Για τη Μανούλα που Γιορτάζει

Μανούλα μου,

θυμάμαι όταν ήμουν παιδί που σου έδινα κάρτες αυτή την ημέρα. Με λέξεις ανορθόγραφες και γραμματάκια που γέρνανε αλλά με λόγια τόσο απλά και τόσο αληθινά, βγαλμένα απ'την καρδιά μου για σένα. Σου έφτιαχνα ζωγραφιές με σένα και με εμένα (και ποτέ δεν ξεχνούσα τον μπαμπούλη απο την εικόνα) με χρωματιστά λουλούδια και σπίτια με στραβές σκεπές, καμιά φορά και με δύο ήλιους, τραπεζάκι με καρέκλες για να κάτσουμε, και πολλές καρδιές να μας περικυκλώνουν. Και μπορεί άλλοι να μην καταλάβαιναν μανούλα, αλλά εσύ και ο μπαμπάς πάντα ξέρατε, τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης. Και εγώ σου έφερνα το δώρο σου με καμάρι, μια κάρτα, ζωγραφιά και ένα λουλούδι και ήμουν περήφανη για σένα. Θυμάμαι που για να μην ζηλεύει ο μπαμπάς, έφτιαχνα και σε αυτόν μια καρτούλα. Σε εσένα κόκκινη και σε εκείνον γαλάζια, γιατί εκείνος δεν είχε γιορτή και δεν ήθελα να στεναχωρηθεί.

Αγκαλιά δεν υπάρχει άλλη σαν τη δική σου μανούλα, τόσο ζεστή και τόσο μεγάλη, τόσο δική μου. Ούτε μυρωδιά σαν τη δική σου υπάρχει... Έχω τόσα να γράψω για σένα και τον μπαμπά που με φέρατε στον κόσμο και μου χαρίσατε τον κόσμο σας και μου δείξατε πως πρέπει να νιώθω και να πορεύομαι. Ανέχεστε τις αδυναμίες μου, τα ελαττώματα μου, τις παραξενιές μου και πάντα με συγχωρείτε ό,τι και αν κάνω ή αν πω. Μου μάθατε πως αγαπάνε και αυτό είναι σπουδαίο μάθημα!

Ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα για όλα αυτά.

Ένα ποίημα για σένα μανούλα μου... που σήμερα έχεις την τιμητική σου.

( Η ΜΑΝΑ - Γεωργίου Μαρτινέλλη )

''Μάνα'' κράζει το παιδάκι,

''Μάνα'' ο νιος και ''Μάνα'' ο γέρος,

''Μάνα'' ακούς σε κάθε μέρος,

α ! τι όνομα γλυκό.

Τη χαρά σου και τη λύπη

με τη μάνα τη μοιράζεις,

ποθητά την αγκαλιάζεις,

δεν της κρύβεις μυστικό.

Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα

δεν θα βρεις να σε μαντεύει,

σαν τη μάνα που λατρεύει,

σαν τη μάνα που πονεί.

Την υγειά της, τη ζωή της,

όλα η μάνα τ' αψηφάει

για το τέκνο π' αγαπάει,

για το τέκνο που φιλεί.

'Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα

με το νου σε συντροφεύει,

σε προσμένει, σε γυρεύει σ

μ' ανυπόμονη καρδιά.

Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια

την ποτίζεις την καημένη,

πάντα η μάνα σ' α ' πανταίνει

με τα ολόθερμα φιλιά.

Δυστυχής όποιος τη χάνει

'0 καημός είναι μεγάλος

Σαν τη μάνα δεν είν' άλλος

εις τον κόσμο Θησαυρός.

Κι' όποιος μάνα πια δεν έχει,

''Μάνα'' κράζει στ' όνειρό του.

Πάντα ''Μάνα'' στον καημό

του είν' ο μόνος στεναγμός !