Έρως ΑΝΙΚΑΝΕ Μάχαν

Είμαι παιδί που μεγάλωσε καλώς ή κακώς με Βουγιουκλάκη και Εσμεράλδα. Για να μην μιλήσω για την Άριελ την μικρή γοργόνα και την Candy Candy. Ε κοίτα, όσον να ναι... αυτά με επηρέασαν. Ζωγράφιζα καρδούλες και έγραφα στο θρανίο μου δίαφορα αρχικά κατά καιρούς. Α+Γ , Α+Μ, Α+Δ. Ο δεύτερος συντελεστής της πρόσθεσης άλλαζε αλλά το Α έμενε, όπως και το "συν", η ανάγκη για ένωση. Και μετά σκέφτηκα... αντί να γράφω όλη την αλφάβητο, δεν με προσθέτω καλύτερα με ένα ερωτηματικό; (αγγλικό παρακαλώ) Να είμαι και μέσα; Αφήνει και ένα μυστήριο, για το άγνωστο, για αυτό που υπάρχει και δεν είναι και σίγουρο, (είναι ηλικία για σίγουρα αυτή τώρα;!) άσε που αφήνει και ένα ενδεχόμενο για αυτό που θα έρθει... Και πάντα περισσότερο απο αυτό που υπήρχε, αγαπούσα αυτό που θα έρθει. Έτσι το θρανίο κοσμούσε ένα απλό Α+?. Και εγώ περίμενα το ερωτηματικό να αποκτήσει μορφή και να έρθει κοντά μου.

Ξέρεις όλα αυτά τα love stories σου δημιουργούν άλλη εικόνα για τον έρωτα, την ύπαρξη και τις διαστάσεις του. Οι ήρωες μπορούν να νικήσουν τα πάντα στο όνομα της αγάπης, να βρούν το σωστό μονοπάτι μόνο με τη σκέψη του αγαπημένου προσώπου. Υπάρχει πάντα ειλικρίνια μεταξύ τους, ενώ κάθετι που τους απομακρύνει είναι αποτέλεσμα δόλου απο εξωγενείς παράγοντες και μισητούς εχθρούς που ζηλεύουν τον έρωτα τους. Φυσικά και κάθε ίντριγκα και πλεκτάνη αποκαλύπτεται και το απόλυτο ζεύγος μένει για πάντα μαζί.

Ορμώμενη και επηρεασμένη απο τέτοιου είδους πρωταγωνιστές και σενάρια, καθώς και απο τα φωτορομάτζα της "Κατερίνας" πάντα άκουγα φωνές εντός και εκτός μου να μου λένε: " Ο έρωτας πάντα νικάει! Όλα μπορεί να τα αποκτήσει, όλα να τα υποδουλώσει και να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο και κάθε δυσκολία" Και εγώ ξέρεις τα πίστευα, γιατί εχω μάθει να πιστεύω.

Αλλά μάλλον ανάμεσα στις φωνές, δεν κατάφερα να ξεχωρίσω τους ψιθύρους που επαναλάμβαναν επιτακτικά τη φράση: "Ο Έρωτας χρειάζεται δύο. Δύο καρδίες, δύο σώματα"

Όταν υπάρχουν δύο ίσως όλα να είναι δυνατά, ή ίσως όλα να μην είναι και τόσο αδύνατα. Αλλά όταν είσαι μόνος, έχεις να αντιμετωπίσεις μια μάχη άνιση, και η ήττα είναι προκαθορισμένη, σίγουρη και δεδομένη. Δεν έχεις να αντιμετωπίσεις θηρία, κατίνες και παρεξηγήσεις.

Απέναντι σου έχεις αυτό που θέλεις, το ποθητό, το αγαπημένο, το ερωτηματικό του θρανίου ενσαρκωμένο σε ένα ζευγάρι μάτια που σε κοιτούν με τόση απάθεια και εσύ ως τραγικός ήρωας, τυφλωμένος και μανιασμένος, προσπαθείς να τα σώσεις.

Να τα σώσεις απο το εγώ τους που αντιστέκεται, απο τους φόβους που τα κάνουν να κλείνουν καμιά φορά ορμητικά ώστε να μην βλέπουν τα δικά σου. Άραγε κοίταξαν ποτέ τα δικά σου; Ένιωσαν ποτέ το βλέμμα σου; Τόσες φορές σε κοίταξαν, μα σε αναζήτησαν;

Και δεν είναι ο μόνος σου εχθρός αυτά τα ψυχρά μάτια. Ο χειρότερος εχθρός σου είναι ο εαυτός σου, αυτόν που δεν μπορείς να εξημερώσεις πια, έχει γίνει αδάμαστη θύελλα που σκορπάει "θέλω" και "ναι" και παλεύει και πολεμάει και ορμάει γιατί σου είπαν οτι ο τολμών νικά. Τόλμησες... αλλά δεν νίκησες. Και όταν ο εαυτός σου γίνει πάλι εξημερωμένο κατοικίδιο του σαλονιού, αφήσει τα λαγκάδια και γυρίσει πάλι στον καναπέ του σπιτιού, θα έρθει και θα σου θυμώσει σαν μικρό παιδί. Θα σου πεισμώσει πολύ, που τον άφησες να τσαλακωθεί και θα σου πει για τα "πρέπει" και τα "δεν" κουνώντας σου το δάχτυλο.

Και εσύ θα πνίγεσαι και θα βουλιάζεις σε ένα σκοτεινό ωκεανό χαζεύοντας τα ναυάγια μέχρι να ξυπνήσει κάποιο βαθύ σου ένστικτο ή κάποιος απομηχανής Θεός σε φέρει πάλι πίσω στην επιφάνεια.

Θα σε κοιτάξει με μάτια λαμπερά, όλο προσδοκία και θαλπωρή. Θα σου δείξει τα αστέρια και θα σου πει για ταξίδια που θα κάνετε μαζί, για φεγγαροντυμένες θάλασσες που θα κολυμπήσετε αγκαλιά. Και εσύ ως καλή μικρή γοργόνα θα διψάς για μια ακόμη βουτιά, και ως καλή Εσμεράλδα θα πάψεις να βλέπεις και θα ακολουθήσεις. Μόνο που το δόρυ και το ξίφος σου βούλιαξαν στο βυθό, τότε... θυμάσαι;

Το μόνο που κράτησες είναι η χρυσή και βαριά σου ασπίδα... σχεδόν αχρησιμοποίητη.