Είναι η ζωή μόνο στιγμές και δεν μπορώ να σταματήσω... Να ονειρεύομαι... Σε ονειρεύομαι...
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008
Έλλειψις
Δεν μπορώ πια να αρθρώσω μια λέξη, να γράψω μια πρόταση, να πω μια αλήθεια. Νιώθω πως τέλειωσαν οι λέξεις. Ρήματα, ουσιαστικά και επίθετα. Προθέσεις, σύνδεσμοι και επιρρήματα. Και μένω στα σημεία στίξης, στο κενό, στη σιωπή. Μαζεύτηκαν όλα τα συναισθήματα μέσα μου και χορεύουν σε άγνωστους ρυθμούς. Προσπαθώ να δώσω ονόματα, να ορίσω τους φόβους μου, τις σκέψεις μου, τις ανάγκες μου. Δεν υπάρχουν ονόματα. Γίναν όλα ένα "αυτό" και ένα "εκείνο". Δείχνω τις σκιές στους τοίχους και πιστεύω πως και κάποιος άλλος τις βλέπει, δεν είμαι η μόνη, δεν είμαι μόνη. Και είναι κάτι βράδια όπως και αυτό που δεν ξέρω αν αναζητώ εσένα ή εμένα. Αν χάθηκα ή αν σε έχασα. Αν παγιδεύτηκες εσύ ή εγώ. Αν παλεύω για σένα ή για μένα. Μου λείπει η μυρωδιά των ονείρων μου, ίσως γιατί έχουν το άρωμα σου. Μου λείπει αυτό το συναίσθημα πριν κοιμηθώ. Αυτή η ανάγκη για όνειρα, για αισθήματα, για ταξίδια. Το φοβήθηκα το όνειρο, το ξέρω. Τρομάζω στα συναισθήματα. Νιώθω βαρύ το κορμί που λίγο καιρό πριν δεν καταλάβαινα την ύπαρξη του. Ένα κορμί που συχνά το συγκρατούσα για να μην πετάξει, μην αφεθεί στον αέρα και υψωθεί στα σύννεφα. Και νιώθω δύο μάτια να με κοιτάζουν συχνά, επίμονα, πεισματικά... και δεν γνωρίζω αν είναι εντός μου ή πέρα απο μένα, ή αν κρυφοκοιτάζουν απο κάπου ψηλά. Έυχομαι μόνο να ήταν τα δικά σου... Και τρέχω στους δρόμους και χάνομαι ανάμεσα στα βήματα των περαστικών, περνάω απο σταθμούς και ζω μια ζωή "ως είς των άλλων ανθρώπων", φθαρτή και θνητή. Εγώ, η "μοναδική", η "ξεχωριστή" σου. Φόρτωσα το μυαλό μου με ένα σωρό υποχρεώσεις για να σου μοιάσω. Άδειασα την καρδιά μου. Σταύρωσα τα χέρια μου. Και ίσως σου μοιάζω. Μα κάθε βράδυ, σου ψιθυρίζω τι νιώθω και πως ήταν σήμερα ο ουρανός απο το παράθυρο του τρένου. Για το καινούργιο μου φόρεμα, για την κούραση μου, τον πονοκέφαλο, τα γενέθλια μου. Και σε ακούω μεσα στον ύπνο μου να μου λες το "ναι" και το "να μου προσέχεις" και σου πιάνω την κουβέντα μεστα όνειρα μου. Και σε φωνάζω στους εφιάλτες μου να με σώσεις. Δεν τολμώ να σε αγγίξω. Μου αρκεί το μακρυά. Για το αγαπημένοι μη με ρωτήσεις. Ποτέ δεν τα πήγες καλά με την αγάπη και τα παράγωγα της.
Νύχτες που γυρνάς στα άδεια δωμάτια, αλλόφρων, με θολωμένο μυαλό. Λέξεις μπερδεύονται σαν τεράστιο κουβάρι. Θέλεις να ουρλιάξεις, να σπασεις την σιωπή την φυγής του. Αγγίζεις ξεχασμένα αντικείμενα, γδέρνεις την πληγή με αναμνήσεις που γιγαντώνονται μέσα σου. Μοιάζεις τρελή, χαμένη σε παρεσθήσεις, ίσως δεν υπάρχεις γιατί βρίσκεσαι αλλού, σε ένα κόσμο που έπλασες για να κρύψεις εκείνον μέσα. Να μην τον χάσεις ποτέ ξανά...
Φοβάμαι μόνο, μην έρθει ένα πρωί γλυκό και σου πει η μέρα ότι δεν έκανες όσα έπρεπε να κάνεις για να είσαι χαρούμενη εσύ. Οτι δεν προσπάθησες πολύ. Δεν μιλάω μόνο για σένα και για μένα μιλάω. Αλλά όταν το ακούς σπαρακτικά από άλλο στόμα, από άλλη ψυχή, ταυτίζεσαι τόσο, που φωνάζεις δεν αξίζει έτσι ρε γμτ.
Καλή μου ονειροπόλα, τα πας μια χαρά πίστεψέ με! Συνειδητοποιείς τώρα γλυκιά μου, γλύφεις τις πληγές, μα θα 'ρθει πάλι η στιγμή που θα ξεκινήσεις για 'κείνο το μονοπάτι των ονείρων. Να, λίγο έμεινε μέχρι να βγεις έξω στο φως. Αρκεί να περπατάς μπροστά, τούνελ είναι σκοτάδια θρέφει, μη σκιάζεσαι. Μόναχα περπάτα μπροστά! Στη σκέψη μου είσαι. Να φυλάγεσαι...
Και τελικά;
-
Και τελικά, το ότι θέλεις να ξαναζήσεις εκείνο το συναίσθημα είναι
αξιολύπητο ή είναι δείγμα πως μία φλεβίτσα ακόμη πάλλεται και προσπαθεί να
κρατή...
ΞΥΠΝΩΝΤΑΣ ΠΛΑΙ ΤΗΣ, ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ
-
Ο ήλιος είχε αρχίσει εδώ και λίγη ώρα να μπαίνει απρόσκλητος απο τις
γρίλιες του παντζουριού, οπότε εγώ είχα βρει την ευκαιρία να αφήσω το
βλέμμα μου να...
Πώς να γράψω?
-
Πώς να γράψω αδελφέ? Πώς να γράψω όταν μου δένουνε τα χέρια, όταν με
αναγκάζουν να δουλεύω νύχτα μέρα? Πώς να γράψω για εσένα, πώς να γράψω για
ένα ψέμα,...
Πες μου ρε καρδιά...
-
Κλαίει... Κοίτα να δεις που κλαίει... Πες μου γιατί κλαις ρε καρδιά? Τι? Σε
αφήσαν μόνη σου? Γιατί πότε σε κράτησαν? Σε ρωτάω γιατί δεν θυμάμαι πια..
Σου π...
. . Use Me
-
Δεν με κοιτάς . . για να μου κρύψεις την θλίψη
Δεν μου μιλάς . . για να αποφύγεις τις ερωτήσεις
Στη μοναξιά σου αδιάφορα . .
έδωσες το δικαίωμα να μείν...
"Petricor..."
-
Παρατηρείς;
Να παρατηρείς.
Την ανάγκη.
Να την παρατηρείς.
Και που και που να την παρατάς.
Που και που να την πατάς.
Να την αναλύεις.
Να τη λύνεις.
Όχι για...
Home Designer Software Free
-
Microsoft's new Windows 10 operating system debuts Wednesday, as the
longtime leader in PC software download Windows 10 right away. The company
is also off...
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ...ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...ΕΚΕΙΝΗ...ΕΚΕΙΝΟΣ...
-
Μια φορα κι εναν καιρο ηταν το νησι των λεξεων...
και ηταν κι εκεινη εκει...
Μη με ρωτατε πως βρεθηκε εκει...δεν ξερω να σας πω...
Εκεινη ξεκινησε να πι...
Στέρνο
-
*Θα θελα να ήμουν παρών*
*Στις στιγμές εκείνες που σε έλυσα*
*Και όπως υπήρξαμε στις συμπαντικές ενώσεις*
*Άμεμπτοι να δίνουμε ενέργεια στην πλάση*
*Θα ...
-
Ουφ. Τελικά η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη!!! Κι εγώ δεν προλαβαίνω ούτε
να διαβάσω τις αναρτήσεις σας. Σας θυμάμαι όμως. Καλά να περνάτε και καλές
διακοπ...
Με βελούδινα μάτια σε κοιτώ....φως της νύχτας!!
-
Βγες στο μπαλκόνι να δεις
το φεγγάρι που φέγγει την πόλη....
και θυμήσου δικές μας στιγμές
δες στα μάτια μου μπογιές
που χρωματίζουν θάλασσες
Και τρέξε με ...
4 σχόλια:
Νύχτες που γυρνάς στα άδεια δωμάτια,
αλλόφρων,
με θολωμένο μυαλό.
Λέξεις μπερδεύονται σαν τεράστιο κουβάρι.
Θέλεις να ουρλιάξεις,
να σπασεις την σιωπή την φυγής του.
Αγγίζεις ξεχασμένα αντικείμενα,
γδέρνεις την πληγή με αναμνήσεις που γιγαντώνονται μέσα σου.
Μοιάζεις τρελή, χαμένη σε παρεσθήσεις,
ίσως δεν υπάρχεις γιατί βρίσκεσαι αλλού,
σε ένα κόσμο που έπλασες για να κρύψεις εκείνον μέσα.
Να μην τον χάσεις ποτέ ξανά...
Να ήξερες πόσο σε νιώθω
Φοβάμαι μόνο, μην έρθει ένα πρωί γλυκό και σου πει η μέρα ότι δεν έκανες όσα έπρεπε να κάνεις για να είσαι χαρούμενη εσύ. Οτι δεν προσπάθησες πολύ. Δεν μιλάω μόνο για σένα και για μένα μιλάω. Αλλά όταν το ακούς σπαρακτικά από άλλο στόμα, από άλλη ψυχή, ταυτίζεσαι τόσο, που φωνάζεις δεν αξίζει έτσι ρε γμτ.
Καλημέρα
Καλή μου ονειροπόλα, τα πας μια χαρά πίστεψέ με! Συνειδητοποιείς τώρα γλυκιά μου, γλύφεις τις πληγές, μα θα 'ρθει πάλι η στιγμή που θα ξεκινήσεις για 'κείνο το μονοπάτι των ονείρων. Να, λίγο έμεινε μέχρι να βγεις έξω στο φως. Αρκεί να περπατάς μπροστά, τούνελ είναι σκοτάδια θρέφει, μη σκιάζεσαι. Μόναχα περπάτα μπροστά! Στη σκέψη μου είσαι. Να φυλάγεσαι...
ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ...ΚΑΙ ΟΧΙ , ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΑΥΤΟ, ΑΠΛΑΜ ΕΧΕΙΣ ΒΑΛΕΙ ΓΕΡΕΣ ΒΑΣΕΙΣ....ΕΙΤΕ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ, ΕΙΤΕ ΟΧΙ...
Δημοσίευση σχολίου