Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Στην Αυλή της Καρδιάς μου




Μέσα μου παίζουν δυο παιδιά. Διαφορετικά και ίδια. Δεν ξέρω τα ονόματα τους. Τα ακούω συχνά να τρέχουν και να γελούν, να κλαίνε και να θυμώνουν, να μαλώνουν μεταξύ τους. Μα αγαπιούνται στα αλήθεια.


Στα διλήμματα μου, μου πιάνουν την κουβέντα και μου μιλούν με τις ώρες, καμιά φορά μέχρι να ξημερώσει. Και έχουν τόσο διαφορετικές γνώμες. Ακούω τις φωνές τους να υψώνονται και τα μαλώνω, μα δεν σωπαίνουν, παιδιά είναι και τους τα συγχωρώ όλα.


Είναι και τα δύο πεισματάρικα και θέλουν να περνά το δικό τους και εγώ μένω και τα προσέχω εκστατική. Το ένα μου φωνάζει, με προστάζει, "πήγαινε", "νιώσε", "μη φοβάσαι να δώσεις", "μην είσαι δειλή". Και είναι τόσο πειστικό το άτιμο. Το άλλο μου μιλά πάντα με ψιθύρους, "πρόσεχε", "φύγε", "μη!", "όχι", "θα πληγωθείς" και σε κάθε του φράση μου επαναλαμβάνει "για το καλό σου". Τα αγαπώ και δύο. Το ένα με την καρδία και το άλλο με το μυαλό. Το ένα με τους πόθους και το άλλο με τους φόβους. Μα δεν γίνεται να τα ακολουθώ και τα δύο. Η ζωή είναι γεμάτη σταυροδρόμια. Πρέπει να επιλέξεις τον δρόμο σου, πρέπει να ακολουθήσεις μια κατεύθυνση. Και εγώ στην αρχή παραπατώ, προσπαθώ να ακροβατήσω μα δεν γίνεται. Δεν μπορείς πάντα να περπατάς σε τεντωμένο σκοινί. Πρέπει να διαλέξεις πορεία.


Στους δρόμους της ζωής δεν υπάρχουν ταμπέλες, δεν υπάρχουν χάρτες. Μόνο ανηφόρες και κατηφόρες, στροφές και ευθείες. Και είναι κάτι δρόμοι που τα έχουν όλα. Μα δεν σε νοιάζει η πορεία, αλλά η κατάληξη. Η τελευταία στροφή. Οι τελευταίες εντυπώσεις.


Και εγώ πρέπει να επιλέγω, με τα μάτια κλειστά , ακούγοντας μόνο τις φωνές των δύο παιδιών, το δρόμο που θα πάρω. "Δεξιά!" μου λέει το ένα! " Τι δεξιά καλέ;;; Αριστερά θα πάμε" μου λέει το άλλο. Και εγώ σωπαίνω και παίζω το παιχνίδι τους. Μαντεύω τη φωνή που είναι πιο δυνατή και πορεύομαι.


Στο τελευταίο μας ταξίδι, το λογικό παιδί δεν ακούστηκε καν. Το φίμωσε το άλλο με χρυσές κορδέλες. Το νανούρισε γλυκά και εκείνο έπεσε σε ύπνο βαθύ. Μόνο τα παραμιλητά του άκουγα... και ένιωθα τις σπασμωδικές του κινήσεις μέσα απ' τον γλυκό του λήθαργό. Και μου ψιθύριζε μέσα από τα δόντια το "όχι" και το "πρόσεχε" και εγώ περιφρονούσα. Μου έφτανε το παιχνίδι με το άλλο... το κυνηγητό, το κρυφτό, η παντομίμα. Όλα τα παίξαμε ενώ το άλλο κοιμόταν. Πόσο γελάσαμε, πόσο φωνάξαμε από χαρά... Μια χαρά απλή, παιδική, ανεπιτήδευτη. Πόσο την απολαύσαμε αυτή τη χαρά. Μια ευτυχία από άκρη σ' άκρη. Ανοίγαμε τα μάτια μας το πρωί και νιώθαμε την ευτυχία στο κάθε τι. Στα πιο απλά πράγματα. Στο χαμόγελο της καλημέρας, στο φλιτζάνι του καφέ, στα τυχαία βλέμματα, στο άρωμα στο λαιμό. Εκεί ήταν η ευτυχία. Σε λίγες σταγόνες άρωμα στο λαιμό Εκείνου. Στη ζεστασιά των χεριών του.


Και το μικρό παιδί τα κοιτούσε όλα αυτά με τόσο θαυμασμό και καμιά φορά βούρκωνε από το ανεξήγητο των συναισθημάτων. Το πρωτόγνωρο των αισθήσεων. Και τράβαγε το φόρεμα μου και μου έλεγε "Κι άλλο παιχνίδι...Μην τελειώσει αυτό το παιχνίδι!" και εγώ του έκανα όλα τα χατίρια και χαμογελούσα. Και μου έλεγε κάθε βράδυ ότι μπορεί τα πάντα πια... να πιάσει τα αστέρια, να βουτήξει στους πιο μακρινούς ωκεανούς, να παίξει με κάθε κύμα, να αγγίξει τον ήλιο. Στα αλήθεια τα πίστευε.


Μα μέρα με τη μέρα... το άρωμα στο λαιμό εξατμίστηκε, η καλημέρα πνίγηκε στην καληνύχτα, το φλιτζάνι έσπασε, τα χαμόγελα έγιναν τυπικά, τα χέρια πάγωσαν. Ήρθε με δάκρυα και μου παραπονέθηκε...


-Γιατί άλλαξαν όλα;


-Γιατί αλλάζουν οι άνθρωποι, του είπα.


-Φταίω εγώ;


Μου ξεστόμισε μέσα απ τους λυγμούς του το μικρό παιδί.


- Αυτός που αγαπάει, δεν φταίει.


Του απάντησα και του χάιδεψα τα μαλλιά.


-Μήπως δεν έδωσα πολλά;


- Για σένα κράτησες κάτι;


Το ρώτησα τρυφερά.


-Μόνο το παιδί της λογικής, που κοιμάται.


-Ξύπνησε το, του είπα.





Έτρεξε και το ξύπνησε με δάκρυα στα μάτια.


- Ξύπνα, του φώναξε, σε έχω ανάγκη!


-Τι συμβαίνει; του είπε το άλλο νυσταγμένο.


- Μόνο εσύ μπορείς να με γιατρέψεις...


- Πονάς;


-Από αγάπη...


- Πού;


-Παντού και Βαθιά..


- Γιατί με κοίμησες;


-Για να ζήσω.


-Γιατί με ξύπνησες;


-Για να σωθώ.


- Θα σε σώσω... Τι νιώθεις;


- Ότι τον αγαπώ με ένα παθιασμένο μίσος, και ότι τον μισώ με μια απέραντη αγάπη.


- Θα σε κάνω να ξεχάσεις...


- Φοβάμαι.


- Θα σου λέω ιστορίες για τα μέρη που μπορείς να φτάσεις, κάθε βράδυ.


- Χωρίς αυτόν;


- Χωρίς...


- Μπορώ;


-Κοίτα τα φτερά σου... Έγιναν πιο δυνατά...!


- Έχεις τόσο δίκιο... Δεν θα σε ξανακοιμήσω... Θα σε ξεγελάω μόνο, λογική μου...


-Το υπόσχεσαι;


- Το υπόσχομαι...!


- Κράτησε το χέρι μου...





Και τα παιδιά παίζουν και πάλι αγαπημένα στην αυλή μου.

Τα κοιτάζω τα βράδια κρυφά, να μεγαλώνουν και να δυναμώνουν.

Το ένα να γιατρεύει τις πληγές του άλλου.

Μαζί τους γιατρεύομαι και εγώ...


Έμαθα και τα ονόματα τους.


Καρδιά και Λογική.

24 σχόλια:

Christina Noe είπε...

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολώνια μου

Μέρα νύχτα κλαίει
δε με θες μου λέει
τρέχει στην μπανιέρα γυμνό
λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ' την ψυχή μου καπνό

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ' τη μύτη μου

Χρόνια μ' αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
μου 'χες πει θα ζούμε καλά
μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
σου 'χα πει θα ζούμε καλά

Ένα μωρό-μωρό παιδί φως μου
για να με δεις το χτένισα
κι αν μ' αγαπάς
καιρό-καιρό δως μου
δώρο στο γέννησα

Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ' ένα μυαλουδάκι γερό
που όταν λέει πεθαίνω
τρέχω του μαθαίνω
τι θα πει μωρό μου
Μπορώ


Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Y.Γ.Σου έχω προσκληση!

Μαρια Νικολαου είπε...

H αληθεια ειναι πως ειναι πολυ δυσκολο να συμβαδίσουν μαζί αυτα τα δυο "παιδια"..
Η καρδια και η λογική..
Παντα μαλωμενα ειναι μη νομιζεις..
Απο κει και περα πρεπει εμεις να τα χωριζουμε και να κοιταμε ποιο ειναι το πιο σωστο καθε φορα..

Anastasia είπε...

πολύ όμορφη παρουσία στον χώρο των blog.

Sophia είπε...

Πολύ όμορφο ποστ...
Τι όμορφα που τα περιγράφεις...

Χαίρομαι που τα "ξαναβρήκαν" τα "παιδιά" σου...

Καλό βράδυ!!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Τα είπες όλα...

τόσο όμορφα...

καλή μου-καλή μου...!

Μια πουπουλένια καληνύχτα!

Ανώνυμος είπε...

Βρήκα αυτό το ποστ απο τα ομορφότερα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Εξαιρετικά ανθρώπινο και τόσο αληθινό σαν να σε χαράζει μαχαίρι.

Με συγκίνησες!

elf είπε...

Τι όμορφο κείμενο, τι αληθινός τρόπος να περιγράψεις κάτι που έχει χιλιοειπωθεί, τον διχασμό όλων μας.
Καλησπέρα κι από 'δω, θα τα λέμε.

Madame de la Luna είπε...

Πόσο ωραία το έθεσες το δίλημμα όλων μας, με τις δύο φωνές μέσα μας... Αλλά ξέρεις, ε; Μου φαίνεται ότι έρωτας και λογική δεν πάνε μαζί, οπότε το δίλημμα συνήθως καταργείται απο μόνο του. Κι ας μένουμε μετά μόνες κάποιες φορές να μαζεύουμε τα κομμάτια μας... Φιλιά!

Christina Noe είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Μαργαρίτα είπε...

Με συνεπήρε το κείμενό σου!!!
Υπέροχη γραφή!!

Να είσαι πάντα καλά, ευχομαι! ***
:)

χαλαρουιτα είπε...

Εγώ κι εσύ μαζί

Εγώ κι εσύ μαζί.
Όταν η τύχη σου θα 'ναι φευγάτη,
και συ μακρυά απ' το ζεστό σου κρεβάτι,
Τότε θυμήσου τη χρυσή συμβουλή.
Εγώ κι εσύ μαζί,
Εγώ κι εσύ μαζί.

Εγώ κι εσύ μαζί.
Εγώ κι εσύ μαζί.
Τα βασανά σου είναι και δικά μου,
και για τους δυό μας χτυπάει η καρδιά μου,
Δυο φιλαράκια με μια ψυχή,
Εγώ κι εσύ μαζί,
Εγώ κι εσύ μαζί.

Μπορείς αν θες
να βρεις πιο έξυπνους φίλους,
Να 'ναι μεγάλοι και πιο δυνατοί.
Μπορείς!!!
Αλλά να ξέρεις τη δικιά μου αγάπη,
δεν θα στη δώσει φιλαράκο κανείς.

Κι όσο περνάνε και φεύγουν τα χρόνια,
και η φιλία μας θα μένει αιώνια,
Είναι γραπτό μας μοίρα κοινή...
Εγώ κι εσύ μαζί!
Εγώ κι εσύ μαζί!
Εγώ κι εσύ μαζί...!

Στίχοι: Τζίμης Πανούσης
Μουσική: Randy Newman
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης & Τζίμης Πανούσης ( Ντουέτο )

Είναι στα αλήθεια δυο τα παιδάκια; Πολλές φορές νομίζω ότι είναι μόνο ένα. Ένα παιδάκι που έχει ένα πρόσωπο μπροστά και άλλο ένα στην πλάτη του. Μιλάει το ένα και μόλις γυρίσει να πάει πιο δίπλα μιλάει και το άλλο.

Σε διαβάζω καιρό, αλλά σήμερα αναρίγησα όσο το διάβαζα!

Καλή τύχη στους δρόμους των παιδιών σου!

day-dreamer είπε...

Christina μου...
Αν αυτά τα κάνει ένα παιδί μόνο... φαντάσου τι κάνουν τα δικά μου που είναι δύο, ζωή να έχουνε...

Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ' ένα μυαλουδάκι γερό
που όταν λέει πεθαίνω
τρέχω του μαθαίνω
τι θα πει μωρό μου
Μπορώ


Αυτό είναι το ένα..."της καρδιάς" :)
Έχω βάλει την Πρωτοψάλτη τώρα και μου το τραγουδάει!

Φιλάκια πολλά!!!

day-dreamer είπε...

@ Μαρία Νικολάου μου...
όντως μαλώνουν συχνά...
Τα χωρίζω και χωρίζομαι... Ψάχνω να βρω τρόπους να ακροβατήσω αλλά δεν γίνεται... Ελπίζω μέσα απο τους δρόμους της ζωής να μάθουν και αυτά... να μάθω και εγώ.
Σε φιλώ!

@ anastasia
καλή μου συνονόματη... χαίρομαι που περνάς και διαβάζεις τις σκέψεις μου και τα όνειρα μου!
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!

Από μικρό κι από τρελό είπε...

Από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω διαβάσει!
Υπέροχο πραγματικά!
Τα φιλιά μου και θα σε επισκέπτομαι τώρα που σε βρήκα!

Dust In The Wind είπε...

Επ...μικρη μου Αναστασία? Να'μαι κι εγώ... Πραγματικά αυτό το blog είναι απο τα πιο ωραία που έχω διαβάσει γενικότερα σαν κείμενο. Είναι τόσο αληθινό και γεμάτο.Είσαι πολύ- πολύ γλυκειά και καλή και αυτό που σου αξίζει είναι αυτά τα δυο παιδιά να ναι αγαπημένα μέσα σου και εσύ ήρεμη... Φιλάκια πολλά!

Christina Noe είπε...

Ti ho mandato un'e-mail in rapporto al nostro cafe!!
Telefona mi!!
Bacci!!

Christina Noe είπε...

Καλά αλλού βαρούν τα τύμπανα κι αλλού γίνεται ο γάμος!!!χαχαχαχαχα!!
Μεταφραση...Σου έχω στείλει ενα μαιλ για τον καφεδακο που λεγαμε...
!!!Τηλεφωνησε μου!
Φιλιά!

faraona είπε...

Τι ομορφα που τα εγραψες και τα περιεγραψες ολα!


Κρατα κι ενα μυστικο που θα σου πω και να το θυμασαι...
Δωσε την τροφη του ενος παιδιου στο αλλο.Τοτε θα γινει ενα θαυμα που δεν θα το πιστευεις.
Σε φιλω.

Σταλαγματιά είπε...

Ξύπνα, του φώναξε, σε έχω ανάγκη!
-Τι συμβαίνει; του είπε το άλλο νυσταγμένο.
- Μόνο εσύ μπορείς να με γιατρέψεις...
- Πονάς;
-Από αγάπη...
- Πού;
-Παντού και Βαθιά..
- Γιατί με κοίμησες;
-Για να ζήσω.
-Γιατί με ξύπνησες;


-Για να σωθώ.

Το πιο όμορφο κείμενο που έχω διαβάσει.
Καρδιά κ λογική, δυο δρόμοι παράλληλοι που δεν θα συναντηθούν ποτέ. Επιλέγεις τον έναν ή τον άλλο, στο τέλος της διαδρομής πάντα θα υπάρχει η αμφιβολία της σωστής επιλογής.

Ειλικρινά υπέροχο !!!!

day-dreamer είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
day-dreamer είπε...

@sophia
Καλή μου Σοφία... Σ'ευχαριστώ πολύ!
Και εγώ χαίρομαι που τα ξαναβρήκαν... προς το παρόν δηλαδή...Συνυπάρχουν αρμονικά και αγαπημένα... μέχρι την επόμενη "μάχη"...Απολαμβάνω την ηρεμία τους!
Να είσαι πάντα καλά! :)

@Η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα...
Το "καλή μου-καλή μου" μου έχει αφήσει ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη... είναι λόγω διττής προσωπικότητας να φανταστώ ε;;;
χαχα...
Σε ευχαριστώ πολύ! ;)
Σε φιλώ γλυκά!

@ freedula
Αγαπημένη μου :D
Πόσο χαίρομαι για τα λόγια σου!
Σ'ευχαριστώ πολύ...
Ελπίζω το μαχαίρι να σε χαράζει γλυκά!
Φιλάκια Πολλά!

day-dreamer είπε...

@ elf
Καλή μού χαίρομαι πολύ που γνώρισες τα παιδάκια μου κ σου άρεσαν... Σ'ευχαριστούμε πολύ ;)
Φιλάκια πολλά

@madame de la luna μου, αγαπημένη...
Τι να πούμε για τις φωνούλες μέσα μας...; Τόσο διαφορετικές κ τόσο ίδιες...Το σίγουρο είναι οτι δεν αντέχει ο έρωτας καλούπια κ προσταγές της αυστηρής λογικής... Απεκδύεται κάθε τι πιεστικό κ σίγουρο κ πορεύεται γυμνός στα επικίνδυνα κ τα προσωρινά κ ακροβατεί στο κενό...
Κάθε φορά που μαζεύουμε τα κομμάτια μας...ανακαλύπτουμε κ ένα καινούργιο κομμάτι.
Σε φιλώ


@μαργαρίτα μου...
Χαίρομαι που ταξίδεψες στα παιχνίδια των ¨μικρών" μου...
Να έρχεσαι συχνά να παίζετε μαζί!
Να είσαι κ εσύ πάντα καλά!
Φιλάκια πολλά

@χαλαρουίτα μου...
Τι όμορφοι στίχοι... ευχάριστοι κ τρυφεροί σαν τα κομμάτια του είναι μας...
Ίσως να είναι και ένα το παιδί μέσα μας... ίσως πάλι να είναι και περισσότερα και να μην τα έχουμε ανακαλύψει ακόμα. Να γεννιέται ακόμα ένα παιδί μετα απο κάθε μας ταξίδι για να μας θυμίζει μέχρι που φτάσαμε.
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!
Τα παιδάκια που σε φιλούν γλυκά!

day-dreamer είπε...

@απο μικρό και απο τρελό!
Ήδη απο το "όνομα" σου βρήκα κοινά!χαχα... :)
Σ'ευχαριστώ πολύ!
Θα σε επισκέπτομαι και εγώ! :)
Τα φιλιά μου!

@ dust in the wind
Καλή μου φιλεναδίτσα... Τα παιδάκια μου σε έχουν συμπαθήσει πολύ πολύ... Και τα δύο! Κοκκινίσαν απο τα λόγια σου! :P Σ'ευχαριστούν πολύ! Ηρεμούν όσο τους επιτρέπεται! Αν η ζωή ήταν ήρεμη συνεχώς θα ήταν απίστευτα βαρετή! Σε φιλώ γλυκά!
Να μου προσέχεις!

day-dreamer είπε...

@ Faraona μου γλυκεία!
Σ'ευχαριστώ πολύ!:D
Τι όμορφη συμβουλή!
Το μυστικό τελικά κρύβεται στην τροφή...ε;
Θα το εφαρμόσω... Θέλω να δω το θαύμα! :)
Φιλάκια Πολλά Πολλά!!!

@ anastasia μου...
Τι όμορφα τα λογάκια σου!
Σε ευχαριστώ πολύ!
Έτσι είναι το παιχνίδι... Επιλέγεις απο νωρίς με ποιο παιδί θα παίξεις. Πάντα κάποιο θα πληγωθεί! Κάποιο πρέπει να αφήσεις πίσω και να παραμελήσεις.
Το καλύτερο παιχ΄νίδι είναι αυτό που δεν μετάνιωσες! Ακόμα και αν στην οθόνη εμφανίστηκε το GAME OVER... εσύ κοιτάς πίσω και χαμογελάς!
Αυτό εύχομαι σε σένα!
Φιλάκια!!!