Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Ένας Αιώνας μετά το Χθες...



Απόψε χάθηκα ανάμεσα στο χολ και στα υπνοδωμάτια. Ένιωσα το χάος της ψυχής μου. Χαμογέλασα με το πόσο αστεία δείχνω. Εύθραυστη εδώ και χρόνια. Σκληρή εδώ και καιρό. Ηθοποιός της αδιαφορίας. Κοιμήθηκα με το βιβλίο του Μικρού πρίγκηπα και πάλι στα χέρια και στα όνειρα μου γαντζώθηκα σε ένα αερόστατο όλο χρώματα και σύννεφα.
Περνάω μια περίοδο που άλλοι έχουν περάσει ήδη. Ήμουν πάντα εκτός τόπου και χρόνου, το ξέρω. Ώριμη για μικρή. Παιδί για μεγάλη. Πρώτα μίλησα ορθολογιστικά και μετά περπάτησα δειλά. Η θεωρία μου προηγείται της πράξης μου, αυτό είναι το κάρμα μου.
Ακόμα κάνω σχήματα στον τοίχο με τα χέρια, παπάκια, αλογάκια και κύκνους, πάντα ερωτευμένα. Ακόμα γελάω δυνατά σε δημόσιους χώρους και χαζεύω τα χρωματιστά βεγγαλικά με το στόμα ανοιχτό. Ακόμα ζωγραφίζω σπιτάκια και ακόμα και τώρα δεν κοιμάμαι αν δεν κοιτάξω τα αστέρια που έχω κολλήσει στον τοίχο. Φαντάζομαι ακρογυαλιές για να κοιμηθώ και σχέδια στην άμμο. Γυμνά πόδια να παίζουν στα βότσαλα και το φεγγάρι να τρεμοπαίζει σε καθαρά νερά.
Και τώρα είναι που θα μιλήσω για σένα. Αν ήξερες τι περνάνε τα όνειρα μου απο τότε... ίσως και να μην έφευγες ποτέ. Αυτή που αγάπησες διαλύεται μέρα με τη μέρα. Ξεχνάει τα παιδιάστικα και θυμάται των μεγάλων.
Θέλω να βρεθούμε στο παγκάκι των ονείρων μας και πάλι. Να με πάρεις απο το χέρι και να μου πεις που να πατήσω για να φτάσω πιό ψηλά. Αν ήταν αληθινά όλα αυτά, πώς γίνεται να τα ξεχνάς; Και αν ήταν ψέμα πώς δεν γίναν αλήθεια αφού ήταν τόσο δυνατά;

Με εξάντλησαν οι καφέδες με τους δήθεν. Οι λέξεις "φάση", "περνάμε καλά", "ότι κάτσει"...
Με βάρυνε η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους.
Φοράω λοιπόν τα φτερά μου και σε περιμένω. Ένα χρόνο μετά και δύο αιώνες. Οι ψυχές μένουν ίδιες. Τα όνειρα ζουν κάπου ψηλά. Διαβάζω τα greeklish σου, ενός Σεπτέβρη του 07...
ελπίδες που σκορπίσαν... πήρα καλάθι και τις μαζεύω απο τους χάρτες... Οι καρδιές δεν ξεχνούν. Δεν ζητώ τον μεγάλο έρωτα. Ζητώ ένα χέρι γνώριμο. Ένα χαμόγελο που μου δινόταν πάντα. Ζητάω πολλά;
Μόνο μια χάρη... μη με πεις φαντασμένη... λέγε με απλά ονειροπόλα... Μόνο έτσι θα γυρίσω στο πλήθος. Εγώ η ονειροπόλα και εσύ το όνειρο. Πώς να υπάρξω χωρίς να με εμπνεύσεις; Πώς να αναπνεύσεις αν δεν σε ζωντανέψω στα κλειστά μου μάτια;
Αν δεν σε είχα μυρίσει θα έλεγα οτι είσαι ένα τριαντάφυλλο σαν όλα τα άλλα.
Αν δεν είχα πληγωθεί απο τα αγκάθια σου θα έλεγα πως όλες οι πληγές είναι ίδιες.

Ξαναγεννιέμαι απο τις στάχτες μου με μια σου εικόνα, είναι τόσο δυνατή η ανάμνηση τελικά... Και να φανταστείς οτι κάηκα απο τα δικά σου χέρια.

Θα σε περιμένω απόψε στο γνωστό παγκάκι... Δύο φτερουγίσματα απο την πύλη των ονείρων. Θα κρατώ την καρδιά μου στα χέρια για να με αναγνωρίσεις.
Θα μου χαμογελάσεις όταν έρθεις τρυφερά και θα μου κρατήσεις το χέρι.
Μη με ρωτήσεις που θα πάμε απόψε, παραλία ή πλαγιά με θέα, ηλιοβασίλεμα ή γλυκειά βραδιά καλοκαιριού. Διάλεξε εσύ. Εμένα μου αρκεί που ήρθες.

20 σχόλια:

Earentil Aposperiths είπε...

Με μια ανάσα διάβασα τις σκέψεις σου.Με συνεπήρε η απλότητα και η αβασάνιστη κατάθεση μιας πραγματικότητας που εντέλει με εκφράζει τόσο αδικαιολόγητα.
Ο επίλογος σου μου φέρνει μνήμες αψεγάδιαστες από τον χρόνο και με κάνει να ενστερνίζομαι πλέον ακράδαντα πως η ανάμνηση είναι κάτι που συνδέεται άρρηκτα με τον πόνο του σήμερα.

Να σαι καλά

tovenito είπε...

η θεωρία ας γίνει πράξη. δύσκολο το βήμα. η απόφαση είναι που θέλει λίγο χρόνο. κι αν δεν έρθει υπάρχουν κι άλλα παγκάκια.λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο αριστερά

Άρτεμις είπε...

Μόνο χαμόγελο σχηματίζουν οι λέξεις σου... Κι ας κρύβουν μελαγχολία από πίσω. Γιατί νιώθω παρόμοια... Στ' αλήθεια... Όσα γράφεις τα σκέφτομαι συνεχώς. Και μου θύμισες εμένα λιγάκι...

(creep...)

day-dreamer είπε...

Earentil Aposperiths μου... :)

Χαίρομαι πολύ που μοιράζεσαι τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου... Εικόνες και μνήμες αψεγάδιαστες. Όνειρο τσαλακωμένο μα ζωντανό ακόμα...

Απόψε η καρδιά μου θέλει να ξεφύγει απο τους περασμένους αιώνες και το χθες. Φοβάμαι πως η παρόρμηση είναι όοολη δική μου. Και τολμώ να πω πως το όνειρο αυτό το ζω μόνη. Τα όνειρα δεν ζουν στη μοναξιά...

Δεν θα πω μεγάλα λόγια. Η καρδιά θα βρει το δρόμο...

Σε φιλώ!

day-dreamer είπε...

Tovene...
μετράω τα βήματα που έχω κάνει και είναι όλα δύσκολα...
Όλα θέλουν το χρόνο τους...
Μα γνωρίζω πως όποιος θέλει, έρχεται. Όποιος μας νιώθει είναι κοντά μας.
Όσο για τα παγκάκια...
Θέλω ένα φρεσκοβαμένο, να χωράει αγκαλιές και όνειρα, να αντέχει την αλήθεια. Θα το ψάξω... όμως όχι λίγο πιο δεξιά ή λίγο πιο αριστερά... Αλλά Πολύ πιο Μπροστά...!

Φιλάκια Πολλά

day-dreamer είπε...

Άρτεμις...
Καλό μου creepaki!
Στάζει χαμόγελο το όνειρο και εγώ χαμογελώ με αυτές τις σκέψεις.
Η πραγματικότητα με γεμίζει μελαγχολία και πρέπει να την αντιμετωπίσω πρόσωπο προς πρόσωπο.

Να βρούμε δύναμη γλυκειά μου!
Έχουμε μέσα μας πολύ!

Σε γλυκοφιλώ με ένα χαμόγελο αισιόδοξο!

Elen Chamelen είπε...

Όταν ανοίγουν οιπόρτες του παρελθόντος,θέλει καιρό μετά για να κλείσουν...Ειδικά αν το παρελθόν σου ήταν τόσο όμορφο και αξέχαστο.
Πρέπει να είσαι ευλογημένη που ένιωσες τόσο όμορφα και σπάνια συναισθήματα,αλλά και που πλήγωσες και πληγώθηκες...
Σε νιώθω αλήθεια...
Κι αν η ψυχή θέλει να γυρίσει στα παλιά άστην λίγο έστω και σαν φαντασίωση να ταξιδέψει...
Θα νιώσεις καλύτερα...
Φιλιά.

Madame de la Luna είπε...

Πόσο μας τσαλακώνουν μερικοί άνθρωποι ε; Αλλά έτσι συμβαίνει στην αληθινή ζωή. Κι απ' το δήθεν, προτιμότερο το τσαλάκωμα ενίοτε. Καλημέρα. Ελπίζω να έρθει και να μείνει.

;)

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Εγώ τώρα τι να πω; Που τόσο γλυκά έλιωσα μαζί σου; Ένα χαμόγελο σου αφήνω, ανώφελο, μιας και δεν είναι το δικό του, μα με τόση ένταση δοσμένο. Σε νιώθω...
Σε φιλώ γλυκά...
πρόσεχε εκεί στις σκέψεις που βαδίζεις

Σταλαγματιά είπε...

Ονειροπόλα να μείνεις πάντα στην ζωή, να αγκαλιάζεις τις στιγμές όποιες κι αν είναι.
Τα δήθεν και οι φάσεις του περνάω καλά μοιάζουν τόσο αστείες και δεν σου αρμόζουν, δεν αρμόζουν σε ανθρώπους έχουν αγαπήσει και ξέρουν πραγματικά να δίνονται.
Ένα γνώριμο χέρι….αν ήξερες πόσες φορές το έχω ζητήσει, ανεξάντλητες στιγμές που ζητάς κάπου να ακουμπήσεις, μια γνώριμη φωνή να νανουρίσει τους φόβους σου και μια αγκαλιά να κρύβεσαι απ΄ότι σε πονά…..

Να τα βρεις…όλα αυτά σου αξίζουν…να τα βρεις

Μαργαρίτα είπε...

Ώριμη για μικρή. Παιδί για μεγάλη.

.............
Αχ φίλη μου, πόσο σε νιώθω!!
Ελπίζω να είσαι καλά!

Σου εύχομαι καλό τριήμερο και
καλή σαρακοστή ***

day-dreamer είπε...

Assel μου...
αλλοπαρμένη η ψυχή, ζητά να ζήσει παρελθόν και να μείνει εκεί...!
με τραβολογάει... την τραβάω απο το χέρι...!
Πάλη μόνιμη!
Μόνο εκείνος μπορεί να δώσει τη λύση!

Σε φιλώ!!

day-dreamer είπε...

Madame de la luna...
χαμογελάω με το "τσαλάκωμα"...!

Πόσο ακόμα θα αντέξει η καρδιά;
Αναρωτιέμαι μα ονειρεύομαι ακόμα!

Φιλάκια Πολλά!

day-dreamer είπε...

Koπελίτσα με το καναρινί φόρεμα!
Ζεστό το χαμόγελο σου, είναι υπέραρκετό...

Θα προσέχω τις κακοτοπιές! ;)

Μάκια Γλυκά Γλυκά!

day-dreamer είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
day-dreamer είπε...

Γλυκεία μου Αναστασία...
πολύ όμορφα τα λόγια σου!
Σε ευχαριστώ πολύ!
Τίμημα είναι οι αναμνήσεις.

Δεν χαρίζομαι στα πρόσκαιρα του τώρα και του ποτέ... Δεν χαρίζω!

Ζητάμε άραγε πολλά;

Θα τα βρούμε!:)

Φιλάκια

day-dreamer είπε...

Μαργαριτούλα...

Είναι και άλλοι σαν εμένα δηλαδή;
Και νόμιζα πως είχα ξεμείνει μόνη και έρημη στην παιδιάστική ενηλικίωση μου!

Φιλάκια Πολλά

Άργησα πολύ να απαντήσω! :(
Μα οι ευχές δεν λογαριάζουν χρόνο!

ναδα.- είπε...

Όπως κοιτάς την παραλία


Μες τα κύματα και στης αλμύρας την αφή


Πάνω στο μικρό βότσαλο


Που ο χρόνος πήρε και σμίλεψε ιστορίες


Υπάρχει ένας επιβάτης στο όνειρο


Καλά , καλά δε στέκεται στα πόδια του


Αλλά δεν τον πειράζει


Κοιτάει τις θάλασσες


Που ανοίγουν πέρα στους ορίζοντες


Δεν ξέρω αν τον είδες


Αλλά αυτός σε είδε .


:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ονειρεύεται, να ελπίζει, να ερωτεύεται μιά γυναίκα που κοιμάται αγκαλιά με τον "Μικρό Πρίγκηπα";
Ανθρώπινα, τρυφερά και μ' ευαισθησία....
Οπως η ανάρτηση σου.
Καλημέρα!

day-dreamer είπε...

Ναδα μου...
Υπέροχο!!!

Τον είδα κλεφτά...
Του έκλεισα το μάτι και μου έγνευσε πως κατάλαβε...

ΣΕ γλυκοφιλώ!