Το Μαγικό Ραβδάκι του Μαζί

Μέρα Τρίτη. Εγώ στους δρόμους... με την καρδιά κομμένη σαν θρυμματισμένος πάγος. Στα τρένα.
Για αλλού να ξεκινάω και αλλού να καταλήγω. Σαν ηρωίδα κάποιας ρομαντικής κομεντί (;).
Παρασυρόμενη απο το πλήθος με ένα μικρό θέλω στο μυαλό το οποίο έχει μάθει να πνίγεται πια και να σωπαίνει. Στοιβαγμένη ανάμεσα στους πολλούς. Αγνοούμενη απο τους πιο πολλούς.
Ξαφνικά σε ένα κρεβάτι κρύο και μετά πάλι στους δρόμους, να επιστρέφω στη βάση μου, να δαμάζω τις ανάσες μου. Δεν είσαι εδώ και τώρα πια το έχω συνηθίσει. Βολεύομαι αναπαυτικά στη σιωπή του τώρα μου, στα λιμνάζοντα νερά που δεν βρέθηκε κανείς τους να ταράξει.
Να εστιάσω στο κρύο κρεβάτι πάω... να σκεφτώ τι μου συμβαίνει, γιατί φέρομαι τόσο άτσαλα, γιατί χορεύω στην κόψη του ξυραφιού, γιατί δεν νιώθω πια τον κίνδυνο... Πάω να αναρωτηθώ... αλλά και πάλι δεν αναρωτιέμαι. Αξίζουν λίγο απο το χρόνο μου αλλά προτιμώ να κοιτάζω έξω απο το τρένο και να απέχω.
Βρήκα μια θέση και κάθισα. Κόσμος να σπρώχνεται. Και εγώ βρήκα μια θέση. Απόλαυσα την καλοτυχία μου σαν μικρό παιδί. Χαμογέλασα κρυφά, όπως όταν ανοίγει η πόρτα του μετρό ακριβώς μπροστά μου, για να μπω πρώτη. Ίσως και να ήταν η τυχερή μου μέρα.
Μας κατέβασαν στην επόμενη στάση. Ο συρμός επέστρεφε εις τα οπίσω και εγώ ήθελα να πάω μπροστά. Και εκεί μπερδεύεται το μπροστά με το πίσω. Το παρελθόν αγγίζει το παρόν και σκέφτεσαι..."Πού είναι το κακό;"
Έπρεπε να πάω σπίτι. Στους δρόμους απεγνωσμένοι άνθρωποι, τους άλλαξαν τον προορισμό και είχαν ξεχυθεί στο δρόμο σταματώντας τα ταξί. Συνήθισα να μπερδεύεται ο προορισμός μου. Να φυσάει ο άνεμος τις ταμπέλες και εκείνες να δείχνουν αλλού... απο την ανάποδη.
Αποσιωπητικά μετά. Ασήμαντες στιγμές σαν τους εισαγωγικούς τίτλους μια ταινίας μικρού μήκους. Ποιός πλήρωσε εισιτήριο για να διαβάσει τους τίτλους;
Αλάρμ μπροστά στο υψωμένο ανάστημα του πύργου σου. Εκεί κατέβηκα. Εκεί κατέβηκες.
Αν ήμουν δρόμος, θα λεγόμουν "Δεν ξέρω".
Δεν ήταν το ίδιο. Όλα ήταν εκεί. Στην ίδια θέση. Ακόμα και εσύ. Εσύ που λείπεις πάντα.
Και εγώ...;
Ένα ραβδάκι μαγικό μας φέρνει κοντά.
Και εγώ...;
Ένας δρόμος... με ταμπέλα "Δεν ξέρω". Είμαι εδώ αλλά δεν ανήκω εδώ. Πώς τα όνειρα μου ταξιδεύουν ακόμα εδώ; Πώς σε ερωτεύτηκα; Πόσα μαγικά ραβδάκια μου κάνανε ζημιά;
Κάποιος με κοιτούσε και γελούσε, ήμουν σίγουρη.
Και μετά απο το ισόγειο μέχρι τον 6ο. Μαζί.
Πόσες φορές είχα ευχηθεί να ζήσω αυτό το ανέβασμα...!
Πρόσεχε τι εύχεσαι μου είχαν πει.
Το θυμάσαι και εσύ.
Το φιλί, την αγκαλιά, τις ανάσες που μπλέχτηκαν... Τα θυμάσαι.
Το είδα στο βλέμμα σου.
Το άρωμα σου το ίδιο... να πλανάται στο χώρο. Να θέλει να σαγηνεύσει.
Δεν θα κάνω την ίδια κίνηση.
Ίσως να μην είμαι πια η ίδια. Πέρασε καιρός. Καιρός πολύς. Μα δεν με άλλαξε ο καιρός.
Η στιγμή εκείνη με άλλαξε.

Κενό.

Fish

Για Όλα Φταίνε οι Γκόμενες (;)

Κοιτάζω γύρω μου.
Εμφανίσεις για το Θεαθήναι...
Φουστανάκια, μαλλάκια. Ίδιες όλες. Ίδιο ύφος και ποιότητα
Αυτό παρήγγειλαν οι άντρες και αυτό γεύονται.
Ή μάλλον δεν ξέρω κατά πόσο το γεύονται και τι γεύση έχει.
Δεν θέλω να πω πολλά. Δεν ξέρω πόσοι διαβάζουν και πόσοι συμφωνούν αλλά ούτε και πόσοι κατάλαβαν. Απλώς κουράστηκα τις κόπιες και το μοντέλο της γυναίκας να είναι συγκεκριμένο Να φοράμε λίγα για να τραβήξουμε τα βλέμματα και αν δεν βάλεις τα λαμέ σου στο μπαράκι νιώθεις εκτός θέματος. Με πρότυπο ομορφιάς τη Βανδή και την Τζούλια δεν θα ζήσω. Μα ποιός ψάχνει την ουσία σε αυτή την πόλη; Και αν του τύχει και την βρει την αντέχει;
Άλλωστε το ξέρω: Θέλει κόπο η ουσία ενώ το βρακάκι της κυρίας με τα λαμέ φαίνεται εύκολα.
Ίσως πάλι υπερβάλω. Απλά είναι άγραφος νόμος. Και εγώ με τους νόμους δεν τα πήγα ποτέ καλά.

Δεν θα κάτσω να ψάξω ποιός φταίει, τα media ή το μυαλό μας. Δεν με απασχολεί.
Το μόνο που ξέρω είναι πως λάμπει η απλότητα, χωρίς πολλές ιστορίες και φτιασίδια.
Και αν τα μάτια σου δεν είναι μεγάλα, μη τα τρελάνεις στο μολύβι και στα smokey eyes. Αρκεί που είναι λαμπερά και "ομιλητικά". Καθρεφτίζεται η ομορφιά και η αλήθεια του ανθρώπου στο χαμόγελο του, χωρίς τακούνια και ντεκαπάζ.
Ποιός γεννιέται αψεγάδιαστος; Άνθρωπος είναι εκείνος που δέχεται τα ελαττώματα του και τα στολίζει με το χαμόγελο του, την προσφορά και την αγάπη του για τους άλλους.

Θα φορέσω τον εαυτό μου το καλοκαίρι.
Ελπίζω να φορεθεί πολύ φέτος και ας μην είναι της μόδας.

Οι υπόλοιπες ας ταϊσουν τα ψάρια...

Ονειρο-Πώληση...

Διαφορές. Μικρές, μεγάλες.
Τείχη. Απροσπέραστα και άπειρα.
Τόσο κοντά και τόσο μακρυά.
Κάνουμε καθημερινά την ίδια διαδρομή με το τρένο. Πατάμε στα ίδια βήματα. Ακούμε τους ίδιους ήχους.
Πώς γίνεται;
Να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Να κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό. Να κάνουμε ευχή στο ίδιο αστέρι. Και ύστερα τοίχος, πάγος, ερημιά.
Έχει φύγει το κορμί μα το όνειρο ακόμα ξαγρυπνά στα ίδια λημέρια
Εκεί που γεννήθηκε. Πώς να απαρνηθεί τη γέννηση του; Πώς να ξεχάσει τη σύλληψη του;
Παλεύω και πολεμώ. Χωρίς να ξέρω ποιός είναι σύμμαχος και ποιός είναι εχθρός.
Δεν έχω εικόνες και ήχους πια. Μα η καρδιά σταματά με την ιδέα οτι στέκεσαι απέναντι μου.
Είμαι στο ενδιάμεσο στάδιο; στην αρχή; ή στο τέλος;
Το ορίζω εγώ πια;
Τι ορίζω εγώ; Ποιά νήματα κουνάω;
Παλιάτσος ή θεατής;
Διαφορές και πάλι. Πως γίνεται να διαφέρουμε και να διαφωνούμε και να είμαστε τόσο ίδιοι;
Προχώρησα μπροστά σε άλλα όνειρα και άλλους στόχους.
Όμως το ακούω καθαρά ανάμεσα στους ψιθύρους που μπλέκονται με την ανάσα σου...
"Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο"
Το φιλί το πρώτο θα μείνει φυλακισμένο εκεί... σε ένα ασανσέρ μεταξύ 4ου και 5ου... στο ανέβασμα... και μια αγκαλιά με πάθος στο ισόγειο.
Κάθε μέρα το συναντάς μπαίνοντας.
Πώς γίνεται να το θυμάμαι μόνο εγώ;