Τα Γενέθλια του κ. Εξαρτάται

Το θυμάσαι καλά... Δεν μπορεί να κάνεις λάθος. Σήμερα έχει γενέθλια. Και γκόμενα καινούργια έχει αλλά δεν φαίνεται να το θυμάσαι τόσο συχνά. Σου το είπε ανοιχτά σε ένα απο αυτά τα ηλίθια τυπικά τηλεφωνήματα που παίρνει ο ένας τον άλλον έτσι για να το παίξει large και οτι δεν τρέχει τίποτα και "απλώς πήρα να δω τι κάνεις". Εννοείται όχι για επανασύνδεση. Είναι αυτές οι κλήσεις οι κοφτές, που τις καταλαβαίνεις πριν να δεις την αναγνώριση. Χτυπάνε δειλά, το πολύ μέχρι τρείς φορές. Βλέπουν πως δεν το σηκώνεις και το κλείνουν και μετά δεν ξαναπαίρνουν. Μέχρι που έρχεται η μέρα που και αυτά τα τυπικά σταματούν και αρχίζει η σιωπή και μπαστακώνεται η απουσία μεστο σπίτι σου και αγγίζει όλα σου τα πράγματα. Μέχρι και στο κρεβάτι σου ξαπλώνει η αναιδέστατη και διεκδικεί το σεντόνι σου.

Το θέμα τελικά είναι οτι σήμερα έχει γενέθλια... η μάλλον το θέμα είναι οτι μαζί με γενέθλια "υπάρχει κάτι καινούργιο στη ζωή" του. Στο είπε με καμάρι. Και αυτό είναι και σχέση. Και αυτό σου το είπε με καμάρι. Όχι σαν εσένα... που σου έλεγε να ζείτε το τώρα και να είστε καλά και οτι δεν μπορεί τις σχέσεις. Και εσύ τα κατάπινες αμάσητα και σ' άρεσε και η γεύση.

Και τον ρώτησες δεν άντεξες... πώς και με εκείνη δεν αναδύεται το ψυχολογικό του σύμπλεγμα περί δέσμευσης. Την απάντηση τη θυμάσαι. "Εξαρτάται". Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό απο το να σε ξυπνάει η μάνα σου σάββατο πρωί στις 8 με την ηλεκτρική σκούπα και απο το άκουσμα του "εξαρτάται". Γιατί όταν ο Αριστοτέλης ανέπτυσσε την θεωρία του περί της τελειότητας της μεσότητας, σαφώς και δεν συμπεριέλαβε την περίπτωση του "εξαρτάται".
( ΝΑΙ- εξαρτάται- ΟΧΙ. ) Και αυτό το "εξαρτάται" κάποιες φορές είναι τόσο βασανιστικό, όχι γιατί είναι αβέβαιο αλλά επειδή κρύβει μέσα του την αλήθεια που δεν σου αποκαλύπτεται ποτέ. Και το νιώθεις ώρες ώρες σαν το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας. Κάθε σταγόνα και "εξαρτάται", αργά και βασανιστικά. Μόνο που αυτή η σταγόνα ποτίζει μέσα σου και γίνεται χείμαρρος και σε πνίγει. Με τον καιρό το συνηθίζεις και μαθαίνεις κολύμπι.

Σκέφτηκες να τον πάρεις να ευχηθείς. Όχι σου έλεγαν όλες οι φωνές μέσα σου. Για πρώτη φορά, καρδία, λογική και ένστικτο συμφωνούσαν. Μέχρι και η καρδιά πήγε με το μέρος τους. Φαντάσου πόσο πόνεσε. Αυτά γίναν το προηγούμενο βράδυ. Γιατί σήμερα, ανήμερα της γέννησης του ακατανόμαστου ξύπνησες με τσαμπουκά. Στρίμωξες όλες σου τις υποχρεώσεις και εξόδους τόσο πολύ που δεν προλαβαίνεις να βρεις το όνομα του στη λίστα του κινητού. Κακώς υπάρχει ακόμα αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Ενώ ετοιμαζόσουν να φύγεις και είχες ξεχαστεί ανάμεσα στα φρου-φρου και τα αρώματα, το κινητό άρχισε να κουδουνίζει μανιασμένα...καλώς τα δέχτηκες, το είχες βάλει και υπενθύμιση... τότε, τον καιρό της χάριτος. Διαγράφεις, απαξιείς και βγαίνεις απο το σπίτι. Θα ξεχαστείς, έχεις βάλει τα δυνατά σου να προσπεράσεις. Πως κατά μια διαβολική σύμπτωση άκουγες απο παντού την σημερινή ημερομηνία, ανεξήγητο. Μπήκες στο αυτοκίνητο και άνοιξες το ράδιο. "Παρασκευή σήμερα 3ο του Μάη, Καλημέρα σας!" είπε η εκφωνήτρια με αισθησιασμό 9 το πρωί. Ποιός τους είπε οτι έχουμε ανάγκη απο υπενθύμιση της ημερομηνίας και στο λένε κάθε λίγο και λιγάκι δεν ξέρω. Έβαλες CD. Απορροφήθηκες μέσα στο πλήθος των υποχρεώσεων που ανέλαβες για σήμερα και τις έκανες τόσο ευχάριστα, τόσο πρόθυμα σαν να ήταν πράγματι σωτήρια για σένα. Μα ήταν;
Σκοτείνιασε... μετά απο πολύ τρέξιμο πήρες το δρόμο του γυρισμού και ένιωθες τόσο απαλλαγμένη που δεν υπέπεσες στον πειρασμό... που προσπέρασες. Και πάνω στην απελευθέρωση και στην ηρεμία ήρθε ένα τραγούδι, λες και κάποιος που σε κοιτούσε απο μακριά, μόνη στο αυτοκίνητο με τα παράθυρα ανοιχτά να οδηγείς αμέριμνη και να νιώθεις σαν νικητής στο γύρο του θριάμβου πάνω στο χρυσό σου άρμα... πάτησε το play και σου έβαλε τρικλοποδιά. Σαν απομηχανής Θεός που δεν ήρθε για να σε σώσει αλλά για να δοκιμάσει τις αντοχές σου, "Το πιο ωραίο τίποτα" της Ευσταθίας άρχισε να παίζει...

Γύρισες στο σπίτι, έψαξες, το βρήκες και του το έστειλες. Τι κακό μπορεί να κάνει ένα τραγούδι; Πόσο χαμηλά μπορεί να σε ρίξει μια ευχή;
Αδυναμία δεν είναι η Αγάπη. Αδυναμία είναι να την αγνοείς. Να μη λες ευχαριστώ.

Χρόνια σου Πολλά. Και αυτό δεν δέχεται "εξαρτάται"...


Το πιο ωραίο τίποτα- Ευσταθία

Θυμάμαι πως τις πιο ηλιόλουστες γιορτές
τις περάσαμε μαζί εμείς οι δυο
τις εξασφαλισμένες μας τις Κυριακές
μέσα στο σπίτι με dvd και παγωτό
Θυμάμαι επίσης μια μικρή εκδρομή στην εξοχή και τ΄άρωμά σου
κι όλα αυτά όχι βέβαια επειδή σήμερα έχεις τα γενέθλιά σου

Χρόνια πολλά χρόνια σου πολλά μωρό μου
όμορφα κι ευτυχισμένα
σ΄έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου
να΄σαι καλά έστω και χωρίς εμένα
Τις πιο μικρές κι αθώες μας στιγμές
τα πιο ανούσια πράγματα του χθεςτο πιο ωραίο τίποτα μαζί σου το΄χω ζήσει
Όλα τα ηλίθια ανέκδοτά μας
και όλα αυτά που γίνανε δικά μας
ένα χαλασμένο μηχανάκι που μας άφηνε στο δρόμο
θα μου λείψει

Θυμάμαι πράγματα θυμάμαι εποχές
μα τι βγαίνει απ΄όλα αυτά στ΄αλήθεια δε γνωρίζω
μια σχέση που ξεκίνησε μετά Χριστόν
στην Αθήνα μέσα σ΄ένα λεωφορείο γκρίζο
Κι όταν τα θυμάμαι όλα αυτά
κάτι με πιάνει και το μυαλό θολώνει
κοιτάζοντας τα ζευγαράκια μεσ΄τα μπαρ
από πείσμα λέω καλύτερα που είμαι μόνη

Της Αγάπης η απΟΥΣΙΑ

Θέλω καιρό να γράψω κάτι για σένα, κάτι για εμάς. Για σένα που άλλαξες και για το εμείς που γκρεμίστηκε και έγινε ένα "εγώ" και ένα "εσύ". Είδες; Πάλι υπάρχεις εσύ. Όπως και να το κάνω, όσο και να το σκαλίσω επιδέξια ή αδέξια, πάλι υπάρχεις. Είτε στο θυμό μου, είτε στην ανάμνηση, είτε στην απουσία. Και εκεί πιο πολύ. Στην απουσία ήσουν πάντα παρόν.

Να προσέχεις...

Έρως ΑΝΙΚΑΝΕ Μάχαν

Είμαι παιδί που μεγάλωσε καλώς ή κακώς με Βουγιουκλάκη και Εσμεράλδα. Για να μην μιλήσω για την Άριελ την μικρή γοργόνα και την Candy Candy. Ε κοίτα, όσον να ναι... αυτά με επηρέασαν. Ζωγράφιζα καρδούλες και έγραφα στο θρανίο μου δίαφορα αρχικά κατά καιρούς. Α+Γ , Α+Μ, Α+Δ. Ο δεύτερος συντελεστής της πρόσθεσης άλλαζε αλλά το Α έμενε, όπως και το "συν", η ανάγκη για ένωση. Και μετά σκέφτηκα... αντί να γράφω όλη την αλφάβητο, δεν με προσθέτω καλύτερα με ένα ερωτηματικό; (αγγλικό παρακαλώ) Να είμαι και μέσα; Αφήνει και ένα μυστήριο, για το άγνωστο, για αυτό που υπάρχει και δεν είναι και σίγουρο, (είναι ηλικία για σίγουρα αυτή τώρα;!) άσε που αφήνει και ένα ενδεχόμενο για αυτό που θα έρθει... Και πάντα περισσότερο απο αυτό που υπήρχε, αγαπούσα αυτό που θα έρθει. Έτσι το θρανίο κοσμούσε ένα απλό Α+?. Και εγώ περίμενα το ερωτηματικό να αποκτήσει μορφή και να έρθει κοντά μου.

Ξέρεις όλα αυτά τα love stories σου δημιουργούν άλλη εικόνα για τον έρωτα, την ύπαρξη και τις διαστάσεις του. Οι ήρωες μπορούν να νικήσουν τα πάντα στο όνομα της αγάπης, να βρούν το σωστό μονοπάτι μόνο με τη σκέψη του αγαπημένου προσώπου. Υπάρχει πάντα ειλικρίνια μεταξύ τους, ενώ κάθετι που τους απομακρύνει είναι αποτέλεσμα δόλου απο εξωγενείς παράγοντες και μισητούς εχθρούς που ζηλεύουν τον έρωτα τους. Φυσικά και κάθε ίντριγκα και πλεκτάνη αποκαλύπτεται και το απόλυτο ζεύγος μένει για πάντα μαζί.

Ορμώμενη και επηρεασμένη απο τέτοιου είδους πρωταγωνιστές και σενάρια, καθώς και απο τα φωτορομάτζα της "Κατερίνας" πάντα άκουγα φωνές εντός και εκτός μου να μου λένε: " Ο έρωτας πάντα νικάει! Όλα μπορεί να τα αποκτήσει, όλα να τα υποδουλώσει και να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο και κάθε δυσκολία" Και εγώ ξέρεις τα πίστευα, γιατί εχω μάθει να πιστεύω.

Αλλά μάλλον ανάμεσα στις φωνές, δεν κατάφερα να ξεχωρίσω τους ψιθύρους που επαναλάμβαναν επιτακτικά τη φράση: "Ο Έρωτας χρειάζεται δύο. Δύο καρδίες, δύο σώματα"

Όταν υπάρχουν δύο ίσως όλα να είναι δυνατά, ή ίσως όλα να μην είναι και τόσο αδύνατα. Αλλά όταν είσαι μόνος, έχεις να αντιμετωπίσεις μια μάχη άνιση, και η ήττα είναι προκαθορισμένη, σίγουρη και δεδομένη. Δεν έχεις να αντιμετωπίσεις θηρία, κατίνες και παρεξηγήσεις.

Απέναντι σου έχεις αυτό που θέλεις, το ποθητό, το αγαπημένο, το ερωτηματικό του θρανίου ενσαρκωμένο σε ένα ζευγάρι μάτια που σε κοιτούν με τόση απάθεια και εσύ ως τραγικός ήρωας, τυφλωμένος και μανιασμένος, προσπαθείς να τα σώσεις.

Να τα σώσεις απο το εγώ τους που αντιστέκεται, απο τους φόβους που τα κάνουν να κλείνουν καμιά φορά ορμητικά ώστε να μην βλέπουν τα δικά σου. Άραγε κοίταξαν ποτέ τα δικά σου; Ένιωσαν ποτέ το βλέμμα σου; Τόσες φορές σε κοίταξαν, μα σε αναζήτησαν;

Και δεν είναι ο μόνος σου εχθρός αυτά τα ψυχρά μάτια. Ο χειρότερος εχθρός σου είναι ο εαυτός σου, αυτόν που δεν μπορείς να εξημερώσεις πια, έχει γίνει αδάμαστη θύελλα που σκορπάει "θέλω" και "ναι" και παλεύει και πολεμάει και ορμάει γιατί σου είπαν οτι ο τολμών νικά. Τόλμησες... αλλά δεν νίκησες. Και όταν ο εαυτός σου γίνει πάλι εξημερωμένο κατοικίδιο του σαλονιού, αφήσει τα λαγκάδια και γυρίσει πάλι στον καναπέ του σπιτιού, θα έρθει και θα σου θυμώσει σαν μικρό παιδί. Θα σου πεισμώσει πολύ, που τον άφησες να τσαλακωθεί και θα σου πει για τα "πρέπει" και τα "δεν" κουνώντας σου το δάχτυλο.

Και εσύ θα πνίγεσαι και θα βουλιάζεις σε ένα σκοτεινό ωκεανό χαζεύοντας τα ναυάγια μέχρι να ξυπνήσει κάποιο βαθύ σου ένστικτο ή κάποιος απομηχανής Θεός σε φέρει πάλι πίσω στην επιφάνεια.

Θα σε κοιτάξει με μάτια λαμπερά, όλο προσδοκία και θαλπωρή. Θα σου δείξει τα αστέρια και θα σου πει για ταξίδια που θα κάνετε μαζί, για φεγγαροντυμένες θάλασσες που θα κολυμπήσετε αγκαλιά. Και εσύ ως καλή μικρή γοργόνα θα διψάς για μια ακόμη βουτιά, και ως καλή Εσμεράλδα θα πάψεις να βλέπεις και θα ακολουθήσεις. Μόνο που το δόρυ και το ξίφος σου βούλιαξαν στο βυθό, τότε... θυμάσαι;

Το μόνο που κράτησες είναι η χρυσή και βαριά σου ασπίδα... σχεδόν αχρησιμοποίητη.

Ανθρώπινη Ματαιοδοξία...

Μόλις διάβασα ένα ακόμη ενδιαφέρον mail...
Διαβάστε...

Ο Θάνατος είναι ένα βέβαιο γεγονός στη ζωή μας, αλλά η Αγία Γραφή μιλάει για αιώνιο θάνατο.
Πολύ ενδιαφέρον, διάβασε το μέχρι το τέλος.....
Γράφει στην Αγία Γραφή (Γαλάτας 6:7): 'Μὴ πλανᾶσθε θεὸς οὐ μυκτηρίζεται ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει·' Υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που κορόϊδεψαν (μυκτήρισαν) τον Κύριο :

(1966).

Ο Lennon, αφότου είπε ότι οι Beatles ήταν διασημότεροι από τον Ιησού Χριστό, πυροβολήθηκε 6 φορές.

Tancredo Neves (Πρόεδρος της Βραζιλίας ): Στην προεκλογική του εκστρατεία, είπε ότι εάν μάζευε 500.000 ψήφους από το κόμμα του, ούτε ο Θεός ο ίδιος δε θα τον καθαιρούσε από την προεδρία του. Σίγουρα πήρε τJohn Lennon (Τραγουδιστής):
Λίγα χρόνια πριν, στη συνέντευξη που έδωσε σε ένα Αμερικανικό Περιοδικό, είπε:
'Ο Χριστιανισμός θα τελειώσει, θα εξαφανιστεί. Είναι πέραν αμφισβήτησης και γιαυτό είμαι βέβαιος. Ο Ιησούς ήταν εντάξει, αλλά τα θέματα του ήταν τόσο απλά, σήμερα εμείς είμαστε διασημότεροι απ' Αυτόν.' ους ψήφους του, αλλά αρρώστησε μια μέρα πριν γίνει Πρόεδρος και πέθανε.

Cazuza (Ετεροφυλόφιλος Βραζιλιάνος συνθέτης, τραγουδιστής και ποιητής): Σε ένα σόου στο Canecio ( Rio de Janeiro), όταν κάπνιζε το τσιγάρο του, φύσηξε τον καπνό ψηλά στον αέρα και είπε: 'Θεέ, αυτό είναι για σένα.'

Πέθανε σε ηλικία 32 ετών από ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ με φρικιαστικό τρόπο.

Ο άνδρας που έφτιαξε τον ΤΙΤΑΝΙΚΟ Έπειτα από την κατασκευή του Τιτανικού, ένας δημοσιογράφος ρώτησε πόσο ασφαλής θα μπορούσε να είναι ο Τιτανικός. Με ένα ειρωνικό τρόπο είπε: 'Ούτε ο Θεός ο ίδιος δε μπορεί να τον βουλιάξει'
Το αποτέλεσμα: Πιστεύω πως ξέρετε όλοι τι απέγινε ο Τιτανικός

Marilyn Monroe (Ηθοποιός) Ο Billy Graham την επισκέφτηκε σε μια παρουσίαση ενός σόου. Της είπε ότι το Πνεύμα του Θεού τον έστειλε να της κηρύξει.
Αφού άκουσε λοιπόν αυτά που ο Πάστορας είχε να της πει, του απάντησε: 'Δε χρειάζομαι το δικό σου Ιησού.'
Μια βδομάδα αργότερα, βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμα της

Bon Scott (Τραγουδιστής) Ο πρώην τραγουδιστής των AC/DC. Σε ένα από τα τραγούδια του το 1979 τραγούδησε: 'Μη με σταματάς, θα πάρω την κατηφόρα, τη λεωφόρο της κόλασης.'

Στις 19 Φεβρουαρίου του1980, Ο Bon Scott βρέθηκε νεκρός, πνίγηκε με τον ίδιο του τον εμετό.

Campinas (το 2005) Στην Campinas της Βραζιλίας μια ομάδα από φίλες, μεθυσμένες, πήγαν να πάρουν μια φίλη τους..... Η μητέρα της κοπέλας συνόδεψε την κόρη της στο αμάξι και ήταν τόσο ανήσυχη με το γεγονός ότι ήταν μεθυσμένες οι άλλες φίλες της και συμβούλεψε την κόρη της κρατώντας της το χέρι - ήταν ήδη καθισμένη μέσα στο αμάξι: 'Κόρη μου, πήγαινε μαζί με το Θεό και ο Θεός θα σε προστατέψει.'
Η απάντηση της ήταν: 'Μόνο όταν αυτός (ο Θεός) ταξιδέψει στο πορτ-μπαγκαζ, γιατί εδώ μέσα.....είναι ήδη γεμάτο.'

Ώρες αργότερα, τα νέα έφτασαν. Έγινε ένα τραγικό δυστήχημα στο οποίο όλες σκοτώθηκαν.
Το αμάξι έγινε αγνώριστο και δε ξεχώριζες τι μάρκα ήταν, αλλά η έκπληξη ήταν ότι το πορτ-μπαγκαζ είχε παραμείνει άθικτο.
Η τροχαία είπε ότι δεν υπήρχε περίπτωση το πορτ-μπαγκάζ να μείνει άθικτο! προς έκπληξη τους μέσα στο πορτ-μπαγκάζ υπήρχε μια καρτέλα με αυγά εκ των οποίων κανένα δεν είχε σπάσει.

Christine Hewitt (Δημοσιογράφος και Παρουσιάστρια) είπε ότι η Βίβλος (ο Λόγος του Θεού) ήταν το χειρότερο βιβλίο που γράφτηκε ποτέ. Τον Ιούνιο του 2006 βρέθηκε καμένη και δύσκολα αναγνωρίστηκε σε τροχαίο με τη μηχανή της.

Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι παρασύρθηκαν και υπερεκτίμησαν την δύναμη τους...
Η κατάληξη τους να ήταν τελικά μια τυχαία σύμπτωση;

Ανήμερα της... ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ

Α! Καταπληκτικό... για κοίτα βρε παιδί μου τι μπορούν να σου κάνουν... Όλες μεταμορφώνονται... αποκτούν τα λαμπερά μαλλιά της Παπαρίζου, το χαμόγελο της Cameron Diaz, τις καμπύλες της Monica Belucci, το στήθος της Pamela, τη μύτη της Βανδή, τα ζυγωματικά της Βίσση, τους κοιλιακούς της Πετρουλάκη, τα γυμνασμένα πόδια της Demi Moor, τα σαρκώδη χείλη της Jolie. Τώρα το χρώμα των μαλλιών είναι αυστηρώς, σύμφωνα με τις προσταγές της μόδας: το καλοκαίρι αποχρώσεις του ξανθού, το χειμώνα μελαχρινό, την άνοιξη ζεστό σοκολατί και το φθινόπωρο κάνεις ανταύγες... Τα μάτια δε, είναι θέμα διάθεσης και περίστασης, πράσινα, μελί, γαλάζια, μπλέ ακόμα και μωβ... και αν δεν μπορείς να καταλήξεις κάπου, μην αγχώνεσαι βρε κουτό, υπάρχουν και χρωματικοί συνδυασμοί... οι φακοί να' ναι καλά!

Στην αρχή ήταν must να βλέπεις "Λάμψη", αργότερα όμως τα πράγματα έγιναν πιο interactive. Πήγαινες στο τηλεοπτικό πλατό και μοιραζόσουν τα εσώψυχα, τα απωθημένα σου, τον πόνο σου, την κρίση κατινισμού σου με την καλή σου φίλη Σια Λιαροπούλου, και τον επιστήθιο φίλο σου Μικρούτσικο. Αργότερα μπορούσες να καταφύγεις στα reality αν ήσουν βέβαια αρκετά τολμηρός. Είχες την δυνατότητα να αποκτήσεις δόξα και φήμη αλλά και να κάνεις καριέρα στο τραγούδι ακόμα και αν η μοναδική σου ικανότητα ήταν να ξύνεσαι στον καναπέ ή να κουνάς τα ωραία σου οπίσθια. Αν πάλι έχανες την ευκαιρία, δεν ανησυχούσες καθώς υπήρχαν και τα παρατράγουδα για να ξεδιπλώσεις το ταλέντο σου. Αλλά τελικά είναι πολύ κουραστικά όλα αυτά, μονότονα... γιατί πολύ απλά δεν σου προσφέρουν και κάτι. Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν ριζικά και μια χαρμόσυνη αχτίδα ελπίδας φάνηκε! Υπάρχει κάτι που μπορεί να μου προσφέρει κάτι ουσιαστικό τελικά. Να με κάνει να νιώσω θηλυκό σωστό, με τα "όλα του", να είμαι το πλήρες πακέτο για κάθε άντρα που σέβεται τον εαυτό του, να αποκτήσω νόημα στη ζωή μου, λόγο ύπαρξης, να είμαι καλά!

Το όνειρο μου θα γίνει πραγματικότητα. Θα γίνω η κομψή κυρία με την ωραία τσάντα (που όλες έχουν) με το ωραίο μαλλί (που όλες έχουν) με την ωραία εποχιακή καμπαρντίνα (που όλες έχουν) με τις πλατφόρμες (που όλες έχουν) με το ωραίο γυαλί ηλίου (που όλες έχουν) γιατί θέλω πολύ απλά να είμαι σαν τις άλλες ωραίες και ταυτόχρονα μοναδική και ανεπανάληπτη για τον τέλειο άντρα , που όλες θέλουν αλλά μόνο εγώ θα έχω.

Θα πάω σε αυτή την ωραία "παραγωγή" η οποία θα με παράγει σε κάτι που θέλω καιρό, ξεφυλλίζοντας τα περιοδικά και χαζεύοντας τις τεράστιες αφίσες με τις καλλίγραμμες και καλοντυμένες καλλονές σε κάθε εύκαιρο κόκκινο φανάρι. Και ενώ το φανάρι άναβε πράσινο, εγώ ακόμα χάζευα τα ζηλευτά τους κάλλη, αλλά πάντα με διέκοπταν οι ανεγκέφαλοι,κοινοί άντρες μέσω κραυγών, κορναρισμάτων ή χειρονομιών, καθώς επίσης και με διάφορα κοσμητικά όπως :"Ξύπνα ζώον!" και "Ξεκούνα μωρή μπαζόλα"! Φτάνει πια! Θα πάρω εκδίκηση απο την Αννούλα που ήταν η ωραία του δημοτικού, απο την Έλενα που ήταν η μοιραία του γυμνασίου, απο την Σοφία που ήταν η κορμάρα του Λυκείου, απο την Τζένη που είναι η προϊσταμένη του γραφείου και απο τον πρώην μου που με έκανε τον τάρανδο του Παγκρατίου. Τώρα η ζωή μου θα αλλάξει! Θα νιώσω σαν τη στρουμφίτα στο στρουμφοχωρίο, ποθητή απο όλους τους τύπους των στρούμφς καθώς θα με πολιορκεί ο Λιχούδης, ο Μπαμπαστρούμφ, ο Προκόπης, ακόμα και αυτός ο γκεοστρούμφ με το λουλουδάκι στο αυτί και το καθρεφτάκι στο χέρι. Θα ξυπνάω το πρωί και θα φοράω 10 χάντρες θαλασσίες στο λαιμό για να μην ματιαστώ μόνη μου στον καθρέφτη του μπάνιου!

Θα με αναλάβουν καλοί άνθρωποι οι οποίοι ενδιαφέρονται για την προσωπική μου προβολή, για την ψυχική μου ισορροπία και αυτοσκοπός τους είναι να πραγματοποιήσουν τα δικά μου όνειρα για να με κάνουν ευτυχισμένη! Θα με κοιτάξουν πολλοί ειδικοί. Θα παρατηρήσουν τα χαρακτηριστικά μου, θα αγγίξουν τις ατέλειες μου και μετά θα πάρουν ένα μαρκαδόρο, ο οποίος θα σχεδιάσει τον νέο μου εαυτό πάνω στο "άσχημο" εγώ μου! Θα υποστώ όλες τις αντιξοότητες, θα υπομείνω στα πάντα στηριζόμενη στη θέληση μου να φτάσω το "απόλυτο". Δεν θα το βάλω κάτω! Αυτού του είδους οι εκπομπές, υπερπαραγωγές θα έλεγα, (βλ."swan") είναι πέρα για πέρα ψυχαγωγικές και επιμορφωτικές. Ψυχαγωγούν το πνεύμα, καλλιεργούν αξίες στον τηλεθεατή και επιμορφώνουν γενιές ανθρώπων, ενώ η προσφορά τους στους συμμετέχοντες είναι ανεκτίμητη! Και αν τελικά το μετανιώσω και θέλω μια άλλη, πιο απλή, εύκολη και γρήγορη λύση... όλα τα πρωινάδικα έχουν τέτοιου είδους προσφορές. Μαζεύουν απλές, μέσες, ελληνίδες νοικοκυρές και μη και τις μετατρέπουν με το ανάλογο μακιγιάζ, χτένισμα, στιλ και ρούχο σε star της ημέρας, αλλαγμένες και ανανεωμένες. Βέβαια η δουλεία αυτή είναι επιφανειακή, αλλά πραγματικά θα είμαι ολόιδια με την ηθοποιό που κάθεται δίπλα μου στον καναπέ του πρωινάδικου.

Θα γίνω αυτό που θέλουν όλοι... μια εικόνα για την φτηνή ελίτ της TV.

Αυτά σκέφτηκε η Ποπίτσα, ένα ηλιόλουστο πρωινό καθώς χάζευε στην 46άρα plasma της καθισμένη αναπαυτικά στον καναπέ της. Σήκωσε το ακουστικό και τηλεφώνησε για να δηλώσει συμμετοχή.

Γιατί η Ελληνική Αλφάβητος δεν είναι τυχαία

΄Ελαβα σήμερα ένα e-mail το οποίο παρά το γεγονός οτι μου θυμίζει λίγο Λιακόπουλο, είναι άκρως ενδιαφέρον και το περιεχόμενο εντυπωσιακό:

'Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως. Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ -ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ -ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ -ΗΤΑ-ΘΗΤΑ -ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ -ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ -ΝΙ-ΞΙ -ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ -ΦΙ-ΧΙ -ΨΙ-ΩΜΕΓΑ .

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του φωτός.
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ.
ΣΤΗ ΙΓΜΑ ΖΗ, ΤΑ Η, ΤΑ ΘΗ,
ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ
(ΙΝΑ) ΜΗ
ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ)
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ,
ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ
(ΕΣΤΙ).

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ: Αλ = Ο νοητός ήλιος Φα-ος = Το φως Βη = προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι) Τα = Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την Γα = Γη (δωρικός τύπος) Αμα = (επιρρ.) συγχρόνως Έλ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος Έψ = ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος. Ιλών = Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός Στή = προστακτική ρήματος ίστημι. Ίγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα. Ζή = προστακτική ρήματος ζω. Η = υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι Θη = προστακτική ρήματος θέτω. Ιώτα = τα ίωγα, τα Εγώ. Παλάν = Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς-πάλλουσι, περιστρεφόμενη (πρβλ: Παλλας Αθηνά). Δά = άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ, Δήμητρα=Μητέρα γη). Νύξ = νύκτα. Ο = το οποίο, που Φυ(οι) = ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι). Κ.Ο..Κ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ!
ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).
ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (μία ξηρά) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ.
ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΝΥΚΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΚΑΙ
ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΗ (να σβήση, να χαθεί) ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!


Θα το εκχριστιανίσω και θα πω "Αμήν"

Για τη Μανούλα που Γιορτάζει

Μανούλα μου,

θυμάμαι όταν ήμουν παιδί που σου έδινα κάρτες αυτή την ημέρα. Με λέξεις ανορθόγραφες και γραμματάκια που γέρνανε αλλά με λόγια τόσο απλά και τόσο αληθινά, βγαλμένα απ'την καρδιά μου για σένα. Σου έφτιαχνα ζωγραφιές με σένα και με εμένα (και ποτέ δεν ξεχνούσα τον μπαμπούλη απο την εικόνα) με χρωματιστά λουλούδια και σπίτια με στραβές σκεπές, καμιά φορά και με δύο ήλιους, τραπεζάκι με καρέκλες για να κάτσουμε, και πολλές καρδιές να μας περικυκλώνουν. Και μπορεί άλλοι να μην καταλάβαιναν μανούλα, αλλά εσύ και ο μπαμπάς πάντα ξέρατε, τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης. Και εγώ σου έφερνα το δώρο σου με καμάρι, μια κάρτα, ζωγραφιά και ένα λουλούδι και ήμουν περήφανη για σένα. Θυμάμαι που για να μην ζηλεύει ο μπαμπάς, έφτιαχνα και σε αυτόν μια καρτούλα. Σε εσένα κόκκινη και σε εκείνον γαλάζια, γιατί εκείνος δεν είχε γιορτή και δεν ήθελα να στεναχωρηθεί.

Αγκαλιά δεν υπάρχει άλλη σαν τη δική σου μανούλα, τόσο ζεστή και τόσο μεγάλη, τόσο δική μου. Ούτε μυρωδιά σαν τη δική σου υπάρχει... Έχω τόσα να γράψω για σένα και τον μπαμπά που με φέρατε στον κόσμο και μου χαρίσατε τον κόσμο σας και μου δείξατε πως πρέπει να νιώθω και να πορεύομαι. Ανέχεστε τις αδυναμίες μου, τα ελαττώματα μου, τις παραξενιές μου και πάντα με συγχωρείτε ό,τι και αν κάνω ή αν πω. Μου μάθατε πως αγαπάνε και αυτό είναι σπουδαίο μάθημα!

Ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα για όλα αυτά.

Ένα ποίημα για σένα μανούλα μου... που σήμερα έχεις την τιμητική σου.

( Η ΜΑΝΑ - Γεωργίου Μαρτινέλλη )

''Μάνα'' κράζει το παιδάκι,

''Μάνα'' ο νιος και ''Μάνα'' ο γέρος,

''Μάνα'' ακούς σε κάθε μέρος,

α ! τι όνομα γλυκό.

Τη χαρά σου και τη λύπη

με τη μάνα τη μοιράζεις,

ποθητά την αγκαλιάζεις,

δεν της κρύβεις μυστικό.

Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα

δεν θα βρεις να σε μαντεύει,

σαν τη μάνα που λατρεύει,

σαν τη μάνα που πονεί.

Την υγειά της, τη ζωή της,

όλα η μάνα τ' αψηφάει

για το τέκνο π' αγαπάει,

για το τέκνο που φιλεί.

'Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα

με το νου σε συντροφεύει,

σε προσμένει, σε γυρεύει σ

μ' ανυπόμονη καρδιά.

Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια

την ποτίζεις την καημένη,

πάντα η μάνα σ' α ' πανταίνει

με τα ολόθερμα φιλιά.

Δυστυχής όποιος τη χάνει

'0 καημός είναι μεγάλος

Σαν τη μάνα δεν είν' άλλος

εις τον κόσμο Θησαυρός.

Κι' όποιος μάνα πια δεν έχει,

''Μάνα'' κράζει στ' όνειρό του.

Πάντα ''Μάνα'' στον καημό

του είν' ο μόνος στεναγμός !

Η Μάχη Των Φύλων

Ε ναι λοιπόν! Βαρέθηκα τις κλισέ ατάκες που λέμε οι γυναίκες για τους άντρες και πιο πολύ βαρέθηκα τις κλισέ συμπεριφορές, πράξεις και αντιδράσεις. Κουράστηκα να ακούω καθημερινώς : "οι άντρες έχουν γίνει το θήραμα, δεν είναι πια οι κυνηγοί", "είναι όλοι τους gay!", " πω πω τον λιγούρη!", "όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν!" και λοιπές κοινότυπες...

Πρόσεξε να δεις Λίλα μου... γουρούνια ναι πάντα ήταν και θα είναι... το έχουν στο αίμα τους... και εδώ που τα λέμε καλύτερα λίγο γουρούνια παρά μετροσέξουαλ... να μπερδέυεις τις ενυδατικές σου με τις δικές του και τα μπλουζάκια σου με τα φούξια ρούχα του, α sorry ξέχασα, τα δικά του είναι ροζάκι απαλό! Να μιλήσω και για τα εσώρουχα ή θα παρεκτραπώ;

Gay ευτυχώς παρά την λειψανδρεία που αντιμετωπίζουμε, δεν έχουν απογίνει όλοι... έχουν μείνει θέλω να ελπίζω αρκετοί απο τους original! Αλλά και "αυτούς που μένουν" σε παρακαλώ μη τους αποπαίρνεις και το μετανιώσουν.

Και τώρα θα σου πω για τον άντρα θήραμα... Βαριέται πίστεψε με! Και εμείς τον κάναμε έτσι! Όχι ακριβώς "εμείς", μην το πάρεις προσωπικά! Κάποιες που μοιράζουν τις χυλόπιτες αβέρτα και έχουν πάει 35 και περιμένουν τον Pitt της Jolie και τελικά συμβιβάζονται και καταλήγουν στον Μαύρο Pitt, ή στον Pitt Παπαδάκο για να μάθουν τα αισθηματικά τους! Αλλά μην ξεχνάς είναι και οι άλλες! Κάποιες απο εμάς, που είδανε και πάθανε ή ρίσκαραν μια φορά και είδαν οτι έχει αποτέλεσμα να κάνουν το πρώτο βήμα και το διαδώσανε και πλέον, οι νέες γενιές το θεωρούν τόσο φυσιολογικό που πιστεύουν ακράδαντα πιά οτι " έτσι γίνεται". "Τον είδα και του την έπεσα!" διατυμπανίζει η νεαρά στις φίλες της με καμάρι. Τώρα φταίει ο Μπάμπης να το πάρει πάνω του; Εσύ να ξεροσταλιάζεις στο απέναντι τραπέζι και να αναστενάζεις για να έρθει το ατόφιο αρσενικό να σου μιλήσει... και η ώρα περνάει και περνάει... και βαριέσαι και ξενερώνεις και φεύγεις και τίποτα! Και γιατί να κάνει κίνηση; Γιατί να "εκτεθεί"; Γιατί να διακινδυνέψει να "τον στείλεις"; Αφού θα έρθει εκείνη και θα του τα πεί στα ίσα μια χαρά! Αλλά κακό του κεφαλιού σου αγόρι μου γιατί θα γεράσεις και δεν θα έχεις "επικοινωνήσει" ακόμα με ένα κορίτσι της προκοπής! Ναι ναι ξέρω... "Θες να περνάς καλά! Να ζεις το τώρα!". Μόνο που το "τώρα" σου, καθόταν στο απέναντι τραπέζι και δεν το έζησες!

Πρόσεξε Μπάμπη μου τώρα και εσύ γιατί η Λίλα έχει και αυτή τα δίκια της το κορίτσι!

Τόση ώρα στο απέναντι τραπέζι, τόσο καιρό στο διπλανό θρανιό, γραφείο, διαμέρισμα και το χειρότερο... τόσα χρόνια στην παρέα σου! Θα περιμένει για πολύ; Τι;; " Να κάνει αυτή κίνηση!"; Δεν μπορεί! Είναι παραδοσιακό κορίτσι αυτό! Έχεις ανασφάλειες το ξέρω! Αλλά έχει και αυτή! Δεν είναι λιγούρης ο άντρας που θα κινηθεί ευγενικά και θα εκφραστεί έξυπνα και εύστοχα, μην ανησυχείς! Εμείς το ξέρουμε καλά αυτό! Εσύ ξέρεις τι γίνεται μετά την πρόταση σου για φαγητό/ καφέ/ σινεμά; Όλες μας οι φίλες ενημερώνονται... και πρώτη απ'όλες η ξινή "άσπονδη φίλη" μας που σου την έπεφτε στο φωτοτυπικό του γραφείου! Προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά αλλά κύριως εμφανισιακά... μάλλια, νύχια, μακιγιάζ, κρέμες, κρεμόυλες, βαζάκια, μπουκαλάκια , κουτάκια. Κρέμα νυχτός, που ποτέ δεν βάζαμε, κρέμα ημέρας , που βαριόμασταν μέχρι τώρα να βάλουμε, κρέμα για το σώμα, κρέμα για άμεσα και ορατά αποτελέσματα, κρέμα για σφριγηλό δέρμα, κρέμα για ενυδάτωση και λάμψη, κρέμα κατά της κυτταρίτιδας, κρέμα ματιών , κρέμα αναζωογόνησης, κρέμα με λουλουδένιο άρωμα, κρέμα με φρουτένιο άρωμα. Αν υπάρχει βέβαια μια που να τα έχει όλα γλιτώνουμε χρόνο γιατί έχουμε και άλλα να κάνουμε... Έχουμε να αδειάσουμε όλη μας τη ντουλάπα, να αλλάξουμε καμιά δεκαριά φορές και στο τέλος... αφού όλα μας τα ρούχα θα είναι πεταμένα πάνω στο κρεβάτι και εμείς ημίγυμνες... θα καταλήξουμε : "ΦΦφφφ!! Δεν έχουμε ρούχα να βάλουμε!!!" Αλλα τελικά θα τα καταφέρουμε και θα έρθουμε να σε συναντήσουμε, ομολογουμένως με μια μικρή καθυστέρηση! Ενώ εσύ... θα πεις στον κολλητό οτι θα βγεις με κάποια που "παίζει κάτι" και "εντάξει λέει!!!" θα κάνεις το 5λεπτο ντουζάκι σου, θα φορέσεις το τζινάκι σου, το λευκό σου πουκαμισάκι, θα φτιάξεις μαλλί (θα σου πάρει 3-7 λεπτά το πολύ) αν δεν βαριέσαι, λίγο άρωμα και έξω απο την πόρτα! Παραπάνω χρήματα ελπίζω να πήρες μαζί... Ναι ρε θα κεράσεις! Και μη μου πεις τώρα : " Ισότητα δεν θέλατεεε;;;", " Ανεξαρτησία δεν θέλατε;;;" Ισότητα και ανεξαρτησία είχαμε πάντα... Το άλλο μας μισό θέλουμε! Γι αυτό δείξε μας ενδιαφέρον, προστάτεψε μας, κάνε μας να νιώσουμε μοναδικές , που ήδη είμαστε δηλαδή, και δεν θα χάσεις!

Ζήτα σήμερα τη ζάχαρη απο το "κορίτσι της διπλανής πόρτας", πλησιάσε την κοπέλα της πάρεας που "υπάρχει καιρό κάτι" αλλά πάντα κάνεις τον κινέζο, πες μια απλή καλημέρα σε εκέινη απο το διπλανό τμήμα! Ίσως να σε περιμένει! Η ζωή είναι τόσο απλή... εμείς κάνουμε τα πράγματα δύσκολα και τις σχέσεις μας περίπλοκες και μπερδεμένες! Ένα βηματάκι είναι! Θα τολμήσεις;

Ένα ξεχασμένο σημείωμα...

Απο μικρή μου άρεσαν οι σκέψεις και τα ταξίδια του μυαλού. Τα πιο όμορφα όνειρα τα έκανα με τα μάτια ανοιχτά... Μα αυτό που μου άρεσε απο όλα περισσότερο ήταν να αφουγκράζομαι τις σκέψεις, τα μηνύματα, τα αποφθέγματα και τα όνειρα των άλλων. Αυτοί οι "άλλοι" μπορούσαν να είναι απο τους πιό καθημερινούς, απλούς και "ασήμαντους", μέχρι τους πιο επιφανείς ανθρώπους, που έγραψαν λογοτεχνία, ποίηση , μουσική, ιστορία... μα πιο πολύ μου άρεσαν εκείνοι που τα ανέτρεψαν.

Μέσα στον εφηβικό μου ενθουσιασμό τα πράγματα που μου κέντριζαν περισσότερο το ενδιαφέρον ήταν αυτά που δεν μπορούσα να αντιληφθώ, που δεν είχα νιώσει ακόμα και είχα μια μανία να τα κρατώ σε σημειώσεις, μπλοκάκια, χαρτάκια. Εκείνα που ξεχώριζα τα καρφίτσωνα σε ένα πινακάκι πάνω απο το γραφείο μου για να τα έχω εκεί απέναντι μου και να μου θυμίζουν όσα δεν έχω νιώσει ακόμα και πρέπει να ζήσω για να καταλάβω.
Τόσα χρόνια λοιπόν μπροστά στα μάτια μου, ακριβώς απέναντι μου βρίσκονταν λίγες λέξεις του Καββαδία. Μέσα στον πυρετό της καθημερινότητας και της ρουτίνας αυτές οι λέξεις ξεθώριασαν, όπως ακριβώς και ο εφηβικός μου ενθουσιασμός.
Μέρες τώρα ένιωθα σαν απομονωμένο και έρημο νησί, ξεχασμένο και απρόσιτο. Βούλιαζα στο κενό που αφήνουν πίσω τους αυτοί που φεύγουν και εσύ μένεις ακίνητος και δεν θες τίποτε άλλο απο το να γυρίσει εκείνος που έφυγε, να σου δώσει πίσω όσα πήρε και ακόμα περισσότερα... αυτά που θα σου χαρίσει απο μόνος του, τα δικά του κομμάτια, τον εαυτό του.
Ενω λοιπόν η σκέψη μου και η φαντασία μου συναγωνίζονταν την ταχύτητα του φωτός και τον πεσιμισμό του Καρυωτάκη και φυσικά θριαμβευαν... Τα μάτια μου καρφώθηκαν σ'ενα πρόχειρογραμμένο post it απέναντι μου... σε λίγες λέξεις που φτάσαν απο πολύ μακριά... σαν γράμμα σε μπουκάλι που ρίξαν τα παιδιά στη θάλασσα γελώντας και ήταν σίγουρα οτι κάποιος, κάπου, κάποτε θα το διαβάσει.

" Η θύμηση αξίσει μονάχα όταν ξέρεις πως θα κινήσεις για καινούργιο ταξίδι.
Η χειρότερη άρνηση, η μεγαλύτερη απελπισία είναι να φουντάρεις στον τόπο σου
και να ζείς με τις αναμνήσεις... "

Σαν κάποιος να με σκούντιξε πεισματικά να ξυπνήσω και να συγκεντρωθώ...

Ήδη άρχισα τις επισκευές στο καράβακι μου και ανασυγκροτώ το πλήρωμα...

Τα τυπικά τηλεφωνήματα

"Τι κάνεις εσύ γενικά; Πώς ήταν η μέρα σου;" την ρώτησε εκείνος.



Εκείνη σώπασε για λίγο προσπαθώντας να βάλει τις σκέψεις της σε μια σειρά...
Είχε ξυπνήσει εκείνο το πρωινό σίγουρη οτι θα έβλεπε κάτι απο εκείνον στο κινητό της... Ένα μήνυμα, μια κλήση... Μα τίποτα... Σηκώθηκε απο το κρεβάτι πείθοντας τον εαυτό της οτι εκείνη η μέρα θα ήταν πιο φωτεινή απο τις προηγούμενες. Αλλιώτικη. Πείστηκε...
Ετοιμάστηκε. Κοίταξε τον εαυτό της πολλές φορές στον καθρέφτη. 'Εφτιαξε τα μαλλιά της όπως του αρέσουν, έβαλε το χρώμα που του άρεσε στα χείλη της και ντύθηκε το αγαπημένο του άρωμα, σαν να επρόκειτο να τον έβλεπε... Έστω και τυχαία.
Βγήκε απο το σπίτι και έφτασε στο σταθμό του τρένου. Κοίταξε προσεχτικά γύρω της, μήπως είναι κατα τύχη κάπου εκεί. Άγνωστα πρόσωπα. Άγνωστα σώματα. Την παρέσυραν με τον ρυθμό τους μέσα στο βαγόνι.
Το τρένο ξεκίνησε. Ο θόρυβος του τρένου, τα βήματα των ανθρώπων, οι ομιλίες τους ήταν όλα αθόρυβα, βουβά. Τα χρώματα της άνοιξης στα παράθυρα του τρένου έμοιαζαν διάφανα, άυλα... σχεδόν ειρωνικά.
"Δεν έχει νόημα" σκέφτηκε και η σκέψη της ήταν τόσο δυνατή που της φάνηκε οτι την άκουσαν οι άγνωστοι επιβάτες και σαν το χορό μιας τραγωδίας την κοίταξαν με βλέμμα επιβεβαίωσης... σαν να ήξεραν και αυτοί.
Είχε περάσει κιόλας 3 σταθμούς και έμεναν άλλοι τόσοι για να φτάσει στον προορισμό της. Αδιαφόρησε... Δεν ήταν ο προορισμός που ήθελε να φτάσει... Ήταν απλά ο προορισμός του "πρέπει" και εκείνη ήθελε τέρμα το σταθμό "Θέλω", που ήταν εκείνος... Μα δεν μπορούσε πια να φτάσει εκεί. Κατέβηκε στον επόμενο σταθμό, τόσο βιαστική. Ανέβηκε στη γέφυρα και άλλαξε κατεύθυνση. Πήρε το τρένο του γυρισμού.
Στο σπίτι επέστρεψε με ένα μεγάλο μπουκέτο χρωματιστά λουλούδια που αγόρασε στο δρόμο της επιστροφής. Μόνο εκείνα μπορούσαν να της θυμήσουν οτι ήρθε η άνοιξη, της αλλαγής και του έρωτα. "Της αλλαγής σίγουρα" αναφώνησε καθώς τα έβαζε σε ένα βάζο όλο δροσιά και ζωή.
Εκείνη τη μέρα έκανε πολλά πράγματα. Διάβασε τα γράμματα του, εκείνα που ήξερε απέξω και συχνά τα ψιθύριζε και μέσα στον ύπνο της, για πολλοστή φορά. Έφαγε χαμογελώντας καθώς θυμόταν τις στιγμές που τρώγανε μαζί, τα πειράγματα, τα λόγια, τα χάδια. Μετά ξεφύλλισε κάτι ξεχασμένες σημειώσεις του, γεμάτες μουτζούρες και περιέργα σχέδια που έκανε ασυναίσθητα μιλώντας στο τηλέφωνο. Κύβους, ρόμβους, μαργαρίτες, υπογραφές με το όνομα του. Λέξεις βιαστικά γραμμένες, συγκεχυμένες που χρήζαν αποκρυπτογράφηση. Αλλα εκείνη τις καταλάβαινε, μόνο αυτός και εκείνη. Και έτσι ένιωθε κοντά του, κομμάτι του.
Βουτηγμένη στις σκέψεις και τις αναδρομές δεν θυμάται πόσες ώρες πέρασε έτσι, μέσα στην γλυκόπικρη νιρβάνα της θύμησης του. Δεν αναρωτήθηκε όμως στγμή αν το ίδιο ένιωθε και εκέινος. Μάλλον γιατί δεν ήθελε να αποδεχτεί την άρνηση. Το "όχι", το "δεν", το "μη" του της φαίνονταν βασανιστικά και τα έδιωχνε απο τη σκέψη της. Μόνο απο εκεί μπορούσε, γιατί στην καρδιά της έμοιαζαν με ηχώ... που όλο επαναλαμβάνεται και όλο πονάει. Δυστυχώς η καρδιά δεν έχει αυτιά να τα κλείσεις, απλώς υπομένεις.
Όλα αυτά έφεραν μαζί τους ένα αεράκι που της πάγωνε το κορμί απο άκρη σε άκρη, μέσα και έξω. Σκέφτηκε να λιώσει τους πάγους με ένα ζεστό μπάνιο. Αλλά η απουσία του συνέχιζε να την βασανίζει. Κουλουριάστηκε στην άδεια μπανιέρα και ένιωσε να πνίγεται. Η απουσία ειναι ωκεανός, απέραντος και βαθύς.
Τυλίχτηκε με την πετσέτα. "Όλα θα πάνε καλά, θα δεις!" παρηγόρησε τον εαυτό της και του χαμογέλασε δειλά στον καθρέφτη. Η ελπίδα φώλιασε μέσα της. Μάταιη; Ποτέ η ελπίδα δεν είναι μάταιη. Τουλάχιστον γιατρεύει έστω και προσωρινά. Ακόμα και μια στιγμή επιφανειακής γιατρειάς την λύτρωνε.



"Τέλεια!" του απάντησε με τόση σιγουριά που σχεδόν έπειθε και τον εαυτό της. Ακούστηκε τόσο ικανοποιημένη. Και πράγματι ήταν. Ικανοποιημένη που τα δάκρυα δεν γίνονται αντιληπτά απο το τηλέφωνο.