ΤΕΛΟΣ Εποχής

Αυτό το μπλογκ αποτελεί το χρονικό μιας χυλόπιτας...






Όσα έγραψα, εξομολογήσεις ήταν... σκέψεις της στιγμής και της στιγμούλας, προσπάθεια ενδοσκόπησης και απενεχοποίησης... ενοχοποίησης και καταδίκης μαζί. Και είπα να τα γράψω εδώ γιατί σε πρώτη φάση δεν μπορούσα να τα απευθύνω στον κατάλληλο ή στον ακατάλληλο... όπως το βλέπει ο καθένας... άσχετα αν τελικά του τα έλεγα με θράσος.







Αλλά ποιός νοιάζεται!; Και τι πειράζει; Έτσι μου κάπνιζε κάθε τόσο να κάνω ντου, να του πετάω στα μούτρα την αλήθεια μου και να φεύγω.







Γιατί το ρημάδι μου δεν μπορώ να το κρατώ κλειστό.




Αυτό είμαι. Η χαζή και η έξυπνη, η στριμμένη και η καλοσυνάτη ανάλογα με την περίσταση.






Μα ανάρμοστη στα δήθεν και τα πρέπει, ανίκανη να γίνω θύμα της ταμπέλας, να μπω στο τσουβαλάκι των πολλών και να αράξω εκεί... για όσο κρατάει ένας καφές ή μια ζωή.






Απροσάρμοστη στον τόπο και το χρόνο. Δεν εντάσσομαι. Ποιός χρόνος μου υπαγορεύει τους νόμους του και ποιός τόπος μπορεί να με καταδικάσει;Ο χρόνος είναι αυτό που μετράω εγώ και ο τόπος ορίζεται ως τα όρια του δικού μου κόσμου... αν υπάρχουν όρια.


Τις επιλογές των άλλων τις σέβομαι αλλά δεν τις υπακούω, ειδικά όταν έχουν αντίκτυπο στις δικές μου. Και αν η επιλογή σου δεν με σέβεται, την αγνοώ και εγώ.







Σε μπέρδεψα, το ξέρω.






Δεν ήθελα να εγκλωβιστώ σε μια εισαγωγή δεδομένη με ακρογιαλιές και όνειρα, έχω γράψει ήδη άπειρα για αυτά... Ακροβατώ στις μύτες ενός κειμένου που ακολουθεί τα μονοπάτια του αδιεξόδου του μυαλού μου, τα άβατα και τα ανέπαφα της ψυχής μου.



Κοιτούσα τον κόσμο έξω από το παράθυρο του λεωφορείου σήμερα και σκέφτηκα πως η ευτυχία είναι τόσο κοντά μας. Στο έξω, στο πέρα από μας, στα χρώματα, στις μυρωδιές, στα χαμόγελα που έχουν οι περαστικοί ενώ μιλάνε στο τηλέφωνο. Στους καβγάδες και στις αντιπαραθέσεις. Στα φιλιά στις εισόδους των πολυκατοικιών και στα κλεφτά ενώ είσαι έτοιμη να ανοίξεις την πόρτα του αυτοκινήτου. Στη φωνή που σου έλειψε. Στο χέρι του ανήμπορου που βοηθάς να περάσει το δρόμο. Στα μάτια των παιδιών που πια ξενοιάζουν από τα σχολεία. Στο άγχος του πρώτου ραντεβού. Στο τρέξιμο της γριάς για να προλάβει το λεωφορείο και μόλις μπει σέρνεται και κάνει τη κουτσή για να της παραχωρήσεις την θέση σου. Σε αυτά τα μικρά και τα μεγάλα, που μπορώ να σκεφτώ εκατομμύρια. Εκεί κρύβεται μια σταγόνα ευτυχίας... η οποία είναι αρκετή για να ξεδιψάσεις.


Θέλω να γαντζώνομαι μόνο από τα όνειρα και τις ελπίδες μου και όχι από ανθρώπους φευγάτους με λέξεις φευγαλέες... διακεκομμένες... ωμές... χωρίς χρώμα και ρυθμό.



Δεν θέλω να πατάω γερά, θέλω να χορεύω πετώντας... σχεδόν στις μύτες... Λίγο έδαφος και τα μάτια στον ουρανό. Πάντα με τραβάει ο ουρανός, σαν αόρατος μαγνήτης. Σαν μικρό παιδί που μου υπενθυμίζει πάντα την ύπαρξη του. "Κοίτα με! Γνώρισε με! Έλα πιο κοντά!"


Πληγές υπάρχουν ακόμα.


Δεν θα τις απαρνηθώ. Δεν ωφελεί άλλωστε. Αλλά έχω τόσα πολλά να μοιραστώ εκτός από πληγές και απογοήτευση. Προβληματισμούς και πόνο της αδιαφορίας.


Έχω τόσα πολλά μέσα μου και γύρω μου που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.



Δεν θα μείνω στην απουσία. Ίσως αφιερώθηκα και αφιέρωσα σε αυτήν αλλά εκείνη ποτέ δεν σου δίνει τίποτα και είπα να μη την υπολογίζω πια. Αφιλότιμη η απουσία, αχάριστη.


Της έδωσα μορφή και διαστάσεις και εκείνη με τη σιωπή της νόμιζε πως ξεπληρώνει.

Φωτεινό προσπαθώ να κρατήσω το βλέμμα μου. Αυτή είναι η φύση του. Γι αυτό γεννήθηκε.

Θα συνεχίσω να λέω αυτό που σκέφτομαι.
Θα εξακολουθήσω να παρασύρομαι από τα συναισθήματα.
Θα συνεχίσω να δέχομαι ότι είναι πιο δυνατά από μένα, από τις δεσμεύσεις και τα όρια που βάζω στον εαυτό μου.
Και αν περνάω από τους ίδιους δρόμους, άλλη είμαι και άλλη θα είμαι αύριο.
Το έμαθα πια, να αποδέχομαι τον εαυτό μου και τις αλλαγές του.






Το ύφος αλλάζει. Το ήθος παραμένει. Οδηγός το όνειρο. Δεν αλλάζω γειτονιά.




Αλλάζω συνήθειες αλλά όχι ταυτότητα.
Αλλάζω σκέψεις αλλά όχι όνειρα.
Αλλάζω εικόνες αλλά όχι ματιά.



Συχνά παρατηρώ μπλογκερς να μετακομίζουν ή να εγκαταλείπουν, είτε γιατί πέρασε η φάση είτε γιατί άλλαξε η διάθεση ή η αφορμή. Ίσως οι αιτίες να είναι άλλες.


Το μπλογκ είναι σπιτικό και ένα σπιτικό δεν έχει πάντα τις ίδιες μυρωδιές.


Άλλοτε έχει γλέντια και χορούς και άλλοτε μοναξιά και πλήξη.


Θα συνεχίσει να φιλοξενεί και να προσκαλεί...




Αλλάζω σας είπα...


μα αν κάποια στιγμή θυμηθώ τα παλιά και μιλήσω...


μη σας ξενίσει...


Τα σπιτικά κουβαλούν και αναμνήσεις.
Αόρατα βήματα εκείνων που πέρασαν. Ήχοι και λέξεις σκόρπιες.
Ανάμεσα και ενδιάμεσα. Να παρεμβαίνουν και ας έχουν πάψει να συμβαίνουν.






Τέλος εποχής.


Πάμε από την αρχή...






Κόβω κορδέλα, μοιράζω όνειρα!


Δρόμος, όπου φυσάει ο άνεμος.


Για όπου μας βγάλει.




Στόχος, ο Ουρανός.
















Καλώς Ήρθατε!

ΥΓ: Α!και κάτι ακόμα... Η αρχή μου ψάχνει soundtrack! Μελωδία για να την ντύσω!

Τραγούδι να την συνοδεύσει.

Περιμένω προτάσεις.

Σας φιλώ και σας ευχαριστώ για τη ζεστασιά και την αλήθεια σας!

Η ονειροπόλα (σας)