεται γυναίκα.

Δεν ξέρω αν με πρόδωσε η σιωπή ή τα λόγια μου.
Η αλήθεια ή το ψέμα μου.

Η ανάμνηση δεν φτάνει.

Να σου πώ για την καθημέρινοτητα μου, μου ζητάς.
Για τη δουλειά.
Για τον άλλον. Για τους άλλους.
Ποτέ δεν με ρωτάς τι νιώθω.
Πώς αναπνέω ακόμα κοντά σου μυρίζοντας το άρωμα σου.
Κρατιέμαι να μην φωνάξω.
Δαγκώνω τα χείλη.
Χωρίς να αγγίζω.
Δεν έχω δικαίωμα.

Πόσους ρόλους έχω παίξει με ρώτησες ποτέ;

Σύντροφος.
Εχθρός.
Φίλη.

Μια σύντροφος στα όνειρα και στα ταξίδια.
Μια εχθρός να σε νοιάζεται.
Μια φίλη ερωτευμένη.

Πόσα χρώματα ντύθηκα σε έναν χρόνο σκέφτηκες;

Και προβάρω τις σιωπές μου για έναν ρόλο καινούργιο.
Σε νέα σκηνικά.
Μονόλογος μου... οι λόγοι μου.
Το όνομα μου: Ξένη.

Η Απορία του Καλού Μήνα...

Πώς ξεχνούν οι Ά λ λ ο ι;

Πώς γιατρεύουν τις πληγές τους;

Νιώσε με...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω

δανεική παρουσία

έχω τόσα να κάνω και δεν έχουν ουσία

όπου είσαι πηγαίνω δίχως λόγο να πάω

με τους φίλους σου βγαίνω επαφή να κρατάω

Κάποιες μέρες ακούω στη σιωπή τη φωνή σου

πάνε μέρες που λείπεις κι είμαι ακόμα μαζί σου

σε ρωτάω τι έχεις και σου λέω καλημέρα

σ΄α γ α π ά ω

μην τρέχεις

είσ΄ακόμα εδώ πέρα

Προσπαθώ να ξεχάσω

όμως κάτι συμβαίνει

ό,τι όμορφο πιάσω ,να το δεις περιμένει

Σ΄ έχω βρει και σε χάνω

Σ΄έχω βρει και σε χάνω

σταθερή μου αξία

η ζωή μου σε τ ά ξ η κι η καρδιά σ΄α τ α ξ ί α

Έχεις γίνει συνήθεια και το μόνιμο θέμα

σου δανείζω αλήθεια, να πληρώνεις το ψέμα

Κάποιες νύχτες στους δρόμους σε τρακάρω τυχαία

είν΄αμάξια οι μόνοι και οι σχέσεις τροχαία

στα παλιά μας τα στέκια όπως πάντα συχνάζω

είχα πει πως θ΄αλλάξω κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

Σ΄έχω βρει...

Και σε χάνω...

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Προορισμός: Νέα Ιθάκη...

Θα πάρω χρωματιστά πινέλα και θα βάψω το ταβάνι.
Με κούρασε η βροχή που πέφτει απο την οροφή κάθε βράδυ.
Απο το δωμάτιο μου η υγρασία θα απέχει.

Θα κάνω το πάτωμα αυλή, να έρχονται παιδιά και να χασκογελούν καθώς θα κυνηγά το ένα το άλλο. Στους τοίχους μου θα κλείνουν τα μάτια και θα μετρούν μέχρι το 100.
Θα κρύβονται πίσω απο τα βάζα μου, αυτά που μέχρι τώρα δεν είχα λουλούδια.
Θα κάνω το κρεβάτι μου καράβι. Θα ταξιδεύω μαζί με τα όνειρα μου και η θάλασσα θα είναι πάντα γαλάζια και καθάρια. Θα χαζεύουμε τα κοχύλια και τους βυθούς. Θα χαιρετάμε τις γοργόνες. Θα χαμογελάμε στις περαστικές βαρκούλες. Θα ρίχνουμε τα δίχτυα και θα ψαρεύουμε αστέρια. Θα ταξιδεύουμε στο παρόν μας. Γιατί αυτό πάψαμε να ζούμε.
Θα πετάξουμε τα βαριά μας κιάλια. Κουραστήκαμε πια να κοιτάμε τα περασμένα και να καρδιοχτυπούμε για τα μελλούμενα.
Παρόν. Εδώ και τώρα. Έχεις τη δροσιά, έχεις το όραμα, έχεις τα νιάτα.
Βούτα, ζήσε, αναζήτησε, πάλεψε.
Τόσα τρεχούμενα νερά και έμενα με τη δίψα.
"Θα πιω αύριο νερό, θα ψάξω απο αύριο τη λύση, απόψε θέλω να σβήσω σαν πυγολαμπίδα στο καταφύγιο μου, να σκεπαστώ με το παραμύθι μου, να κουκουλωθώ με το τρύπιο μου σεντόνι και να ονειρευτώ ότι είναι λευκό, καθαρό και μυρωδάτο." Αυτό ψιθύριζε η μοναξιά μου κάθε βράδυ. Και κάθε πρωί περίμενα το θαύμα να έρθει χωρίς να κουνήσω το ραβδάκι μου, χωρίς να πω το μαγικό μου ποιηματάκι. "Τολμώ να ζήσω αυτό που μου αξίζει"

Εσύ με έμαθες να τολμάω... Θυμάσαι;
Ή μάλλον, ο παλιός σου εαυτός. Αυτός που με έπαιρνε απο το χέρι και μου έδειχνε το ουράνιο τόξο. Χρώματα και μυρωδιές απο μπαξέδες και μπαχάρια.
Αυτόν αγάπησα και αυτόν θα αγαπώ...
Τον πιστό επιβάτη την ουτοπίας, τον αθεράπευτα ονειροπόλο, τον παθιασμένο για ζωή, τον άπιαστο.

Πού βρήκες το κουράγιο να σμίξεις τα χείλη χωρίς να μου δώσεις ούτε μια ανάσα;
Βρεθήκαμε μαζί στην γέφυρα που ενώνει τους κόσμους μας. Μπροστά σου ήμουν εγώ και καθρέφτης μου εσύ. Τολμώ να πω πως δεν κοίταξα στιγμή το φεγγάρι- δεν θυμάμαι καν αν ήταν παρόν στην τελευταία μας πράξη- εγώ... που πάντα κοιτάω ψηλά και του μιλάω. Τολμώ να πω πως δεν κοίταξα τα καράβια και την θάλασσα εκείνης της νύχτας. Ήθελα να σε κοιτάζω για όσο κρατούσε ο τελευταίος σου μονόλογος.


Κομπάρσοι: τα δύο πρώτα τσιγάρα του πακέτου σου.
Θεατές: τα φώτα των αυτοκινήτων και οι ήχοι της νυχτιάς.
Μουσικό χαλί: οι χτύποι της καρδιάς μου.
Σκηνικά: ένας Νοέμβρης.
Κουστούμια: τα χέρια μου που σε τύλιξαν.
Σκηνοθέτης: ούτε εγώ, ούτε εσύ. Οι επιλογές. Το θράσος και η δειλία.
Ηθικοί αυτουργοί: Οι ψίθυροι και οι σκέψεις που ποτέ δεν έγιναν κραυγές για να έρθουν να μας σώσουν.
Η Κάθαρσις : Η αλήθεια που μαράθηκε στο βάζο, απροστάτευτη
- Σου είπα να της αλλάζεις ταχτικά νερό, να της μιλάς-
Το κάρμα μου :πιστής Πηνελόπης.
Μια Πηνελόπη με τα όλα της. Που ζήτησε μόνο την θύμηση και έναν γυρισμό. Με μνηστήρες και ελπίδες στείρες.
Ο "Οδυσσέας" μου παγιδεύτηκε στα παιχνίδια της Κίρκης. Ξέχασε και την Ιθάκη και δεν έμαθε ποτέ "οι Ιθάκες τι σημαίνουν".

Τίποτα δεν πάει χαμένο. Σχεδιάζω το χάρτη της ψυχής μου και θα κινήσω για καινούργιο ταξίδι. Προορισμός μια Ιθάκη μαγική. Σαν αυτή που ονειρευόμασταν καθισμένοι " στο παγκάκι", ίσως και καλύτερη. Σίγουρα καλύτερη.

Με ακούς;
Δεν σε ακούω πιά... Ήρθαν τα παιδιά να παίξουν στον κήπο μου, κρατούν πινέλα και χρωματίζουν το φεγγάρι. Τραγουδούν τους ύμνους της χαράς του απόψε και του αύριο.

"Oδυσσέα" μου να με θυμάσαι,
έτσι αγνή, λευκή και κόκκινη...

τόσο παιδί όσο ήμουν μια βδομάδα πριν.

Έλλειψις

Δεν μπορώ πια να αρθρώσω μια λέξη, να γράψω μια πρόταση, να πω μια αλήθεια.
Νιώθω πως τέλειωσαν οι λέξεις. Ρήματα, ουσιαστικά και επίθετα. Προθέσεις, σύνδεσμοι και επιρρήματα. Και μένω στα σημεία στίξης, στο κενό, στη σιωπή. Μαζεύτηκαν όλα τα συναισθήματα μέσα μου και χορεύουν σε άγνωστους ρυθμούς.
Προσπαθώ να δώσω ονόματα, να ορίσω τους φόβους μου, τις σκέψεις μου, τις ανάγκες μου.
Δεν υπάρχουν ονόματα. Γίναν όλα ένα "αυτό" και ένα "εκείνο". Δείχνω τις σκιές στους τοίχους και πιστεύω πως και κάποιος άλλος τις βλέπει, δεν είμαι η μόνη, δεν είμαι μόνη.
Και είναι κάτι βράδια όπως και αυτό που δεν ξέρω αν αναζητώ εσένα ή εμένα. Αν χάθηκα ή αν σε έχασα. Αν παγιδεύτηκες εσύ ή εγώ. Αν παλεύω για σένα ή για μένα.
Μου λείπει η μυρωδιά των ονείρων μου, ίσως γιατί έχουν το άρωμα σου. Μου λείπει αυτό το συναίσθημα πριν κοιμηθώ. Αυτή η ανάγκη για όνειρα, για αισθήματα, για ταξίδια. Το φοβήθηκα το όνειρο, το ξέρω. Τρομάζω στα συναισθήματα. Νιώθω βαρύ το κορμί που λίγο καιρό πριν δεν καταλάβαινα την ύπαρξη του. Ένα κορμί που συχνά το συγκρατούσα για να μην πετάξει, μην αφεθεί στον αέρα και υψωθεί στα σύννεφα. Και νιώθω δύο μάτια να με κοιτάζουν συχνά, επίμονα, πεισματικά... και δεν γνωρίζω αν είναι εντός μου ή πέρα απο μένα, ή αν κρυφοκοιτάζουν απο κάπου ψηλά. Έυχομαι μόνο να ήταν τα δικά σου...
Και τρέχω στους δρόμους και χάνομαι ανάμεσα στα βήματα των περαστικών, περνάω απο σταθμούς και ζω μια ζωή "ως είς των άλλων ανθρώπων", φθαρτή και θνητή. Εγώ, η "μοναδική", η "ξεχωριστή" σου. Φόρτωσα το μυαλό μου με ένα σωρό υποχρεώσεις για να σου μοιάσω. Άδειασα την καρδιά μου. Σταύρωσα τα χέρια μου. Και ίσως σου μοιάζω.
Μα κάθε βράδυ, σου ψιθυρίζω τι νιώθω και πως ήταν σήμερα ο ουρανός απο το παράθυρο του τρένου. Για το καινούργιο μου φόρεμα, για την κούραση μου, τον πονοκέφαλο, τα γενέθλια μου. Και σε ακούω μεσα στον ύπνο μου να μου λες το "ναι" και το "να μου προσέχεις" και σου πιάνω την κουβέντα μεστα όνειρα μου. Και σε φωνάζω στους εφιάλτες μου να με σώσεις. Δεν τολμώ να σε αγγίξω.
Μου αρκεί το μακρυά. Για το αγαπημένοι μη με ρωτήσεις. Ποτέ δεν τα πήγες καλά με την αγάπη και τα παράγωγα της.

Ο Κύκλος με τη Διάφανη Κιμωλία

Και ντύθηκα τα ρούχα της αλήθειας μου, αυτά που είχα αφήσει καιρό στα συρτάρια της σιωπής. Και βγήκα έξω, στον κόσμο, στις φωνές, και περπάτησα ξυπόλυτη, γιατί η αλήθεια δεν σου αφήνει πληγές. Και ένιωσα ελεύθερη απο σένα και απο μένα, απο περασμένα και περαστικά. Κάηκα σε μια άυλη φλόγα, τότε, θυμάσαι; Κοίτα τα χέρια μου, αγνά ακόμη είναι. Δεν σε φοβούνται πια. Και αν τα αγγίξεις δεν θα σε νιώσουν, έμαθαν και αυτά, να ξεχωρίζουν τις μάσκες απο τα φωτεινά πρόσωπα, να διακρίνουν τους υποκριτές απο τους κριτές, τους ερωτευμένους από τους τυφλωμένους, την νίκη απο την συνθήκη, την αποπλάνηση απο την περιπλάνηση, την αίτηση απο την παραίτηση, την αίσθηση απο την παραίσθηση, το χαμόγελο απο τον περίγελο...
Γέλασα και γελάστηκα, βίωσα το διωγμό από μια γη που δεν μου άνηκε ποτέ. Προς τι η λύπη τότε, αγαπημένε μου; Μια συνάντηση ήμασταν, τυχαία μες στο πλήθος. Δυό λέξεις γίναμε στον αιθέρα, έτσι μόνο συναντήθηκαν τα χείλη μας. Εγώ το "καλώς ήρθες" και εσύ το "Αντίο".
Το τυχαίο ποτέ δεν έγινε μοιραίο. Παρέμεινε λαθραίο βλέμμα μεταξύ δύο αγνώστων στο μονοπάτι του αναπάντεχου και ύστερα πλάτη, βήματα... που δεν κατάλαβα ακόμη αν ήταν αργά και λιθόστρωτα ή γρήγορα και ανάλαφρα. Μα δεν έχει πια σημασία. Όταν κλείνει ο κύκλος, δεν έχει σημασία τι χρώμα είναι η κιμωλία, σου αρκεί το σχήμα. Και βάζεις στο κέντρο του μια σπίθα και προσμένεις να γίνει πυρκαγιά και να τον κάψει.
Ένας κύκλος, λένε, αποτελείται απο άπειρα σημεία. Ο δικός μας είναι μετρημένος στα δάχτυλα. Καταδικασμένος απο την σύλληψη του. 'Αλλο λίγο μένει για να κλείσει ο κύκλος μας... τα χέρια μας θα κρατήσουν την ίδια κιμωλία και θα σχεδιάσουν την μοίρα μας. Το τέλος θα βρεί την αρχή, θα μας μπερδέψει τόσο πολύ αυτό το παιχνίδι που δεν θα γυρίσουμε ποτέ ξανά σε αυτό.
Ύστερα θα βάλουμε τα κρύα μας δερμάτινα γάντια και θα δώσουμε τα χέρια, σαν σύμμαχοι. Σύμμαχοι στην ψυχρή εκτέλεση του ονείρου. Δεν είναι πια δικό μας, μην φοβάσαι. Κλείσε τα μάτια για να καταφέρεις να νιώσεις τις στιγμές σου απο δω και πέρα. Σου άρεσε πάντα να κλείνεις τα μάτια και εγώ σου φώναζα να βλέπεις το φως, το ηλιοβασίλεμα, τα χρώματα.
Σβήσε το φως, είναι αργά για θαύματα. Ο κύκλος δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος... μόνο κλείνει.

Θα Ερχόσουν;

Αν έμπαινα κρυφά απο τις χαραμάδες, σαν κλέφτης, ένα βράδυ σαν και αυτό. Αν μπορούσα, θα γλιστρούσα όπως το πρώτο φως της μέρας στο σεντόνι σου και θα περπατούσα στις μύτες για να μην σε ξυπνήσω. Θα κοιτούσα τα κλειστά σου μάτια και θα καταλάβαινα πιά τα μυστήρια του κόσμου. Μετά θα ξάπλωνα πλάι σου, στα δεξιά, θα σε ένιωθα να αναπνέεις και θα μπορούσα μεστην ανάσα σου να ακούσω κάθε κύμα να χαιδεύει την ακτή.
Θα έσκυβα απαλά πάνω στην καρδιά σου και θα ένιωθα στον κάθε χτύπο της τα βεγγαλικά κάθε γιορτής, τα βήματα κάθε χορού, τις νότες κάθε μελωδίας.
Θα έμενα μέχρι το πρωί ξάγρυπνη με μάτια ορθάνοιχτα, πιστά, να σε προσέχω απο την ψύχρα, απο το σκοτάδι, απο τα ασπρόμαυρα όνειρα σου.
Θα ταξίδευα στην κοιλάδα του λαιμό σου και θα απολάμβανα κάθε εξωτικό λουλούδι.
Θα μεθούσα απο το γλυκό κρασί τον χειλιών σου καθώς η αφή μου θα παγιδευόταν στα πιό κρυφά σου μονοπάτια και η ανάσα μου θα απλωνόταν σε κάθε σύνορο του κορμιού σου.

Μην ξυπνήσεις. Αν ανοίξεις τα μάτια σου θα χαθώ, θα σε χάσω και πάλι. Είναι τόσο δύσκολο αυτό το παιχνίδι. Συνειδητοποιείς τις αποστάσεις και ύστερα χάνεσαι. Ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου και πάλι. Δεν μου αρκεί αυτό το κρυφτό. Με κούρασαν οι κρυψώνες. Σε ακούω αιώνια να μετράς. Γυρισμένος στον τοίχο. Δεν με βλέπεις. Και εγώ κρύβομαι για να μην με δεις. Όμως, εγώ σε βλέπω. Μου γυρνάς την πλάτη γιατί έτσι είναι το παιχνίδι. Έχεις τα χέρια σου στα μάτια και μετράς -5-10-15- και μετράς -20-25- και μετράς -30-35-. Όλο μετράς. Και εγώ κρύβομαι. Αλλάζω κρυψώνες. Σε περιμένω να έρθεις. Να ανοίξεις τα μάτια σου. Ψάξε να με βρεις. Ψάξε με. Σε κοιτάζω ακόμα. Είμαι μακριά και περιμένω και εσύ μετράς. Άγγιξαν το άπειρο οι αριθμοί σου. Κουράστηκα να κρύβομαι. Μάτωσαν τα χέρια μου. Λύθηκαν τα φτερά μου. Σου φωνάζω. Γύρνα να με δεις. Δεν κρύβομαι πια Είμαι πίσω σου. Με όλη μου την γύμνια. Με υγρά μάτια, με χέρια ανοιχτά, γεμάτη πληγές. Σταμάτα να μετράς, σταμάτα να "τα φυλάς". Φύλα εμένα, φίλησε με. Έχω ξεχάσει πως φιλάς. Έχω ξεχάσει τη αφή σου, τη φωνή σου. Την έσβησαν τόσες. Άφησα ξένες φωνές να μου ψιθυρίζουν τρυφερά στο αυτί. Υπέδειξα σε ξένα χέρια πώς να πατούν πάνω στα αποτυπώματα σου. Χάδια και ανάσες άγνωστες να ακολουθούν τα ίχνη σου στο κορμί μου. Μα δεν μου φτάνει. Κλείνω τα μάτια να μην θυμάμαι το βλέμμα τους κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Και θυμάμαι τόσο καθάρια το δικό σου. Σαν να σε είδα μόλις χθες. Μα δεν σε είδα. Πάει καιρός, τόσος πολύς, αρκετός να αλλάξει κανείς πορεία, όνειρα και ζωή ακόμη. Τα άλλαξες, δεν λέω. Και εγώ έχω αλλάξει. Δεν σε συγκρίνω πια. Σε κρίνω. Κρίνω τη σιωπή σου, την άρνηση σου, το ψέμα σου.
Τι μας χωρίζει; Να το σπάσω. Τι μας ένωσε; Να το βρω. Θα στο θυμίσω στο παραμιλητό σου και εσύ θα χαμογελάσεις μέσα στην αγκαλιά μου, σαν να κατάλαβες. Και έτσι γλυκά θα ξυπνήσεις.
Θα χαθώ απο κοντά σου με μια ευχή, σαν τελευταία ανάσα. "Να έρθεις"...

Η μέρα που ήταν να έρθει σήμερα τι απέγινε, θα ξημερώσουμε ξανά μαζί;

Λαθραία Συνάντηση

Θυμάσαι την πρώτη μας συνάντηση; Την γωνιά του δρόμου, την μεγάλη πύλη;
Πέρασα απόψε απο εκεί και κοντοστάθηκα. Έμεινα για λίγο ακίνητη πάνω στο μεγάλο σκαλοπάτι και σε περίμενα σαν τότε να περάσεις το δρόμο. Μύρισα στον αέρα το άρωμα σου και εσύ διέσχιζες το δρόμο για να έρθεις κοντά μου. Μου φώναξες κάτι απο μακριά... ένα "Ήρθες!" γεμάτο ενθουσιασμό και πόθο μικρού παιδιού και εγώ παρέδωσα στο βλέμμα σου όλους μου τους φόβους. Βουτήξαμε και οι δύο στο πρώτο κύμα. Κράτησες το χέρι μου. Μου έδωσες τη ζεστασιά σου και εγώ όλα μου τα χαμόγελα απο εκεί και πέρα. Όλα μου τα όνειρα.
Μετά μου παραπονέθηκες για τα βήματα που δεν έχω κάνει και μου έδειξες πως να κάνω το πιο μικρό βηματάκι. Εγώ ακολούθησα τα ίχνη σου, πάτησα πάνω τους σαν να ακροβατώ ανάμεσα στο σίγουρο και στο μετέωρο και έκρυψα την παλάμη μου μέσα στη δική σου.
Σου είπα "Θα φύγω γρήγορα", μου ψέλλισες το "Μείνε λίγο ακόμη" και έμεινα για πάντα και ακόμα είμαι εδώ. Κοιτούσες μέστα μάτια μου και εγώ πάλευα μην ακουστούν οι φωνές που είχα μέσα μου, μην γλιστρήσουν στα χείλη μου και προδοθώ.
"Πάρε με αγκαλιά..."με πρόδωσε με θράσος ο ψίθυρος μου. Άπλωσες τα χέρια σου, σε τύλιξα με τα δικά μου. Η ένωση, μια επαφή πέρα απο το εγώ και το εσύ, μακριά απο το χώρο και το χρόνο, απο το πριν και το μετά, απο τον αόριστο και το μέλλοντα, απο υποσχέσεις και δηλώσεις. Ένιωσα τους σφιγμούς σου να συνοδεύουν την καρδιά μου. Η εισπνοή μου γινόταν εκπνοή σου. Ήταν τόσο δυνατό για να το πιστέψουμε. Τόσο μοναδικό για να το ξεχάσουμε. Τόσο ανυπεράσπιστο για να το προστατέψουμε. Τραβηχτήκαμε. Μου είπες πως το αξίζουμε. Αξίζουμε αυτό που ζούμε, αυτό που θα ζήσουμε.
Ίσως και εσύ, σκέφτηκα, αν κάποτε περάσεις απο εδώ, τυχαία μετά απο χρόνια, να ανοίξεις διάπλατα, κάποια καλά κλειδωμένη σου πόρτα. Σφαλισμένη γερά, με σκουριασμένες αλυσίδες και λουκέτα. Σαν μια φυλακή που όλες σου οι δυνάμεις έχουν επιστρατευτεί να κλειδώνουν και να επιβλέπουν, πάντα απο απόσταση. Να αρνούνται, σαν προδότες. Δωμάτιο με υγρούς τοίχους, μα με θέα στο πέλαγος και φόντο δύο φεγγάρια, το ένα να καθρεφτίζεται μέσα στο άλλο. Και εσύ, μπορεί να θυμηθείς για μια στιγμή το άγγιγμα μου και να νιώσεις τα χέρια μου γύρω απο το λαιμό σου. Ίσως αισθανθείς και το κρύο εκείνου του χειμώνα και παραξενευτείς που σε διαπέρασε. Ακόμα και τα γέλια μας μπορεί να ακούσεις καθώς θα βλέπεις τα κορμιά μας να υψώνονται αγκαλιασμένα και να σκορπίζονται στο σύμπαν. Και θα απορείς πως γίνεται, ένα μόνο σκαλοπάτι να μας έφτασε τόσο ψηλά. Τότε, ίσως συλλαβίσεις δειλά το όνομα μου. Με ακούσεις να στο προφέρω όπως τότε, σαν να σου συστήνομαι.

Οι φωνές των φίλων μου με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Θυμήθηκα τη σιωπή σου και έτρεξα μακριά με σκυμμένο το κεφάλι... "Δεν θα ξαναπεράσω απο εδώ" σκέφτηκα δαγκώνοντας τα χείλη. Και το "εδώ" είσαι εσύ. Ένα "εδώ" τόσο κοντινό και τόσο μακρινό μαζί, που συχνά γίνεται "εκεί", άπιαστο και ακατόρθωτο, ανέγγιχτο και άϋλο, σκοτεινή και θαμμένη ανάμνηση. Και άλλες φορές, σαν σήμερα, ανοίγει μια αυλαία και ξεπηδάμε απο μέσα της εμείς με φανταχτερά κουστούμια και λαμπερά βλέμματα, με τα χρώματα της ίριδας στο πέτο. Εσύ να μου φτιάχνεις στεφάνια με σπάνια λουλούδια και εγώ να αφήνω στην χούφτα σου ένα μπουκέτο αστέρια. Πρωταγωνιστές σε μια παράσταση χωρίς σκηνικό, μονάχα εμείς και τα πρόσωπα μας, χωρίς μάσκες, τα βλέμματα μας χωρίς βροχές, τα σώματα μας χωρίς πληγές.
Μένουμε αιώνες στη σκηνή και κοιταζόμαστε σαν να είναι η πρώτη φορά και νιώθω το πρώτο ρίγος να με διαπερνά και τον τελευταίο φόβο να σβήνει, σαν να μην γνωρίζω το τέλος, σαν να μην το είδα ποτέ.

10+1 Άχρηστα Πράγματα για την Day-Dreamer...

Ήταν ένα ηλίολουστο πρωινό όταν η day-dreamer, αγουροξυπνημένη, φορώντας τις ροζ πιτζάμες της, τις παντόφλες κουνελάκια και έχοντας στα μαλλιά μπικουτί ετοιμαζόταν να φτιάξει τσαί, παρατήρησε κάτω απο την πόρτα ένα βιολέτι φάκελο.
Τον άνοιξε προσεχτικά...
Ήταν μια πρόσκληση απο την φιλενάδα της την Christina Noe...
"Μμμμ...Να είναι πρόσκληση για να την συνοδεύσω στο Φεστιβαλ στις Κάννες... Για κάποιο φιλανθρωπικό gala... για ανελέητο shopping σε Ευρώπη και Αμερική... ή μήπως... μπααααα... προσκλητήριο γάμου δεν μου φαίνεται..." σκέφτηκε.

"Πω πω... Πρέπει να ομολογήσω... 10 συν 1 άχρηστα πράγματα για μένα;;;Ακόμα καλύτερα!!" συνέχισε η day-dreamer μόλις διάβασε την πρόσκληση.
Πήρε λίγο χρόνο για να ξυπνήσει και να πιεί το τσαγάκι της και άρχισε να γράφει...

1. (Μου πήρε λίγα λεπτάκια για να σκεφτώ το υπαριθμόν ένα άχρηστο για μένα πράγμα) Κάνω συνέχεια όνειρα και σχέδια... ακόμα και για 10 χρόνια μετά... Στα τρένα, στα λεωφορεία, όταν οδηγώ, όταν περπατάω, πριν κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω. Δεν με πειράζει αν δεν υλοποιηθούν, μου αρκεί που έχω πλάσει στο μυαλό μου τα θέλω και τις επιθυμίες μου. Νιώθω ζωντανή και ελεύθερη μέσα στον κόσμο των σκέψεων μου, ικανή για τα πάντα ακόμα και τα πιο ακατόρθωτα!
2. Ποτέ δεν συμπαθούσα τα παιδιά, μου περνούσαν πάντα αδιάφορα, καμιά φορά μου φαίνονταν και ενοχλητικά. Ο Θεός όμως έκανε αυτό που χρειαζόταν για να τα
λατρέψω. Εδώ και ένα χρόνο κάνω ιδιαίτερα σε παιδάκια και είναι η καλύτερη μου! Έχω πλησιάσει τον κόσμο τους και έχω καταλάβει πόσο εξαιρετικές είναι οι ψυχούλες τους. Πόσο ανώτερα είναι απο τους "μεγάλους". Έχω πάρει σπουδαία μαθήματα απο τους μικρούς μαθητές μου. Παίζουμε το παιχνίδι της ανταπόδωσης : Αγάπης- Γνώσης.
3. Η καλύτερη βραδιά για μένα είναι... ένα τραπέζι δίπλα στο κύμα... με όμορφες γεύσεις και κόκκινο κρασί. Η καλή παρέα πρωταγωνιστεί στο σκηνικό της ιδανικής βραδιάς.
4. Για να πιάσουμε και λίγο διαπλανητικά το θέμα: Ανήκω στο ζώδιο του Ζυγού. Ο ωροσκόπος μου: Λέων. (προσπαθω να θυμηθώ και άλλα απο το ζωδιακό μου χάρτη για να ενισχύσω λίγο το πλανητικό σύνδρομο) Έχω επίσης την Αφροδίτη στο Σκορπιό και την Σελήνη στον Καρκίνο!
5. Μικρή ήμουν το απόλυτο αγοροκόριτσο. Τα πόδια μου ακόμα είναι γεμάτα απο χτυπήματα με το ποδήλατο! Άλλαξαν οι εποχές, άλλαξα και εγώ... Πλέον περνάω αρκετές ώρες στον καθρέφτη και κάποιες φορές η προετοιμασία μου πριν την έξοδο είναι αρκετά χρονοβόρα.
6. Πιστέυω στην Αγάπη που αντέχει τα πάντα. Στον Έρωτα που ανανεώνεται για μια ζωή και οτι κάπου εκεί έξω... υπάρχει το άλλο μας μισό. Θα γίνουν πολλά... θα δοκιμαστούμε πολύ μέχρι να το βρούμε, έτσι ώστε όταν επιτέλους έρθει στο δρόμο μας να το εκτιμήσουμε και να το κρατήσουμε κοντά μας.
7. Είμαι αρκετά πεισματάρα. Δεν θέλω απλά να γίνει αυτό που θέλω αλλά και τη στιγμή που το θέλω.
8. Στον Έρωτα αργώ να ενδώσω... Αλλά όταν το κάνω... Φτάνω στα άκρα!
9. Δεν μπορώ να κρύψω τα συναισθήματα μου. Όταν δεν συμπαθώ κάποιον ή όταν δεν μου αρέσει κάτι... θα εκφραστώ!
10. Συχνά είμαι πολύ απαιτητική με τον εαυτό μου και αυτό είναι κύρια πηγή άγχους!


Και το +1 Το Καλόοοο!!!
Φεύγω για Σπέτσες την Πέμπτη!!! Την Επόμενη εβδομάδα... για Τήνο και Μύκονο Και Αμέσως μετά Ζάκυνθο!

Στέλνω προσκλησούλα στην Φίλη μου Dust in The Wind στα αγόρια της παρέας: gianni και παλαλός και πολλές ακόμα σε όσους δεν έχουν παίξει το παιχνίδι και θέλουν να αποκαλυφθούν! Η πρόσκληση είναι ανοιχτή, δεν θέλω ντροπές!!!
Σας Φιλώ!!!

Στην Αυλή της Καρδιάς μου

Μέσα μου παίζουν δυο παιδιά. Διαφορετικά και ίδια. Δεν ξέρω τα ονόματα τους. Τα ακούω συχνά να τρέχουν και να γελούν, να κλαίνε και να θυμώνουν, να μαλώνουν μεταξύ τους. Μα αγαπιούνται στα αλήθεια.


Στα διλήμματα μου, μου πιάνουν την κουβέντα και μου μιλούν με τις ώρες, καμιά φορά μέχρι να ξημερώσει. Και έχουν τόσο διαφορετικές γνώμες. Ακούω τις φωνές τους να υψώνονται και τα μαλώνω, μα δεν σωπαίνουν, παιδιά είναι και τους τα συγχωρώ όλα.


Είναι και τα δύο πεισματάρικα και θέλουν να περνά το δικό τους και εγώ μένω και τα προσέχω εκστατική. Το ένα μου φωνάζει, με προστάζει, "πήγαινε", "νιώσε", "μη φοβάσαι να δώσεις", "μην είσαι δειλή". Και είναι τόσο πειστικό το άτιμο. Το άλλο μου μιλά πάντα με ψιθύρους, "πρόσεχε", "φύγε", "μη!", "όχι", "θα πληγωθείς" και σε κάθε του φράση μου επαναλαμβάνει "για το καλό σου". Τα αγαπώ και δύο. Το ένα με την καρδία και το άλλο με το μυαλό. Το ένα με τους πόθους και το άλλο με τους φόβους. Μα δεν γίνεται να τα ακολουθώ και τα δύο. Η ζωή είναι γεμάτη σταυροδρόμια. Πρέπει να επιλέξεις τον δρόμο σου, πρέπει να ακολουθήσεις μια κατεύθυνση. Και εγώ στην αρχή παραπατώ, προσπαθώ να ακροβατήσω μα δεν γίνεται. Δεν μπορείς πάντα να περπατάς σε τεντωμένο σκοινί. Πρέπει να διαλέξεις πορεία.


Στους δρόμους της ζωής δεν υπάρχουν ταμπέλες, δεν υπάρχουν χάρτες. Μόνο ανηφόρες και κατηφόρες, στροφές και ευθείες. Και είναι κάτι δρόμοι που τα έχουν όλα. Μα δεν σε νοιάζει η πορεία, αλλά η κατάληξη. Η τελευταία στροφή. Οι τελευταίες εντυπώσεις.


Και εγώ πρέπει να επιλέγω, με τα μάτια κλειστά , ακούγοντας μόνο τις φωνές των δύο παιδιών, το δρόμο που θα πάρω. "Δεξιά!" μου λέει το ένα! " Τι δεξιά καλέ;;; Αριστερά θα πάμε" μου λέει το άλλο. Και εγώ σωπαίνω και παίζω το παιχνίδι τους. Μαντεύω τη φωνή που είναι πιο δυνατή και πορεύομαι.


Στο τελευταίο μας ταξίδι, το λογικό παιδί δεν ακούστηκε καν. Το φίμωσε το άλλο με χρυσές κορδέλες. Το νανούρισε γλυκά και εκείνο έπεσε σε ύπνο βαθύ. Μόνο τα παραμιλητά του άκουγα... και ένιωθα τις σπασμωδικές του κινήσεις μέσα απ' τον γλυκό του λήθαργό. Και μου ψιθύριζε μέσα από τα δόντια το "όχι" και το "πρόσεχε" και εγώ περιφρονούσα. Μου έφτανε το παιχνίδι με το άλλο... το κυνηγητό, το κρυφτό, η παντομίμα. Όλα τα παίξαμε ενώ το άλλο κοιμόταν. Πόσο γελάσαμε, πόσο φωνάξαμε από χαρά... Μια χαρά απλή, παιδική, ανεπιτήδευτη. Πόσο την απολαύσαμε αυτή τη χαρά. Μια ευτυχία από άκρη σ' άκρη. Ανοίγαμε τα μάτια μας το πρωί και νιώθαμε την ευτυχία στο κάθε τι. Στα πιο απλά πράγματα. Στο χαμόγελο της καλημέρας, στο φλιτζάνι του καφέ, στα τυχαία βλέμματα, στο άρωμα στο λαιμό. Εκεί ήταν η ευτυχία. Σε λίγες σταγόνες άρωμα στο λαιμό Εκείνου. Στη ζεστασιά των χεριών του.


Και το μικρό παιδί τα κοιτούσε όλα αυτά με τόσο θαυμασμό και καμιά φορά βούρκωνε από το ανεξήγητο των συναισθημάτων. Το πρωτόγνωρο των αισθήσεων. Και τράβαγε το φόρεμα μου και μου έλεγε "Κι άλλο παιχνίδι...Μην τελειώσει αυτό το παιχνίδι!" και εγώ του έκανα όλα τα χατίρια και χαμογελούσα. Και μου έλεγε κάθε βράδυ ότι μπορεί τα πάντα πια... να πιάσει τα αστέρια, να βουτήξει στους πιο μακρινούς ωκεανούς, να παίξει με κάθε κύμα, να αγγίξει τον ήλιο. Στα αλήθεια τα πίστευε.


Μα μέρα με τη μέρα... το άρωμα στο λαιμό εξατμίστηκε, η καλημέρα πνίγηκε στην καληνύχτα, το φλιτζάνι έσπασε, τα χαμόγελα έγιναν τυπικά, τα χέρια πάγωσαν. Ήρθε με δάκρυα και μου παραπονέθηκε...


-Γιατί άλλαξαν όλα;


-Γιατί αλλάζουν οι άνθρωποι, του είπα.


-Φταίω εγώ;


Μου ξεστόμισε μέσα απ τους λυγμούς του το μικρό παιδί.


- Αυτός που αγαπάει, δεν φταίει.


Του απάντησα και του χάιδεψα τα μαλλιά.


-Μήπως δεν έδωσα πολλά;


- Για σένα κράτησες κάτι;


Το ρώτησα τρυφερά.


-Μόνο το παιδί της λογικής, που κοιμάται.


-Ξύπνησε το, του είπα.





Έτρεξε και το ξύπνησε με δάκρυα στα μάτια.


- Ξύπνα, του φώναξε, σε έχω ανάγκη!


-Τι συμβαίνει; του είπε το άλλο νυσταγμένο.


- Μόνο εσύ μπορείς να με γιατρέψεις...


- Πονάς;


-Από αγάπη...


- Πού;


-Παντού και Βαθιά..


- Γιατί με κοίμησες;


-Για να ζήσω.


-Γιατί με ξύπνησες;


-Για να σωθώ.


- Θα σε σώσω... Τι νιώθεις;


- Ότι τον αγαπώ με ένα παθιασμένο μίσος, και ότι τον μισώ με μια απέραντη αγάπη.


- Θα σε κάνω να ξεχάσεις...


- Φοβάμαι.


- Θα σου λέω ιστορίες για τα μέρη που μπορείς να φτάσεις, κάθε βράδυ.


- Χωρίς αυτόν;


- Χωρίς...


- Μπορώ;


-Κοίτα τα φτερά σου... Έγιναν πιο δυνατά...!


- Έχεις τόσο δίκιο... Δεν θα σε ξανακοιμήσω... Θα σε ξεγελάω μόνο, λογική μου...


-Το υπόσχεσαι;


- Το υπόσχομαι...!


- Κράτησε το χέρι μου...





Και τα παιδιά παίζουν και πάλι αγαπημένα στην αυλή μου.

Τα κοιτάζω τα βράδια κρυφά, να μεγαλώνουν και να δυναμώνουν.

Το ένα να γιατρεύει τις πληγές του άλλου.

Μαζί τους γιατρεύομαι και εγώ...


Έμαθα και τα ονόματα τους.


Καρδιά και Λογική.

Είμαι καλά...




Το λέω καιρό αλλά δεν το ένιωθα. Τώρα το αισθάνομαι. Αυτό το "καλά" καλύπτει κάθε σημείο του είναι μου. Σιγά σιγά. Σταδιακά. Ό,τι πήρε η απουσία, ήρθε να το καλύψει η ηρεμία. Ό,τι σου δίνεται πρέπει να το κρατάς γερά στα χέρια σου και να το απολαμβάνεις. Αν αυτό λέγεται μοναξιά ή απουσία ή σιωπή ή ηρεμία... για κάποιο λόγο ήρθε και να σε συναντήσει. Κάπου θα σε βγάλει ο δρόμος. Και αν είναι αδιέξοδο, μην γυρίσεις πίσω, προσπάθησε να σκαρφαλώσεις τους τοίχους, τα βουνά, τα φράγματα, τα εμπόδια, τα συντρίμμια. Απο εκεί ψηλά έχεις καλύτερη θέα. Τα βλέπεις όλα τόσο καθαρά, τόσο ανώδυνα, τόσο αλλιώτικα. Νιώθεις έξω απο αυτά και τα παρατηρείς με μάτια στεγνά, με χέρια σταυρωμένα. Και ίσως κάπου εκεί, ανάμεσα στην παρατήρηση και την θύμηση, να γλιστρήσει αθώα ένα χαμόγελο, όχι μελαγχολικό. Ένα χαμόγελο απελευθέρωσης... ικανοποίησης που έφτασες μέχρι εδώ. Δεν έχασες. Μην πεις "Έχασα χρόνο". Μην πεις "Έχασα τη μάχη". Πες "δεν έχασα τον εαυτό μου". Σπουδαίο κατόρθωμα.


Και είμαι εδώ να βλέπω ένα ηλιοβασίλεμα τόσο ξεχωριστό. Μακριά απο τα όνειρα και τα σχέδια και μακριά απο τον προορισμό μου. Πέρα πολύ. Και τώρα το κοιτάζω σαν να είναι το πρώτο μου. Σαν να είναι το μόνο. Με διαπέρασε. Και άπλωσα φτερά και το άγγιξα. Αυτά τα χέρια που ένιωθα άδεια στους δρόμους και στους σταθμούς, ήταν φτερά τελικά και τους έλειπε ο αέρας για να πετάξουν, το ηλιοβασίλεμα για να φλερτάρουν. Τόσες μέρες πέρασαν, τόσοι μήνες, τόσα ηλιοβασιλέματα. Πώς δεν τα έβλεπα; Πώς τους γύρισα την πλάτη; Πού κοιτούσα; Τόσες φωνές με προσπέρασαν. Το "ελα πάμε", το "μην φοβάσαι!". Πώς δεν αφουγκράστηκα; Πώς δεν ακολούθησα;


Είναι όμορφο τελικά να χάνεις το δρόμο σου, να αλλάζεις πορεία. Βλέπεις καινούργιες εικόνες, νέα τοπία. Ούτε που τα φαντάστηκες. Ούτε που τα ζήτησες. Προσανατολίζεσαι. Αφήνεις τους χάρτες και τα προσχέδια και αφήνεσαι στον δρόμο και πας όπου σε πάει. Σαν μια μοίρα που σε προγνώρισε και την ακολούθησες πιστά σαν μικρό παιδί που με μάτια αγνά πλησιάζει τον κόσμο.

Το Ρέκβιεμ ενός Ονείρου

Άδειασα. Και να φανταστείς πριν απο μια στιγμή ήμουν γεμάτη. Μάζεψα λόγια, εικόνες και όνειρα για να στα δώσω. Χάθηκαν σε ένα λεπτό. Τίποτα δεν έμεινε. Ούτε μια λέξη, ούτε μια εικόνα έστω να μου θυμίζει οτι υπήρξε κάτι εδώ. Ξερότοπος, άγονη γη, δίχως χρώμα. Έτσι με αφήνεις. Ή έτσι με διώχνεις. Μην έρχεσαι για να φύγεις, σε παρακαλώ. Μην μου δίνεις ελπίδα, σε παρακαλώ. Γιατί εγώ νιώθω την ελπίδα σε κάθε σου βλέμμα. Μην με κοιτάς, σε παρακαλώ. Τα μάτια μου είχαν πλημμυρίσει με όνειρα και τώρα δεν τα βλέπω, τα έσβησε το πρώτο δάκρυ.

Όσο λείπεις, ξέχασα πως είναι να ονειρεύεσαι. Και όλα τα όνειρα τα έκανα χθες το βράδυ μαζεμένα γιατί σήμερα θα ερχόσουν. Δεν μ' άφησαν οι σκέψεις μου να κοιμηθώ. Με έναν αλώβητο παιδικό ενθουσιασμό, ξενύχτησα. Και θυμήθηκα, πως το ίδιο συναίσθημα το είχα μικρή κάτι βράδια ανοιξιάτικα που το πρωί θα πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο. Και εγώ καθόμουν ξάγρυπνη και χαμογελούσα μόνο που σκεφτόμουν το "πώς" και το "τι" του αύριο. Και φοβόμουν να κοιμηθώ μήπως και δεν ξυπνήσω εγκαίρως και χάσω την περιπλάνηση. Ένα ταξίδι σου ζήτησα στο κέντρο της Αθήνας. Μια βόλτα χωρίς ειδυλλιακές παραλίες και άρωματα καλοκαιριού, χωρίς κόκκινο κρασί και ρομαντικά κεριά. Μια επαφή ανάμεσα στην πολυκοσμία, στους θορύβους της πόλης και την βουή των αυτοκινήτων. Ένα τυχαίο άγγιγμα σου στις χειρολαβές των τρένων. Αυτό ήταν το χθεσινό όνειρο μου. Και είχα σχεδιάσει τόσο καλά κάθε λέξη και κάθε κίνηση που όταν άνοιξα τα μάτια μου το πρωί, ορθάνοιχτα γεμάτα προσμονή και ελπίδες, μου φάνηκε πως το είχαμε κιόλας ζήσει.

Εισιτήριο δεν βρήκες γι αυτό το ταξίδι. Και εγώ έχω μείνει εδώ χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Δεν ήρθες. Έμεινα στους σταθμούς χωρίς αποσκευές να ακούω την ψυχρή φωνή σου και τις βιαστικές σου λέξεις για καλημέρα. Χωρίς συγγνώμες, χωρίς ευθύνες. Δεν ήθελα συγγνώμες, εσένα ήθελα για δύο λεπτά. Έχω ξεχάσει το χαμόγελο σου. Αυτό χρειαζόμουν μόνο. Δεν θα το νιώσεις ποτέ. Δεν θα το καταλάβεις ποτέ. Δεν είμαστε το ίδιο. Και εγώ που νόμιζα...

Παραιτούμαι σήμερα. Παραιτούμαι απ'το όνειρο. Απο την προσπάθεια. Απο τις φράσεις : "Είμαι εδώ... Θα είμαι εδώ...". Απο ό,τι σε θυμίζει. Απο ό,τι ξέχασες εδώ και εγώ το κράτησα για να στο δώσω όταν θα γυρίσεις. Δεν θα γυρίσεις. Και ίσως ποτέ να μην ήσουν εδώ. Σε περίμενα τόσα βράδια. Κάθε βράδυ. Και ένιωθα κάτι αιχμηρό να με διαπερνά απο άκρη σε άκρη και έπιανα το στέρνο μου για να ελέγξω αν αιμορραγώ.

Θα ξεχάσω, θα δεις. Θα πάψω να συγκρίνω. Θα πάψω να αναζητώ το βλέμμα σου στους συνωστισμένους δρόμους, το άρωμα σου στους τυχαίους άντρες, τη φωνή σου σε κάθε χτύπημα του τηλεφώνου. Εσύ μπόρεσες. Θα τα καταφέρω... Ευχήσου μου καλή τύχη αγάπη μου... Είναι δύσκολος ο δρόμος της επιστροφης στον παλιό μου εαυτό. Είναι δύσκολο να επιβάλλω στα συναισθήματα σιγή. Η ελπίδα λένε, πεθαίνει πάντα τελευταία... Η δική μου είχε πάρει εδώ και καιρό παράταση. Σήμερα χάθηκε και αυτή μαζί με εσένα. Δεν θέλω να σκέφτομαι το "ποτέ". Κάθε φράση συνοδεύεται πλέον απο ένα "ποτέ". Το φοβάμαι. Με φοβάμαι.

Σ'αγαπώ... Δεν σ'αρέσει αυτή η λέξη το ξέρω. Δεν ήθελες ποτέ να στη λέω. Μόνο αυτή έχω. Δεν έχω ευχές για τον αποχαιρετισμό. Ούτε και αισιόδοξα χαμόγελα. Συγγνώμη.

Τα Γενέθλια του κ. Εξαρτάται

Το θυμάσαι καλά... Δεν μπορεί να κάνεις λάθος. Σήμερα έχει γενέθλια. Και γκόμενα καινούργια έχει αλλά δεν φαίνεται να το θυμάσαι τόσο συχνά. Σου το είπε ανοιχτά σε ένα απο αυτά τα ηλίθια τυπικά τηλεφωνήματα που παίρνει ο ένας τον άλλον έτσι για να το παίξει large και οτι δεν τρέχει τίποτα και "απλώς πήρα να δω τι κάνεις". Εννοείται όχι για επανασύνδεση. Είναι αυτές οι κλήσεις οι κοφτές, που τις καταλαβαίνεις πριν να δεις την αναγνώριση. Χτυπάνε δειλά, το πολύ μέχρι τρείς φορές. Βλέπουν πως δεν το σηκώνεις και το κλείνουν και μετά δεν ξαναπαίρνουν. Μέχρι που έρχεται η μέρα που και αυτά τα τυπικά σταματούν και αρχίζει η σιωπή και μπαστακώνεται η απουσία μεστο σπίτι σου και αγγίζει όλα σου τα πράγματα. Μέχρι και στο κρεβάτι σου ξαπλώνει η αναιδέστατη και διεκδικεί το σεντόνι σου.

Το θέμα τελικά είναι οτι σήμερα έχει γενέθλια... η μάλλον το θέμα είναι οτι μαζί με γενέθλια "υπάρχει κάτι καινούργιο στη ζωή" του. Στο είπε με καμάρι. Και αυτό είναι και σχέση. Και αυτό σου το είπε με καμάρι. Όχι σαν εσένα... που σου έλεγε να ζείτε το τώρα και να είστε καλά και οτι δεν μπορεί τις σχέσεις. Και εσύ τα κατάπινες αμάσητα και σ' άρεσε και η γεύση.

Και τον ρώτησες δεν άντεξες... πώς και με εκείνη δεν αναδύεται το ψυχολογικό του σύμπλεγμα περί δέσμευσης. Την απάντηση τη θυμάσαι. "Εξαρτάται". Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό απο το να σε ξυπνάει η μάνα σου σάββατο πρωί στις 8 με την ηλεκτρική σκούπα και απο το άκουσμα του "εξαρτάται". Γιατί όταν ο Αριστοτέλης ανέπτυσσε την θεωρία του περί της τελειότητας της μεσότητας, σαφώς και δεν συμπεριέλαβε την περίπτωση του "εξαρτάται".
( ΝΑΙ- εξαρτάται- ΟΧΙ. ) Και αυτό το "εξαρτάται" κάποιες φορές είναι τόσο βασανιστικό, όχι γιατί είναι αβέβαιο αλλά επειδή κρύβει μέσα του την αλήθεια που δεν σου αποκαλύπτεται ποτέ. Και το νιώθεις ώρες ώρες σαν το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας. Κάθε σταγόνα και "εξαρτάται", αργά και βασανιστικά. Μόνο που αυτή η σταγόνα ποτίζει μέσα σου και γίνεται χείμαρρος και σε πνίγει. Με τον καιρό το συνηθίζεις και μαθαίνεις κολύμπι.

Σκέφτηκες να τον πάρεις να ευχηθείς. Όχι σου έλεγαν όλες οι φωνές μέσα σου. Για πρώτη φορά, καρδία, λογική και ένστικτο συμφωνούσαν. Μέχρι και η καρδιά πήγε με το μέρος τους. Φαντάσου πόσο πόνεσε. Αυτά γίναν το προηγούμενο βράδυ. Γιατί σήμερα, ανήμερα της γέννησης του ακατανόμαστου ξύπνησες με τσαμπουκά. Στρίμωξες όλες σου τις υποχρεώσεις και εξόδους τόσο πολύ που δεν προλαβαίνεις να βρεις το όνομα του στη λίστα του κινητού. Κακώς υπάρχει ακόμα αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Ενώ ετοιμαζόσουν να φύγεις και είχες ξεχαστεί ανάμεσα στα φρου-φρου και τα αρώματα, το κινητό άρχισε να κουδουνίζει μανιασμένα...καλώς τα δέχτηκες, το είχες βάλει και υπενθύμιση... τότε, τον καιρό της χάριτος. Διαγράφεις, απαξιείς και βγαίνεις απο το σπίτι. Θα ξεχαστείς, έχεις βάλει τα δυνατά σου να προσπεράσεις. Πως κατά μια διαβολική σύμπτωση άκουγες απο παντού την σημερινή ημερομηνία, ανεξήγητο. Μπήκες στο αυτοκίνητο και άνοιξες το ράδιο. "Παρασκευή σήμερα 3ο του Μάη, Καλημέρα σας!" είπε η εκφωνήτρια με αισθησιασμό 9 το πρωί. Ποιός τους είπε οτι έχουμε ανάγκη απο υπενθύμιση της ημερομηνίας και στο λένε κάθε λίγο και λιγάκι δεν ξέρω. Έβαλες CD. Απορροφήθηκες μέσα στο πλήθος των υποχρεώσεων που ανέλαβες για σήμερα και τις έκανες τόσο ευχάριστα, τόσο πρόθυμα σαν να ήταν πράγματι σωτήρια για σένα. Μα ήταν;
Σκοτείνιασε... μετά απο πολύ τρέξιμο πήρες το δρόμο του γυρισμού και ένιωθες τόσο απαλλαγμένη που δεν υπέπεσες στον πειρασμό... που προσπέρασες. Και πάνω στην απελευθέρωση και στην ηρεμία ήρθε ένα τραγούδι, λες και κάποιος που σε κοιτούσε απο μακριά, μόνη στο αυτοκίνητο με τα παράθυρα ανοιχτά να οδηγείς αμέριμνη και να νιώθεις σαν νικητής στο γύρο του θριάμβου πάνω στο χρυσό σου άρμα... πάτησε το play και σου έβαλε τρικλοποδιά. Σαν απομηχανής Θεός που δεν ήρθε για να σε σώσει αλλά για να δοκιμάσει τις αντοχές σου, "Το πιο ωραίο τίποτα" της Ευσταθίας άρχισε να παίζει...

Γύρισες στο σπίτι, έψαξες, το βρήκες και του το έστειλες. Τι κακό μπορεί να κάνει ένα τραγούδι; Πόσο χαμηλά μπορεί να σε ρίξει μια ευχή;
Αδυναμία δεν είναι η Αγάπη. Αδυναμία είναι να την αγνοείς. Να μη λες ευχαριστώ.

Χρόνια σου Πολλά. Και αυτό δεν δέχεται "εξαρτάται"...


Το πιο ωραίο τίποτα- Ευσταθία

Θυμάμαι πως τις πιο ηλιόλουστες γιορτές
τις περάσαμε μαζί εμείς οι δυο
τις εξασφαλισμένες μας τις Κυριακές
μέσα στο σπίτι με dvd και παγωτό
Θυμάμαι επίσης μια μικρή εκδρομή στην εξοχή και τ΄άρωμά σου
κι όλα αυτά όχι βέβαια επειδή σήμερα έχεις τα γενέθλιά σου

Χρόνια πολλά χρόνια σου πολλά μωρό μου
όμορφα κι ευτυχισμένα
σ΄έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου
να΄σαι καλά έστω και χωρίς εμένα
Τις πιο μικρές κι αθώες μας στιγμές
τα πιο ανούσια πράγματα του χθεςτο πιο ωραίο τίποτα μαζί σου το΄χω ζήσει
Όλα τα ηλίθια ανέκδοτά μας
και όλα αυτά που γίνανε δικά μας
ένα χαλασμένο μηχανάκι που μας άφηνε στο δρόμο
θα μου λείψει

Θυμάμαι πράγματα θυμάμαι εποχές
μα τι βγαίνει απ΄όλα αυτά στ΄αλήθεια δε γνωρίζω
μια σχέση που ξεκίνησε μετά Χριστόν
στην Αθήνα μέσα σ΄ένα λεωφορείο γκρίζο
Κι όταν τα θυμάμαι όλα αυτά
κάτι με πιάνει και το μυαλό θολώνει
κοιτάζοντας τα ζευγαράκια μεσ΄τα μπαρ
από πείσμα λέω καλύτερα που είμαι μόνη

Της Αγάπης η απΟΥΣΙΑ

Θέλω καιρό να γράψω κάτι για σένα, κάτι για εμάς. Για σένα που άλλαξες και για το εμείς που γκρεμίστηκε και έγινε ένα "εγώ" και ένα "εσύ". Είδες; Πάλι υπάρχεις εσύ. Όπως και να το κάνω, όσο και να το σκαλίσω επιδέξια ή αδέξια, πάλι υπάρχεις. Είτε στο θυμό μου, είτε στην ανάμνηση, είτε στην απουσία. Και εκεί πιο πολύ. Στην απουσία ήσουν πάντα παρόν.

Να προσέχεις...

Έρως ΑΝΙΚΑΝΕ Μάχαν

Είμαι παιδί που μεγάλωσε καλώς ή κακώς με Βουγιουκλάκη και Εσμεράλδα. Για να μην μιλήσω για την Άριελ την μικρή γοργόνα και την Candy Candy. Ε κοίτα, όσον να ναι... αυτά με επηρέασαν. Ζωγράφιζα καρδούλες και έγραφα στο θρανίο μου δίαφορα αρχικά κατά καιρούς. Α+Γ , Α+Μ, Α+Δ. Ο δεύτερος συντελεστής της πρόσθεσης άλλαζε αλλά το Α έμενε, όπως και το "συν", η ανάγκη για ένωση. Και μετά σκέφτηκα... αντί να γράφω όλη την αλφάβητο, δεν με προσθέτω καλύτερα με ένα ερωτηματικό; (αγγλικό παρακαλώ) Να είμαι και μέσα; Αφήνει και ένα μυστήριο, για το άγνωστο, για αυτό που υπάρχει και δεν είναι και σίγουρο, (είναι ηλικία για σίγουρα αυτή τώρα;!) άσε που αφήνει και ένα ενδεχόμενο για αυτό που θα έρθει... Και πάντα περισσότερο απο αυτό που υπήρχε, αγαπούσα αυτό που θα έρθει. Έτσι το θρανίο κοσμούσε ένα απλό Α+?. Και εγώ περίμενα το ερωτηματικό να αποκτήσει μορφή και να έρθει κοντά μου.

Ξέρεις όλα αυτά τα love stories σου δημιουργούν άλλη εικόνα για τον έρωτα, την ύπαρξη και τις διαστάσεις του. Οι ήρωες μπορούν να νικήσουν τα πάντα στο όνομα της αγάπης, να βρούν το σωστό μονοπάτι μόνο με τη σκέψη του αγαπημένου προσώπου. Υπάρχει πάντα ειλικρίνια μεταξύ τους, ενώ κάθετι που τους απομακρύνει είναι αποτέλεσμα δόλου απο εξωγενείς παράγοντες και μισητούς εχθρούς που ζηλεύουν τον έρωτα τους. Φυσικά και κάθε ίντριγκα και πλεκτάνη αποκαλύπτεται και το απόλυτο ζεύγος μένει για πάντα μαζί.

Ορμώμενη και επηρεασμένη απο τέτοιου είδους πρωταγωνιστές και σενάρια, καθώς και απο τα φωτορομάτζα της "Κατερίνας" πάντα άκουγα φωνές εντός και εκτός μου να μου λένε: " Ο έρωτας πάντα νικάει! Όλα μπορεί να τα αποκτήσει, όλα να τα υποδουλώσει και να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο και κάθε δυσκολία" Και εγώ ξέρεις τα πίστευα, γιατί εχω μάθει να πιστεύω.

Αλλά μάλλον ανάμεσα στις φωνές, δεν κατάφερα να ξεχωρίσω τους ψιθύρους που επαναλάμβαναν επιτακτικά τη φράση: "Ο Έρωτας χρειάζεται δύο. Δύο καρδίες, δύο σώματα"

Όταν υπάρχουν δύο ίσως όλα να είναι δυνατά, ή ίσως όλα να μην είναι και τόσο αδύνατα. Αλλά όταν είσαι μόνος, έχεις να αντιμετωπίσεις μια μάχη άνιση, και η ήττα είναι προκαθορισμένη, σίγουρη και δεδομένη. Δεν έχεις να αντιμετωπίσεις θηρία, κατίνες και παρεξηγήσεις.

Απέναντι σου έχεις αυτό που θέλεις, το ποθητό, το αγαπημένο, το ερωτηματικό του θρανίου ενσαρκωμένο σε ένα ζευγάρι μάτια που σε κοιτούν με τόση απάθεια και εσύ ως τραγικός ήρωας, τυφλωμένος και μανιασμένος, προσπαθείς να τα σώσεις.

Να τα σώσεις απο το εγώ τους που αντιστέκεται, απο τους φόβους που τα κάνουν να κλείνουν καμιά φορά ορμητικά ώστε να μην βλέπουν τα δικά σου. Άραγε κοίταξαν ποτέ τα δικά σου; Ένιωσαν ποτέ το βλέμμα σου; Τόσες φορές σε κοίταξαν, μα σε αναζήτησαν;

Και δεν είναι ο μόνος σου εχθρός αυτά τα ψυχρά μάτια. Ο χειρότερος εχθρός σου είναι ο εαυτός σου, αυτόν που δεν μπορείς να εξημερώσεις πια, έχει γίνει αδάμαστη θύελλα που σκορπάει "θέλω" και "ναι" και παλεύει και πολεμάει και ορμάει γιατί σου είπαν οτι ο τολμών νικά. Τόλμησες... αλλά δεν νίκησες. Και όταν ο εαυτός σου γίνει πάλι εξημερωμένο κατοικίδιο του σαλονιού, αφήσει τα λαγκάδια και γυρίσει πάλι στον καναπέ του σπιτιού, θα έρθει και θα σου θυμώσει σαν μικρό παιδί. Θα σου πεισμώσει πολύ, που τον άφησες να τσαλακωθεί και θα σου πει για τα "πρέπει" και τα "δεν" κουνώντας σου το δάχτυλο.

Και εσύ θα πνίγεσαι και θα βουλιάζεις σε ένα σκοτεινό ωκεανό χαζεύοντας τα ναυάγια μέχρι να ξυπνήσει κάποιο βαθύ σου ένστικτο ή κάποιος απομηχανής Θεός σε φέρει πάλι πίσω στην επιφάνεια.

Θα σε κοιτάξει με μάτια λαμπερά, όλο προσδοκία και θαλπωρή. Θα σου δείξει τα αστέρια και θα σου πει για ταξίδια που θα κάνετε μαζί, για φεγγαροντυμένες θάλασσες που θα κολυμπήσετε αγκαλιά. Και εσύ ως καλή μικρή γοργόνα θα διψάς για μια ακόμη βουτιά, και ως καλή Εσμεράλδα θα πάψεις να βλέπεις και θα ακολουθήσεις. Μόνο που το δόρυ και το ξίφος σου βούλιαξαν στο βυθό, τότε... θυμάσαι;

Το μόνο που κράτησες είναι η χρυσή και βαριά σου ασπίδα... σχεδόν αχρησιμοποίητη.

Ανθρώπινη Ματαιοδοξία...

Μόλις διάβασα ένα ακόμη ενδιαφέρον mail...
Διαβάστε...

Ο Θάνατος είναι ένα βέβαιο γεγονός στη ζωή μας, αλλά η Αγία Γραφή μιλάει για αιώνιο θάνατο.
Πολύ ενδιαφέρον, διάβασε το μέχρι το τέλος.....
Γράφει στην Αγία Γραφή (Γαλάτας 6:7): 'Μὴ πλανᾶσθε θεὸς οὐ μυκτηρίζεται ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει·' Υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που κορόϊδεψαν (μυκτήρισαν) τον Κύριο :

(1966).

Ο Lennon, αφότου είπε ότι οι Beatles ήταν διασημότεροι από τον Ιησού Χριστό, πυροβολήθηκε 6 φορές.

Tancredo Neves (Πρόεδρος της Βραζιλίας ): Στην προεκλογική του εκστρατεία, είπε ότι εάν μάζευε 500.000 ψήφους από το κόμμα του, ούτε ο Θεός ο ίδιος δε θα τον καθαιρούσε από την προεδρία του. Σίγουρα πήρε τJohn Lennon (Τραγουδιστής):
Λίγα χρόνια πριν, στη συνέντευξη που έδωσε σε ένα Αμερικανικό Περιοδικό, είπε:
'Ο Χριστιανισμός θα τελειώσει, θα εξαφανιστεί. Είναι πέραν αμφισβήτησης και γιαυτό είμαι βέβαιος. Ο Ιησούς ήταν εντάξει, αλλά τα θέματα του ήταν τόσο απλά, σήμερα εμείς είμαστε διασημότεροι απ' Αυτόν.' ους ψήφους του, αλλά αρρώστησε μια μέρα πριν γίνει Πρόεδρος και πέθανε.

Cazuza (Ετεροφυλόφιλος Βραζιλιάνος συνθέτης, τραγουδιστής και ποιητής): Σε ένα σόου στο Canecio ( Rio de Janeiro), όταν κάπνιζε το τσιγάρο του, φύσηξε τον καπνό ψηλά στον αέρα και είπε: 'Θεέ, αυτό είναι για σένα.'

Πέθανε σε ηλικία 32 ετών από ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ με φρικιαστικό τρόπο.

Ο άνδρας που έφτιαξε τον ΤΙΤΑΝΙΚΟ Έπειτα από την κατασκευή του Τιτανικού, ένας δημοσιογράφος ρώτησε πόσο ασφαλής θα μπορούσε να είναι ο Τιτανικός. Με ένα ειρωνικό τρόπο είπε: 'Ούτε ο Θεός ο ίδιος δε μπορεί να τον βουλιάξει'
Το αποτέλεσμα: Πιστεύω πως ξέρετε όλοι τι απέγινε ο Τιτανικός

Marilyn Monroe (Ηθοποιός) Ο Billy Graham την επισκέφτηκε σε μια παρουσίαση ενός σόου. Της είπε ότι το Πνεύμα του Θεού τον έστειλε να της κηρύξει.
Αφού άκουσε λοιπόν αυτά που ο Πάστορας είχε να της πει, του απάντησε: 'Δε χρειάζομαι το δικό σου Ιησού.'
Μια βδομάδα αργότερα, βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμα της

Bon Scott (Τραγουδιστής) Ο πρώην τραγουδιστής των AC/DC. Σε ένα από τα τραγούδια του το 1979 τραγούδησε: 'Μη με σταματάς, θα πάρω την κατηφόρα, τη λεωφόρο της κόλασης.'

Στις 19 Φεβρουαρίου του1980, Ο Bon Scott βρέθηκε νεκρός, πνίγηκε με τον ίδιο του τον εμετό.

Campinas (το 2005) Στην Campinas της Βραζιλίας μια ομάδα από φίλες, μεθυσμένες, πήγαν να πάρουν μια φίλη τους..... Η μητέρα της κοπέλας συνόδεψε την κόρη της στο αμάξι και ήταν τόσο ανήσυχη με το γεγονός ότι ήταν μεθυσμένες οι άλλες φίλες της και συμβούλεψε την κόρη της κρατώντας της το χέρι - ήταν ήδη καθισμένη μέσα στο αμάξι: 'Κόρη μου, πήγαινε μαζί με το Θεό και ο Θεός θα σε προστατέψει.'
Η απάντηση της ήταν: 'Μόνο όταν αυτός (ο Θεός) ταξιδέψει στο πορτ-μπαγκαζ, γιατί εδώ μέσα.....είναι ήδη γεμάτο.'

Ώρες αργότερα, τα νέα έφτασαν. Έγινε ένα τραγικό δυστήχημα στο οποίο όλες σκοτώθηκαν.
Το αμάξι έγινε αγνώριστο και δε ξεχώριζες τι μάρκα ήταν, αλλά η έκπληξη ήταν ότι το πορτ-μπαγκαζ είχε παραμείνει άθικτο.
Η τροχαία είπε ότι δεν υπήρχε περίπτωση το πορτ-μπαγκάζ να μείνει άθικτο! προς έκπληξη τους μέσα στο πορτ-μπαγκάζ υπήρχε μια καρτέλα με αυγά εκ των οποίων κανένα δεν είχε σπάσει.

Christine Hewitt (Δημοσιογράφος και Παρουσιάστρια) είπε ότι η Βίβλος (ο Λόγος του Θεού) ήταν το χειρότερο βιβλίο που γράφτηκε ποτέ. Τον Ιούνιο του 2006 βρέθηκε καμένη και δύσκολα αναγνωρίστηκε σε τροχαίο με τη μηχανή της.

Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι παρασύρθηκαν και υπερεκτίμησαν την δύναμη τους...
Η κατάληξη τους να ήταν τελικά μια τυχαία σύμπτωση;

Ανήμερα της... ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ

Α! Καταπληκτικό... για κοίτα βρε παιδί μου τι μπορούν να σου κάνουν... Όλες μεταμορφώνονται... αποκτούν τα λαμπερά μαλλιά της Παπαρίζου, το χαμόγελο της Cameron Diaz, τις καμπύλες της Monica Belucci, το στήθος της Pamela, τη μύτη της Βανδή, τα ζυγωματικά της Βίσση, τους κοιλιακούς της Πετρουλάκη, τα γυμνασμένα πόδια της Demi Moor, τα σαρκώδη χείλη της Jolie. Τώρα το χρώμα των μαλλιών είναι αυστηρώς, σύμφωνα με τις προσταγές της μόδας: το καλοκαίρι αποχρώσεις του ξανθού, το χειμώνα μελαχρινό, την άνοιξη ζεστό σοκολατί και το φθινόπωρο κάνεις ανταύγες... Τα μάτια δε, είναι θέμα διάθεσης και περίστασης, πράσινα, μελί, γαλάζια, μπλέ ακόμα και μωβ... και αν δεν μπορείς να καταλήξεις κάπου, μην αγχώνεσαι βρε κουτό, υπάρχουν και χρωματικοί συνδυασμοί... οι φακοί να' ναι καλά!

Στην αρχή ήταν must να βλέπεις "Λάμψη", αργότερα όμως τα πράγματα έγιναν πιο interactive. Πήγαινες στο τηλεοπτικό πλατό και μοιραζόσουν τα εσώψυχα, τα απωθημένα σου, τον πόνο σου, την κρίση κατινισμού σου με την καλή σου φίλη Σια Λιαροπούλου, και τον επιστήθιο φίλο σου Μικρούτσικο. Αργότερα μπορούσες να καταφύγεις στα reality αν ήσουν βέβαια αρκετά τολμηρός. Είχες την δυνατότητα να αποκτήσεις δόξα και φήμη αλλά και να κάνεις καριέρα στο τραγούδι ακόμα και αν η μοναδική σου ικανότητα ήταν να ξύνεσαι στον καναπέ ή να κουνάς τα ωραία σου οπίσθια. Αν πάλι έχανες την ευκαιρία, δεν ανησυχούσες καθώς υπήρχαν και τα παρατράγουδα για να ξεδιπλώσεις το ταλέντο σου. Αλλά τελικά είναι πολύ κουραστικά όλα αυτά, μονότονα... γιατί πολύ απλά δεν σου προσφέρουν και κάτι. Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν ριζικά και μια χαρμόσυνη αχτίδα ελπίδας φάνηκε! Υπάρχει κάτι που μπορεί να μου προσφέρει κάτι ουσιαστικό τελικά. Να με κάνει να νιώσω θηλυκό σωστό, με τα "όλα του", να είμαι το πλήρες πακέτο για κάθε άντρα που σέβεται τον εαυτό του, να αποκτήσω νόημα στη ζωή μου, λόγο ύπαρξης, να είμαι καλά!

Το όνειρο μου θα γίνει πραγματικότητα. Θα γίνω η κομψή κυρία με την ωραία τσάντα (που όλες έχουν) με το ωραίο μαλλί (που όλες έχουν) με την ωραία εποχιακή καμπαρντίνα (που όλες έχουν) με τις πλατφόρμες (που όλες έχουν) με το ωραίο γυαλί ηλίου (που όλες έχουν) γιατί θέλω πολύ απλά να είμαι σαν τις άλλες ωραίες και ταυτόχρονα μοναδική και ανεπανάληπτη για τον τέλειο άντρα , που όλες θέλουν αλλά μόνο εγώ θα έχω.

Θα πάω σε αυτή την ωραία "παραγωγή" η οποία θα με παράγει σε κάτι που θέλω καιρό, ξεφυλλίζοντας τα περιοδικά και χαζεύοντας τις τεράστιες αφίσες με τις καλλίγραμμες και καλοντυμένες καλλονές σε κάθε εύκαιρο κόκκινο φανάρι. Και ενώ το φανάρι άναβε πράσινο, εγώ ακόμα χάζευα τα ζηλευτά τους κάλλη, αλλά πάντα με διέκοπταν οι ανεγκέφαλοι,κοινοί άντρες μέσω κραυγών, κορναρισμάτων ή χειρονομιών, καθώς επίσης και με διάφορα κοσμητικά όπως :"Ξύπνα ζώον!" και "Ξεκούνα μωρή μπαζόλα"! Φτάνει πια! Θα πάρω εκδίκηση απο την Αννούλα που ήταν η ωραία του δημοτικού, απο την Έλενα που ήταν η μοιραία του γυμνασίου, απο την Σοφία που ήταν η κορμάρα του Λυκείου, απο την Τζένη που είναι η προϊσταμένη του γραφείου και απο τον πρώην μου που με έκανε τον τάρανδο του Παγκρατίου. Τώρα η ζωή μου θα αλλάξει! Θα νιώσω σαν τη στρουμφίτα στο στρουμφοχωρίο, ποθητή απο όλους τους τύπους των στρούμφς καθώς θα με πολιορκεί ο Λιχούδης, ο Μπαμπαστρούμφ, ο Προκόπης, ακόμα και αυτός ο γκεοστρούμφ με το λουλουδάκι στο αυτί και το καθρεφτάκι στο χέρι. Θα ξυπνάω το πρωί και θα φοράω 10 χάντρες θαλασσίες στο λαιμό για να μην ματιαστώ μόνη μου στον καθρέφτη του μπάνιου!

Θα με αναλάβουν καλοί άνθρωποι οι οποίοι ενδιαφέρονται για την προσωπική μου προβολή, για την ψυχική μου ισορροπία και αυτοσκοπός τους είναι να πραγματοποιήσουν τα δικά μου όνειρα για να με κάνουν ευτυχισμένη! Θα με κοιτάξουν πολλοί ειδικοί. Θα παρατηρήσουν τα χαρακτηριστικά μου, θα αγγίξουν τις ατέλειες μου και μετά θα πάρουν ένα μαρκαδόρο, ο οποίος θα σχεδιάσει τον νέο μου εαυτό πάνω στο "άσχημο" εγώ μου! Θα υποστώ όλες τις αντιξοότητες, θα υπομείνω στα πάντα στηριζόμενη στη θέληση μου να φτάσω το "απόλυτο". Δεν θα το βάλω κάτω! Αυτού του είδους οι εκπομπές, υπερπαραγωγές θα έλεγα, (βλ."swan") είναι πέρα για πέρα ψυχαγωγικές και επιμορφωτικές. Ψυχαγωγούν το πνεύμα, καλλιεργούν αξίες στον τηλεθεατή και επιμορφώνουν γενιές ανθρώπων, ενώ η προσφορά τους στους συμμετέχοντες είναι ανεκτίμητη! Και αν τελικά το μετανιώσω και θέλω μια άλλη, πιο απλή, εύκολη και γρήγορη λύση... όλα τα πρωινάδικα έχουν τέτοιου είδους προσφορές. Μαζεύουν απλές, μέσες, ελληνίδες νοικοκυρές και μη και τις μετατρέπουν με το ανάλογο μακιγιάζ, χτένισμα, στιλ και ρούχο σε star της ημέρας, αλλαγμένες και ανανεωμένες. Βέβαια η δουλεία αυτή είναι επιφανειακή, αλλά πραγματικά θα είμαι ολόιδια με την ηθοποιό που κάθεται δίπλα μου στον καναπέ του πρωινάδικου.

Θα γίνω αυτό που θέλουν όλοι... μια εικόνα για την φτηνή ελίτ της TV.

Αυτά σκέφτηκε η Ποπίτσα, ένα ηλιόλουστο πρωινό καθώς χάζευε στην 46άρα plasma της καθισμένη αναπαυτικά στον καναπέ της. Σήκωσε το ακουστικό και τηλεφώνησε για να δηλώσει συμμετοχή.

Γιατί η Ελληνική Αλφάβητος δεν είναι τυχαία

΄Ελαβα σήμερα ένα e-mail το οποίο παρά το γεγονός οτι μου θυμίζει λίγο Λιακόπουλο, είναι άκρως ενδιαφέρον και το περιεχόμενο εντυπωσιακό:

'Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως. Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ -ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ -ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ -ΗΤΑ-ΘΗΤΑ -ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ -ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ -ΝΙ-ΞΙ -ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ -ΦΙ-ΧΙ -ΨΙ-ΩΜΕΓΑ .

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του φωτός.
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ.
ΣΤΗ ΙΓΜΑ ΖΗ, ΤΑ Η, ΤΑ ΘΗ,
ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ
(ΙΝΑ) ΜΗ
ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ)
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ,
ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ
(ΕΣΤΙ).

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ: Αλ = Ο νοητός ήλιος Φα-ος = Το φως Βη = προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι) Τα = Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την Γα = Γη (δωρικός τύπος) Αμα = (επιρρ.) συγχρόνως Έλ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος Έψ = ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος. Ιλών = Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός Στή = προστακτική ρήματος ίστημι. Ίγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα. Ζή = προστακτική ρήματος ζω. Η = υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι Θη = προστακτική ρήματος θέτω. Ιώτα = τα ίωγα, τα Εγώ. Παλάν = Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς-πάλλουσι, περιστρεφόμενη (πρβλ: Παλλας Αθηνά). Δά = άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ, Δήμητρα=Μητέρα γη). Νύξ = νύκτα. Ο = το οποίο, που Φυ(οι) = ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι). Κ.Ο..Κ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ!
ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).
ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (μία ξηρά) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ.
ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΝΥΚΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΚΑΙ
ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΗ (να σβήση, να χαθεί) ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!


Θα το εκχριστιανίσω και θα πω "Αμήν"

Για τη Μανούλα που Γιορτάζει

Μανούλα μου,

θυμάμαι όταν ήμουν παιδί που σου έδινα κάρτες αυτή την ημέρα. Με λέξεις ανορθόγραφες και γραμματάκια που γέρνανε αλλά με λόγια τόσο απλά και τόσο αληθινά, βγαλμένα απ'την καρδιά μου για σένα. Σου έφτιαχνα ζωγραφιές με σένα και με εμένα (και ποτέ δεν ξεχνούσα τον μπαμπούλη απο την εικόνα) με χρωματιστά λουλούδια και σπίτια με στραβές σκεπές, καμιά φορά και με δύο ήλιους, τραπεζάκι με καρέκλες για να κάτσουμε, και πολλές καρδιές να μας περικυκλώνουν. Και μπορεί άλλοι να μην καταλάβαιναν μανούλα, αλλά εσύ και ο μπαμπάς πάντα ξέρατε, τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης. Και εγώ σου έφερνα το δώρο σου με καμάρι, μια κάρτα, ζωγραφιά και ένα λουλούδι και ήμουν περήφανη για σένα. Θυμάμαι που για να μην ζηλεύει ο μπαμπάς, έφτιαχνα και σε αυτόν μια καρτούλα. Σε εσένα κόκκινη και σε εκείνον γαλάζια, γιατί εκείνος δεν είχε γιορτή και δεν ήθελα να στεναχωρηθεί.

Αγκαλιά δεν υπάρχει άλλη σαν τη δική σου μανούλα, τόσο ζεστή και τόσο μεγάλη, τόσο δική μου. Ούτε μυρωδιά σαν τη δική σου υπάρχει... Έχω τόσα να γράψω για σένα και τον μπαμπά που με φέρατε στον κόσμο και μου χαρίσατε τον κόσμο σας και μου δείξατε πως πρέπει να νιώθω και να πορεύομαι. Ανέχεστε τις αδυναμίες μου, τα ελαττώματα μου, τις παραξενιές μου και πάντα με συγχωρείτε ό,τι και αν κάνω ή αν πω. Μου μάθατε πως αγαπάνε και αυτό είναι σπουδαίο μάθημα!

Ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα για όλα αυτά.

Ένα ποίημα για σένα μανούλα μου... που σήμερα έχεις την τιμητική σου.

( Η ΜΑΝΑ - Γεωργίου Μαρτινέλλη )

''Μάνα'' κράζει το παιδάκι,

''Μάνα'' ο νιος και ''Μάνα'' ο γέρος,

''Μάνα'' ακούς σε κάθε μέρος,

α ! τι όνομα γλυκό.

Τη χαρά σου και τη λύπη

με τη μάνα τη μοιράζεις,

ποθητά την αγκαλιάζεις,

δεν της κρύβεις μυστικό.

Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα

δεν θα βρεις να σε μαντεύει,

σαν τη μάνα που λατρεύει,

σαν τη μάνα που πονεί.

Την υγειά της, τη ζωή της,

όλα η μάνα τ' αψηφάει

για το τέκνο π' αγαπάει,

για το τέκνο που φιλεί.

'Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα

με το νου σε συντροφεύει,

σε προσμένει, σε γυρεύει σ

μ' ανυπόμονη καρδιά.

Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια

την ποτίζεις την καημένη,

πάντα η μάνα σ' α ' πανταίνει

με τα ολόθερμα φιλιά.

Δυστυχής όποιος τη χάνει

'0 καημός είναι μεγάλος

Σαν τη μάνα δεν είν' άλλος

εις τον κόσμο Θησαυρός.

Κι' όποιος μάνα πια δεν έχει,

''Μάνα'' κράζει στ' όνειρό του.

Πάντα ''Μάνα'' στον καημό

του είν' ο μόνος στεναγμός !