Είμαι καλά...




Το λέω καιρό αλλά δεν το ένιωθα. Τώρα το αισθάνομαι. Αυτό το "καλά" καλύπτει κάθε σημείο του είναι μου. Σιγά σιγά. Σταδιακά. Ό,τι πήρε η απουσία, ήρθε να το καλύψει η ηρεμία. Ό,τι σου δίνεται πρέπει να το κρατάς γερά στα χέρια σου και να το απολαμβάνεις. Αν αυτό λέγεται μοναξιά ή απουσία ή σιωπή ή ηρεμία... για κάποιο λόγο ήρθε και να σε συναντήσει. Κάπου θα σε βγάλει ο δρόμος. Και αν είναι αδιέξοδο, μην γυρίσεις πίσω, προσπάθησε να σκαρφαλώσεις τους τοίχους, τα βουνά, τα φράγματα, τα εμπόδια, τα συντρίμμια. Απο εκεί ψηλά έχεις καλύτερη θέα. Τα βλέπεις όλα τόσο καθαρά, τόσο ανώδυνα, τόσο αλλιώτικα. Νιώθεις έξω απο αυτά και τα παρατηρείς με μάτια στεγνά, με χέρια σταυρωμένα. Και ίσως κάπου εκεί, ανάμεσα στην παρατήρηση και την θύμηση, να γλιστρήσει αθώα ένα χαμόγελο, όχι μελαγχολικό. Ένα χαμόγελο απελευθέρωσης... ικανοποίησης που έφτασες μέχρι εδώ. Δεν έχασες. Μην πεις "Έχασα χρόνο". Μην πεις "Έχασα τη μάχη". Πες "δεν έχασα τον εαυτό μου". Σπουδαίο κατόρθωμα.


Και είμαι εδώ να βλέπω ένα ηλιοβασίλεμα τόσο ξεχωριστό. Μακριά απο τα όνειρα και τα σχέδια και μακριά απο τον προορισμό μου. Πέρα πολύ. Και τώρα το κοιτάζω σαν να είναι το πρώτο μου. Σαν να είναι το μόνο. Με διαπέρασε. Και άπλωσα φτερά και το άγγιξα. Αυτά τα χέρια που ένιωθα άδεια στους δρόμους και στους σταθμούς, ήταν φτερά τελικά και τους έλειπε ο αέρας για να πετάξουν, το ηλιοβασίλεμα για να φλερτάρουν. Τόσες μέρες πέρασαν, τόσοι μήνες, τόσα ηλιοβασιλέματα. Πώς δεν τα έβλεπα; Πώς τους γύρισα την πλάτη; Πού κοιτούσα; Τόσες φωνές με προσπέρασαν. Το "ελα πάμε", το "μην φοβάσαι!". Πώς δεν αφουγκράστηκα; Πώς δεν ακολούθησα;


Είναι όμορφο τελικά να χάνεις το δρόμο σου, να αλλάζεις πορεία. Βλέπεις καινούργιες εικόνες, νέα τοπία. Ούτε που τα φαντάστηκες. Ούτε που τα ζήτησες. Προσανατολίζεσαι. Αφήνεις τους χάρτες και τα προσχέδια και αφήνεσαι στον δρόμο και πας όπου σε πάει. Σαν μια μοίρα που σε προγνώρισε και την ακολούθησες πιστά σαν μικρό παιδί που με μάτια αγνά πλησιάζει τον κόσμο.