Το Όνομα μου...

Είναι στιγμές που μου τελειώνουν οι λέξεις... στο χω πει.
Κάτι ηλεκτρισμένες ανάσες που εσύ περιμένεις την απάντηση μου με θέα το λιμάνι.
Και εγώ δεν έχω λαλιά, δεν έχω φωνή να σου πω.
Μοιάζουν οι λέξεις τόσο μικρές στα χείλη μου.
Νιώθω πως δεν έχω κορμί να σου δείξω με χάδια αυτά που νιώθω.
Δεν έχω δικαίωμα.

Το "θέλω" μου φοράει κόκκινα. Έχει ντυθεί γιορτινά. Έχει στηθεί στη πόρτα και περιμένει... να ανοίξεις, να ανοίξω. Να μπει ή να φύγει δεν έχει σημασία.
Ένα ανεκπλήρωτο "θέλω" στέκεται κάθε πρωι στην πόρτα μου.
Να βγεί.Να τρέξει στους δρόμους μια ματωμένης πόλης.
Να σου χτυπήσει την πόρτα. Να σου φιλήσει τα μάτια.
Δεν του επιτρέπω.
Δεν έχει δικαίωμα.

Μπορεί η στιγμούλα να ήταν τόσο δυνατή αν δεν νιώσαν δύο;
Μου λένε μπορεί.
Τους λέω όχι.
Μπορεί η νύχτα να ήταν τόσο φωτεινή αν δεν νιώσαν δύο;
Μου λένε μπορεί.
Τους λέω όχι.
Γιατί πως να ζεσταθεί η ψυχή μου αν δεν είσαι... εσύ;
Γιατί πως να χαιδέψω τα αστέρια αν δεν είσαι να μου δείξεις;
Μου λένε μπορώ.
Τους λέω όχι.

Τα βρήκες παιδιάστικα όλα αυτά.
Δεν έχω άλλα.
Ένα παιδί πεισματάρικο είναι η καρδιά μου.
Κρύβεται μέσα μου και δείχνει σκληρό.
Παγιδεύεται στα ρούχα μου.
Φοραέι κραγιόν και ντύνεται γυναίκα.

Δεν ξέρω αν με πρόδωσε η σιωπή ή τα λόγια μου.
Η αλήθεια ή το ψέμα μου.

Η ανάμνηση δεν φτάνει.

Να σου πώ για την καθημέρινοτητα μου, μου ζητάς.
Για τη δουλειά.
Για τον άλλον. Για τους άλλους.
Ποτέ δεν με ρωτάς τι νιώθω.
Πώς αναπνέω ακόμα κοντά σου μυρίζοντας το άρωμα σου.
Κρατιέμαι να μην φωνάξω.
Δαγκώνω τα χείλη.
Χωρίς να αγγίζω.
Δεν έχω δικαίωμα.

Πόσους ρόλους έχω παίξει με ρώτησες ποτέ;

Σύντροφος.
Εχθρός.
Φίλη.

Μια σύντροφος στα όνειρα και στα ταξίδια.
Μια εχθρός να σε νοιάζεται.
Μια φίλη ερωτευμένη.

Πόσα χρώματα ντύθηκα σε έναν χρόνο σκέφτηκες;

Και προβάρω τις σιωπές μου για έναν ρόλο καινούργιο.
Σε νέα σκηνικά.
Μονόλογος μου... οι λόγοι μου.
Το όνομα μου: Ξένη.