Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Λαθραία Συνάντηση


Θυμάσαι την πρώτη μας συνάντηση; Την γωνιά του δρόμου, την μεγάλη πύλη;
Πέρασα απόψε απο εκεί και κοντοστάθηκα. Έμεινα για λίγο ακίνητη πάνω στο μεγάλο σκαλοπάτι και σε περίμενα σαν τότε να περάσεις το δρόμο. Μύρισα στον αέρα το άρωμα σου και εσύ διέσχιζες το δρόμο για να έρθεις κοντά μου. Μου φώναξες κάτι απο μακριά... ένα "Ήρθες!" γεμάτο ενθουσιασμό και πόθο μικρού παιδιού και εγώ παρέδωσα στο βλέμμα σου όλους μου τους φόβους. Βουτήξαμε και οι δύο στο πρώτο κύμα. Κράτησες το χέρι μου. Μου έδωσες τη ζεστασιά σου και εγώ όλα μου τα χαμόγελα απο εκεί και πέρα. Όλα μου τα όνειρα.
Μετά μου παραπονέθηκες για τα βήματα που δεν έχω κάνει και μου έδειξες πως να κάνω το πιο μικρό βηματάκι. Εγώ ακολούθησα τα ίχνη σου, πάτησα πάνω τους σαν να ακροβατώ ανάμεσα στο σίγουρο και στο μετέωρο και έκρυψα την παλάμη μου μέσα στη δική σου.
Σου είπα "Θα φύγω γρήγορα", μου ψέλλισες το "Μείνε λίγο ακόμη" και έμεινα για πάντα και ακόμα είμαι εδώ. Κοιτούσες μέστα μάτια μου και εγώ πάλευα μην ακουστούν οι φωνές που είχα μέσα μου, μην γλιστρήσουν στα χείλη μου και προδοθώ.
"Πάρε με αγκαλιά..."με πρόδωσε με θράσος ο ψίθυρος μου. Άπλωσες τα χέρια σου, σε τύλιξα με τα δικά μου. Η ένωση, μια επαφή πέρα απο το εγώ και το εσύ, μακριά απο το χώρο και το χρόνο, απο το πριν και το μετά, απο τον αόριστο και το μέλλοντα, απο υποσχέσεις και δηλώσεις. Ένιωσα τους σφιγμούς σου να συνοδεύουν την καρδιά μου. Η εισπνοή μου γινόταν εκπνοή σου. Ήταν τόσο δυνατό για να το πιστέψουμε. Τόσο μοναδικό για να το ξεχάσουμε. Τόσο ανυπεράσπιστο για να το προστατέψουμε. Τραβηχτήκαμε. Μου είπες πως το αξίζουμε. Αξίζουμε αυτό που ζούμε, αυτό που θα ζήσουμε.
Ίσως και εσύ, σκέφτηκα, αν κάποτε περάσεις απο εδώ, τυχαία μετά απο χρόνια, να ανοίξεις διάπλατα, κάποια καλά κλειδωμένη σου πόρτα. Σφαλισμένη γερά, με σκουριασμένες αλυσίδες και λουκέτα. Σαν μια φυλακή που όλες σου οι δυνάμεις έχουν επιστρατευτεί να κλειδώνουν και να επιβλέπουν, πάντα απο απόσταση. Να αρνούνται, σαν προδότες. Δωμάτιο με υγρούς τοίχους, μα με θέα στο πέλαγος και φόντο δύο φεγγάρια, το ένα να καθρεφτίζεται μέσα στο άλλο. Και εσύ, μπορεί να θυμηθείς για μια στιγμή το άγγιγμα μου και να νιώσεις τα χέρια μου γύρω απο το λαιμό σου. Ίσως αισθανθείς και το κρύο εκείνου του χειμώνα και παραξενευτείς που σε διαπέρασε. Ακόμα και τα γέλια μας μπορεί να ακούσεις καθώς θα βλέπεις τα κορμιά μας να υψώνονται αγκαλιασμένα και να σκορπίζονται στο σύμπαν. Και θα απορείς πως γίνεται, ένα μόνο σκαλοπάτι να μας έφτασε τόσο ψηλά. Τότε, ίσως συλλαβίσεις δειλά το όνομα μου. Με ακούσεις να στο προφέρω όπως τότε, σαν να σου συστήνομαι.

Οι φωνές των φίλων μου με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Θυμήθηκα τη σιωπή σου και έτρεξα μακριά με σκυμμένο το κεφάλι... "Δεν θα ξαναπεράσω απο εδώ" σκέφτηκα δαγκώνοντας τα χείλη. Και το "εδώ" είσαι εσύ. Ένα "εδώ" τόσο κοντινό και τόσο μακρινό μαζί, που συχνά γίνεται "εκεί", άπιαστο και ακατόρθωτο, ανέγγιχτο και άϋλο, σκοτεινή και θαμμένη ανάμνηση. Και άλλες φορές, σαν σήμερα, ανοίγει μια αυλαία και ξεπηδάμε απο μέσα της εμείς με φανταχτερά κουστούμια και λαμπερά βλέμματα, με τα χρώματα της ίριδας στο πέτο. Εσύ να μου φτιάχνεις στεφάνια με σπάνια λουλούδια και εγώ να αφήνω στην χούφτα σου ένα μπουκέτο αστέρια. Πρωταγωνιστές σε μια παράσταση χωρίς σκηνικό, μονάχα εμείς και τα πρόσωπα μας, χωρίς μάσκες, τα βλέμματα μας χωρίς βροχές, τα σώματα μας χωρίς πληγές.
Μένουμε αιώνες στη σκηνή και κοιταζόμαστε σαν να είναι η πρώτη φορά και νιώθω το πρώτο ρίγος να με διαπερνά και τον τελευταίο φόβο να σβήνει, σαν να μην γνωρίζω το τέλος, σαν να μην το είδα ποτέ.

13 σχόλια:

Madame de la Luna είπε...

"Δεν θα ξαναπεράσω απο δω". Αυτή τη φράση, κάποτε την είχα πει κι εγώ. Είναι κάποιοι τόποι που γυρνάνε μέσα μας κλειδιά, ανοίγουν, όπως λες, σκουριασμένες πόρτες κι επιμένουν να προβάλλουν μπροστά μας σκηνές, που δεν θα διαδραματιστούν πια. Δεν ξέρω αν αντέχεται εύκολα αυτό. Αλήθεια, δεν ξέρω. Ίσως είναι καλύτερα τελικά, ν' αλλάζουμε δρόμο.

Ανώνυμος είπε...

Τα κείμενα σου στάζουν ευτυχία τόσο στιγμιαία, σαν να φυλακίζεις στη χούφτα σου μια στάλα δροσερό αέρα και να έχεις την αυταπάτη ότι πάντα θα μείνει εκει. Δεν είναι κακό να πιστεύουμε στο απίθανο. Με συγκινείς. Μου θυμίζεις κομμάτια του εαυτού μου που τα έθαψα σε σκαλοπάτια που πια έχουν γκρεμιστεί.

Κι είναι τόσο όμορφο το σχόλιο της madame de la luna, τόσο αληθινό

Να περάσεις υπέροχα

Christina Noe είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=-wcuqRtqwpk

Για σένα..Για το ένα που έγινε δύο..
Φιλιά πολλά μικρό μου

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Σου είπα "θα φύγω γρήγορα" είπες "μείνε λίγο ακόμα"....

κι αυτό που φοβάμαι είναι πως εμείς οι γυναίκες αυτό το "μείνε για λίγο ακόμα" το εκλαμβάνουμε ως "μείνε για πάντα" κι άντε να φύγουμε μετά...

γλυκά δοσμένη η λαθραία συνάντηση...
ομορφιά ψυχής, ναι;

faraona είπε...

Ποτε μη λες ποτε!
Μα αν το ξανακανεις και περασεις κρατα μεσα σου μονο την θερμη και την γλυκα της στιγμης .Τ αλλα δεν εχουν καμμια θεση στην καρδια!

την καλησπερα μου

day-dreamer είπε...

@Madame de la luna
Καλή μου, τα ένιωσα και εγώ τόσο έντονα όλα αυτά...
Και καταβάθος είχα τόση ανάγκη να τα νιώσω. Είναι οι τόποι που η απουσία γίνεται πιο έντονη και βλέπεις σκηνές και πρόσωπα που νόμιζες οτι είχες ξεχάσει. Και είναι τόσο ζωντανά που νομίζεις πως θα τα αγγίξεις. Είναι τόσο καθαρές οι φωνές, που είσαι έτοιμη να απαντήσεις.
Θα μάθω με τον καιρό να αλλάζω δρόμο...
Σε Φιλώ!

day-dreamer είπε...

@ Freedula μου,
Χαίρομαι για όσα συναισθήματα σου αφήνουν οι σκέψεις μου...
Ειδικά αν σε διαπερνά ένα αεράκι ευτυχίας.
Να ξαναχτίσεις τα σκαλοπάτια σου...Μόνο έτσι φτάνουμε ψηλά!


Σε γλυκοφιλώ!

day-dreamer είπε...

@ Christina Νοe μου γλυκειά!
Ταίριαζε τόσο πολύ αυτό το τραγούδι... που το πάντρεψα με το κείμενο χωρίς δεύτερη σκέψη!
Σ'ευχαριστώ πολύ!

Φιλάκια Πολλά!

day-dreamer είπε...

@Κοπέλα με το καναρινί φόρεμα...
Αγαπημένη... :)
όποιος αγαπάει μένει για πάντα...
και ας έλεγε στην αρχή οτι θα φύγει πρώτος...

Μόνο λαθραιές συναντήσεις έμειναν απο όλα αυτά... να θυμίζουν οτι τελικά τίποτα δεν έγινε τυχαία!

Σε φιλώ Κοπελίτσα!

day-dreamer είπε...

@ Faraona μου,
Το κακό με εμένα είναι οτι...
σε όσα έχω πει "ποτέ" εκεί έχω βουτήξει πρώτα...
Όσο περπατάς εκεί που περπάτησες... τα συναισθήματα μόνο γλυκά και ζεστα μπορούν να είναι.
Φεύγοντας, γυρίζοντας την πλάτη και περπατώντας μόνη στο παρόν σου, είναι τόσο πικρή η γεύση...τόσο κρύο το σώμα.
Και όμως άξιζε τον κόπο. Μου αρκούσε η ζεστασιά της στιγμής.

Φιλάκια Πολλά!!!

Dust In The Wind είπε...

Διαβάζοντας όλα αυτά που γράφεις , νομίζω πως σου αξίζει μόνο μια αγκαλιά κι αγάπη...:)

giannis είπε...

day d na matheis na mh ksexnas tpt ma kapoia pramata na ta krybeis bathia mesa sou k na pas mprosta...
de shmainei oti den aksizan ma pio polla aksizeis esy k prepei na kaneis kt gia ayto.....

palalos είπε...

ΌΣΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟ "ΦΩΣ" ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΓΑΠΗΘΟΥΝ......

ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΗΘΙΝΟ, ΕΧΕΙ ΤΑ ΖΕΣΤΑ ΤΟΥ, ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΑ ΤΟΥ...ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ "ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΟ" ΔΙΑΤΕΙΡΗΤΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΥΣΙΚΟ ΔΕ...