Το Ρέκβιεμ ενός Ονείρου

Άδειασα. Και να φανταστείς πριν απο μια στιγμή ήμουν γεμάτη. Μάζεψα λόγια, εικόνες και όνειρα για να στα δώσω. Χάθηκαν σε ένα λεπτό. Τίποτα δεν έμεινε. Ούτε μια λέξη, ούτε μια εικόνα έστω να μου θυμίζει οτι υπήρξε κάτι εδώ. Ξερότοπος, άγονη γη, δίχως χρώμα. Έτσι με αφήνεις. Ή έτσι με διώχνεις. Μην έρχεσαι για να φύγεις, σε παρακαλώ. Μην μου δίνεις ελπίδα, σε παρακαλώ. Γιατί εγώ νιώθω την ελπίδα σε κάθε σου βλέμμα. Μην με κοιτάς, σε παρακαλώ. Τα μάτια μου είχαν πλημμυρίσει με όνειρα και τώρα δεν τα βλέπω, τα έσβησε το πρώτο δάκρυ.

Όσο λείπεις, ξέχασα πως είναι να ονειρεύεσαι. Και όλα τα όνειρα τα έκανα χθες το βράδυ μαζεμένα γιατί σήμερα θα ερχόσουν. Δεν μ' άφησαν οι σκέψεις μου να κοιμηθώ. Με έναν αλώβητο παιδικό ενθουσιασμό, ξενύχτησα. Και θυμήθηκα, πως το ίδιο συναίσθημα το είχα μικρή κάτι βράδια ανοιξιάτικα που το πρωί θα πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο. Και εγώ καθόμουν ξάγρυπνη και χαμογελούσα μόνο που σκεφτόμουν το "πώς" και το "τι" του αύριο. Και φοβόμουν να κοιμηθώ μήπως και δεν ξυπνήσω εγκαίρως και χάσω την περιπλάνηση. Ένα ταξίδι σου ζήτησα στο κέντρο της Αθήνας. Μια βόλτα χωρίς ειδυλλιακές παραλίες και άρωματα καλοκαιριού, χωρίς κόκκινο κρασί και ρομαντικά κεριά. Μια επαφή ανάμεσα στην πολυκοσμία, στους θορύβους της πόλης και την βουή των αυτοκινήτων. Ένα τυχαίο άγγιγμα σου στις χειρολαβές των τρένων. Αυτό ήταν το χθεσινό όνειρο μου. Και είχα σχεδιάσει τόσο καλά κάθε λέξη και κάθε κίνηση που όταν άνοιξα τα μάτια μου το πρωί, ορθάνοιχτα γεμάτα προσμονή και ελπίδες, μου φάνηκε πως το είχαμε κιόλας ζήσει.

Εισιτήριο δεν βρήκες γι αυτό το ταξίδι. Και εγώ έχω μείνει εδώ χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Δεν ήρθες. Έμεινα στους σταθμούς χωρίς αποσκευές να ακούω την ψυχρή φωνή σου και τις βιαστικές σου λέξεις για καλημέρα. Χωρίς συγγνώμες, χωρίς ευθύνες. Δεν ήθελα συγγνώμες, εσένα ήθελα για δύο λεπτά. Έχω ξεχάσει το χαμόγελο σου. Αυτό χρειαζόμουν μόνο. Δεν θα το νιώσεις ποτέ. Δεν θα το καταλάβεις ποτέ. Δεν είμαστε το ίδιο. Και εγώ που νόμιζα...

Παραιτούμαι σήμερα. Παραιτούμαι απ'το όνειρο. Απο την προσπάθεια. Απο τις φράσεις : "Είμαι εδώ... Θα είμαι εδώ...". Απο ό,τι σε θυμίζει. Απο ό,τι ξέχασες εδώ και εγώ το κράτησα για να στο δώσω όταν θα γυρίσεις. Δεν θα γυρίσεις. Και ίσως ποτέ να μην ήσουν εδώ. Σε περίμενα τόσα βράδια. Κάθε βράδυ. Και ένιωθα κάτι αιχμηρό να με διαπερνά απο άκρη σε άκρη και έπιανα το στέρνο μου για να ελέγξω αν αιμορραγώ.

Θα ξεχάσω, θα δεις. Θα πάψω να συγκρίνω. Θα πάψω να αναζητώ το βλέμμα σου στους συνωστισμένους δρόμους, το άρωμα σου στους τυχαίους άντρες, τη φωνή σου σε κάθε χτύπημα του τηλεφώνου. Εσύ μπόρεσες. Θα τα καταφέρω... Ευχήσου μου καλή τύχη αγάπη μου... Είναι δύσκολος ο δρόμος της επιστροφης στον παλιό μου εαυτό. Είναι δύσκολο να επιβάλλω στα συναισθήματα σιγή. Η ελπίδα λένε, πεθαίνει πάντα τελευταία... Η δική μου είχε πάρει εδώ και καιρό παράταση. Σήμερα χάθηκε και αυτή μαζί με εσένα. Δεν θέλω να σκέφτομαι το "ποτέ". Κάθε φράση συνοδεύεται πλέον απο ένα "ποτέ". Το φοβάμαι. Με φοβάμαι.

Σ'αγαπώ... Δεν σ'αρέσει αυτή η λέξη το ξέρω. Δεν ήθελες ποτέ να στη λέω. Μόνο αυτή έχω. Δεν έχω ευχές για τον αποχαιρετισμό. Ούτε και αισιόδοξα χαμόγελα. Συγγνώμη.