Βαθιά Εκπνοή...

Για να γράψω θέλω τα φώτα σβηστά και τα παντζούρια κλειστά.
Σήμερα μπαίνει φως από παντού. Είναι γιορτινό απόγευμα και οι κουρτίνες ανεμίζουν σε ένα τυφλό βαλς με ένα απαλό αεράκι.
Για να γράψω, θέλω την καρδιά μου κομμάτια και την ματιά μου θολή, σχεδόν μεθυσμένη.
Σήμερα έχω ένα πόνο απαλό, ανεπαίσθητο, θα έλεγα γλυκό χωρίς ουσία και χωρίς λόγο.
Η ματιά μου είναι καθαρή, ανέκφραστη χωρίς ίχνος ντροπής ή πληγωμένης οργής.
Ανάμεσα στις τόσες εκπτώσεις είπα να κάνω μια εξαίρεση.
Ψάχνω την μελωδία της ψυχής μου για να πατήσω πάνω της, να κεντήσω λουλούδια, να χορέψω ξυπόλυτη πατώντας στις μύτες.
Σε ένα χορό σιωπηλό, να με ακολουθήσει αυτός που θα ακούσει τα βήματα μου και όχι αυτός που θα προσκαλέσω. Άλλωστε, "Όποιος θέλει, έρχεται"... Απρόσκλητος, απο τις χαραμάδες, από τις κλειδωμένες πόρτες.
Πρώτη μέρα μετά από καιρό που δεν περιμένω. Δεν καρτερώ. Είπα να το γιορτάσω. Το κρασί δεν είναι απαραίτητο. Οι στιγμές με έμαθαν πως μεθάς και χωρίς κρασί. Αγαπάς και χωρίς αφορμή. Γιορτάζεις και χωρίς ημερολόγια.
Γράφω και κουνάω το κεφάλι λες και μιλάει καμιά γριά σοφή και με μαθαίνει.
Ανοιχτός διάλογος το κείμενο μου πάλι. Με το εγώ, με το κενό, με το εσύ.

Θέλω...
Ψάχνω λέξη για μετά το "θέλω"... ουσιαστικά και απαρέμφατα...
Ψάχνω αντωνυμία να προηγηθεί του θέλω μου... "σε"..."τον"...
Δεν κολλάει. Δεν με εκφράζει.
Σήμερα μου αρκεί που υπάρχει ένα θέλω μόνο του.
Μου αρκεί που δεν ξέχασα να το λέω, που δεν ντράπηκα ποτέ για αυτό. Για ένα θέλω, που το θεωρείς τόσο κενό, τόσο άδειο, τόσο άστοχο.
Ένα θέλω να σπάει τη σιωπή, με καλύπτει. Ήδη με γέμισε.

Αγάπη μέσα μου... αέρας κοπανιστός.
Τη στείρα αγάπη τι να την κάνω;
Η αγάπη είναι έκφραση, λέξεις, τρόπος ζωής.
Η αγάπη είναι μια βόλτα, μια ματιά, ένα λουλούδι φρεσκοκομμένο, ένα βιβλίο παλιό, ένα όνειρο αγουροξυπνημένο.
Αγάπη είναι να τρέχω να σε βρω Να σου πω για τη διαδρομή με το τρένο, για το χρώμα του ουρανού, για τη βροχή που κύλησε χθες πάνω μου, που μου έβρεξε τα μαλλιά, μου μούσκεψε τα ρούχα. Να στέκομαι γυμνή μπροστά σου, με καμάρι και να σου λέω "Να μαι!Αυτή εδώ..."
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο και πιο πολλά δεν έχω, ούτε πιο λίγα σου δίνω. Όλα για όλα... Δίκαιη μοιρασιά. Υπεύθυνη των πράξεων μου και η αλήθεια μου δική σου, να την χαρείς, να την απολαύσεις χωρίς δισταγμούς και ερωτήσεις.
Αν λείπεις. Αν δεν μπορώ να μοιραστώ, να δώσω, να εκφραστώ, γίνεται θηλιά και με πνίγει.
Μένει ανάπηρο συναίσθημα στο βάθος της καρδιάς μου. Μαραίνεται και λιώνει.
Τι νόημα έχει τότε το κορμί, η φωνή και οι αισθήσεις;
Αν δεν πάρεις, αν δεν δώσεις, άχρηστα μοιάζουν.
Μένει μόνη βαθιά μου και γίνεται Αέρας και Ατμός. Μια εκπνοή γίνεται η Αγάπη μου μέρα με τη μέρα και βγαίνει από μέσα μου λίγο λίγο.
Ζωντανός οργανισμός είναι. Μη την υποτιμάς. Γεννιέται ένα βράδυ από το πουθενά και σου έρχεται ουρανοκατέβατη. Θείο δώρο. Βρέφος στα σπάργανα.
Θέλει νερό και τροφή να μεγαλώσει. Φροντίδα και χρόνο. Μεγαλώνει και αναπτύσσεται μέσα απο το αμοιβαίο και το κοινό, το εμείς και το ένα.
Μεγαλώνει, μαθαίνει να περπατάει και να εκφράζεται. Σου δείχνει τα σύννεφα και σου λέει θέλω αυτό και θέλω εκείνο. Και εσύ της δίνεις, το δικό σου, το κομμάτι σου, το εγώ σου.
Εγώ ένα μωρό κουβαλάω για Αγάπη. Μόνο κλάμα και σιωπή μου δίνει. Αγνώστου πατρός.

Έβαλα άλλες προτεραιότητες. Εμένα πάνω απ όλα. Το χαμόγελο μου. Τη ζωή μου. Το γεμάτο τώρα μου. Όσα μπορώ να κάνω με τα εφόδια που έχω. Τη δύναμη που φύλαξα ή μου απέμεινε. Δυνατή μες την αδυναμία μου. Ανθεκτική μέσα από την ευαισθησία μου. Μα όχι σκληρή. Σου το είπα δεν θα γίνω ποτέ.
Μου ξεφεύγει ακόμα κάποιο δάκρυ... όχι εγωιστικό ή για τη μάταιη εξομολόγηση, ούτε που με ξέχασαν οι ευχές σου...
Μα για το θέλω... που έμεινε μόνο...
Χωρίς να προηγείται το "σε".
Χωρίς να έπεται το "να ρθεις".