Ονειρο-Πώληση...

Διαφορές. Μικρές, μεγάλες.
Τείχη. Απροσπέραστα και άπειρα.
Τόσο κοντά και τόσο μακρυά.
Κάνουμε καθημερινά την ίδια διαδρομή με το τρένο. Πατάμε στα ίδια βήματα. Ακούμε τους ίδιους ήχους.
Πώς γίνεται;
Να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Να κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό. Να κάνουμε ευχή στο ίδιο αστέρι. Και ύστερα τοίχος, πάγος, ερημιά.
Έχει φύγει το κορμί μα το όνειρο ακόμα ξαγρυπνά στα ίδια λημέρια
Εκεί που γεννήθηκε. Πώς να απαρνηθεί τη γέννηση του; Πώς να ξεχάσει τη σύλληψη του;
Παλεύω και πολεμώ. Χωρίς να ξέρω ποιός είναι σύμμαχος και ποιός είναι εχθρός.
Δεν έχω εικόνες και ήχους πια. Μα η καρδιά σταματά με την ιδέα οτι στέκεσαι απέναντι μου.
Είμαι στο ενδιάμεσο στάδιο; στην αρχή; ή στο τέλος;
Το ορίζω εγώ πια;
Τι ορίζω εγώ; Ποιά νήματα κουνάω;
Παλιάτσος ή θεατής;
Διαφορές και πάλι. Πως γίνεται να διαφέρουμε και να διαφωνούμε και να είμαστε τόσο ίδιοι;
Προχώρησα μπροστά σε άλλα όνειρα και άλλους στόχους.
Όμως το ακούω καθαρά ανάμεσα στους ψιθύρους που μπλέκονται με την ανάσα σου...
"Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο"
Το φιλί το πρώτο θα μείνει φυλακισμένο εκεί... σε ένα ασανσέρ μεταξύ 4ου και 5ου... στο ανέβασμα... και μια αγκαλιά με πάθος στο ισόγειο.
Κάθε μέρα το συναντάς μπαίνοντας.
Πώς γίνεται να το θυμάμαι μόνο εγώ;