Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

Έλλειψις




Δεν μπορώ πια να αρθρώσω μια λέξη, να γράψω μια πρόταση, να πω μια αλήθεια.
Νιώθω πως τέλειωσαν οι λέξεις. Ρήματα, ουσιαστικά και επίθετα. Προθέσεις, σύνδεσμοι και επιρρήματα. Και μένω στα σημεία στίξης, στο κενό, στη σιωπή. Μαζεύτηκαν όλα τα συναισθήματα μέσα μου και χορεύουν σε άγνωστους ρυθμούς.
Προσπαθώ να δώσω ονόματα, να ορίσω τους φόβους μου, τις σκέψεις μου, τις ανάγκες μου.
Δεν υπάρχουν ονόματα. Γίναν όλα ένα "αυτό" και ένα "εκείνο". Δείχνω τις σκιές στους τοίχους και πιστεύω πως και κάποιος άλλος τις βλέπει, δεν είμαι η μόνη, δεν είμαι μόνη.
Και είναι κάτι βράδια όπως και αυτό που δεν ξέρω αν αναζητώ εσένα ή εμένα. Αν χάθηκα ή αν σε έχασα. Αν παγιδεύτηκες εσύ ή εγώ. Αν παλεύω για σένα ή για μένα.
Μου λείπει η μυρωδιά των ονείρων μου, ίσως γιατί έχουν το άρωμα σου. Μου λείπει αυτό το συναίσθημα πριν κοιμηθώ. Αυτή η ανάγκη για όνειρα, για αισθήματα, για ταξίδια. Το φοβήθηκα το όνειρο, το ξέρω. Τρομάζω στα συναισθήματα. Νιώθω βαρύ το κορμί που λίγο καιρό πριν δεν καταλάβαινα την ύπαρξη του. Ένα κορμί που συχνά το συγκρατούσα για να μην πετάξει, μην αφεθεί στον αέρα και υψωθεί στα σύννεφα. Και νιώθω δύο μάτια να με κοιτάζουν συχνά, επίμονα, πεισματικά... και δεν γνωρίζω αν είναι εντός μου ή πέρα απο μένα, ή αν κρυφοκοιτάζουν απο κάπου ψηλά. Έυχομαι μόνο να ήταν τα δικά σου...
Και τρέχω στους δρόμους και χάνομαι ανάμεσα στα βήματα των περαστικών, περνάω απο σταθμούς και ζω μια ζωή "ως είς των άλλων ανθρώπων", φθαρτή και θνητή. Εγώ, η "μοναδική", η "ξεχωριστή" σου. Φόρτωσα το μυαλό μου με ένα σωρό υποχρεώσεις για να σου μοιάσω. Άδειασα την καρδιά μου. Σταύρωσα τα χέρια μου. Και ίσως σου μοιάζω.
Μα κάθε βράδυ, σου ψιθυρίζω τι νιώθω και πως ήταν σήμερα ο ουρανός απο το παράθυρο του τρένου. Για το καινούργιο μου φόρεμα, για την κούραση μου, τον πονοκέφαλο, τα γενέθλια μου. Και σε ακούω μεσα στον ύπνο μου να μου λες το "ναι" και το "να μου προσέχεις" και σου πιάνω την κουβέντα μεστα όνειρα μου. Και σε φωνάζω στους εφιάλτες μου να με σώσεις. Δεν τολμώ να σε αγγίξω.
Μου αρκεί το μακρυά. Για το αγαπημένοι μη με ρωτήσεις. Ποτέ δεν τα πήγες καλά με την αγάπη και τα παράγωγα της.


4 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Νύχτες που γυρνάς στα άδεια δωμάτια,
αλλόφρων,
με θολωμένο μυαλό.
Λέξεις μπερδεύονται σαν τεράστιο κουβάρι.
Θέλεις να ουρλιάξεις,
να σπασεις την σιωπή την φυγής του.
Αγγίζεις ξεχασμένα αντικείμενα,
γδέρνεις την πληγή με αναμνήσεις που γιγαντώνονται μέσα σου.
Μοιάζεις τρελή, χαμένη σε παρεσθήσεις,
ίσως δεν υπάρχεις γιατί βρίσκεσαι αλλού,
σε ένα κόσμο που έπλασες για να κρύψεις εκείνον μέσα.
Να μην τον χάσεις ποτέ ξανά...

Να ήξερες πόσο σε νιώθω

Ανώνυμος είπε...

Φοβάμαι μόνο, μην έρθει ένα πρωί γλυκό και σου πει η μέρα ότι δεν έκανες όσα έπρεπε να κάνεις για να είσαι χαρούμενη εσύ. Οτι δεν προσπάθησες πολύ. Δεν μιλάω μόνο για σένα και για μένα μιλάω. Αλλά όταν το ακούς σπαρακτικά από άλλο στόμα, από άλλη ψυχή, ταυτίζεσαι τόσο, που φωνάζεις δεν αξίζει έτσι ρε γμτ.

Καλημέρα

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Καλή μου ονειροπόλα, τα πας μια χαρά πίστεψέ με! Συνειδητοποιείς τώρα γλυκιά μου, γλύφεις τις πληγές, μα θα 'ρθει πάλι η στιγμή που θα ξεκινήσεις για 'κείνο το μονοπάτι των ονείρων. Να, λίγο έμεινε μέχρι να βγεις έξω στο φως. Αρκεί να περπατάς μπροστά, τούνελ είναι σκοτάδια θρέφει, μη σκιάζεσαι. Μόναχα περπάτα μπροστά! Στη σκέψη μου είσαι. Να φυλάγεσαι...

palalos είπε...

ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ...ΚΑΙ ΟΧΙ , ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΑΥΤΟ, ΑΠΛΑΜ ΕΧΕΙΣ ΒΑΛΕΙ ΓΕΡΕΣ ΒΑΣΕΙΣ....ΕΙΤΕ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ, ΕΙΤΕ ΟΧΙ...